DÖVMECİ || TEXTİNG

D|1

Yeni hikayeme hoşgeldiniz!

Yine farklı bir kurgudayım, benim için farklı. Birden aklımda kendine yer edinmiş bir kurgu umarım seversiniz.

Sizi çok seviyorum.

Bölüm şarkısı: Demet Sağıroğlu, Arnavut kaldırımı.
*
Hala O'ndan cevap alamamıştım, hala beni görmüyordu. Delirmek üzereydim, taa ki o ana kadar. Telefonuma gelen bildirim sesiyle hızla mesajı açtım.

Kartal: On bir veyahut on aydır bana yazmaktan sıkılmadın mı?

Bir yıl önce.

Arnavut kaldırımlı yolda yürürken düşündüğüm tek bir şey vardı, üniversite sınavımın sonucu. Sınava gireli beş günü geçmişti, kontrol ettiğim cevaplara göre istediğim mesleğe yönelebilecektim. Ama panik halindeydim. Annem kesinlikle başaracağımı söylemişti kendisi başarılı bir psikiyatristti. Fezin Altınkaya, üniversite sınavına hazırlanırken bana çok yardımcı olmuştu. Ondan başka kimse yoktu, babam ben küçükken bizi terk etmişti, bildiğime göre Londra'da yeni ailesiyle yaşıyordu.

Ben, Âlâ Sezen Karalar. On dokuz yaşında, yıllarca kitaplardan başını kaldırmayan okumayı çok seven yazmayı çok seven film izlemeyi şarkı dinlemeyi seven oldukça normal bir yaşantısı olan iki üç arkadaşa sahip bir kızdım. İnsanlarla anlaşmayı, onları dinlemeyi oldukça seviyordum.

Bu dünyadan hiçbir zaman yalnız olmayacağımın bilincindeydim, hiçbirimiz hiçbir zaman yalnız değildik. Hep biri olurdu, benim içinde hep biri vardı. Başta canım annem, sonrası da ise biricik arkadaşım Atlas Yargı.

Atlas'la komşuyduk, ilkokuldan beri arkadaşımdı. O kadar çok tartışmamıza rağmen hala bir şekilde devam edebiliyorduk. Çünkü aramızdaki bağın gevşemesine izin vermiyorduk.

Hayat öyle bir serüvendi ki bazen hiç yapmayacağın şeyleri yapıyor, bazen ise yapacağın şeyleri yapmıyorsun. Her yeni bir günde yeni bir senle güne başlıyorsun. Her gün karakterini büyüten şey sen ve yaşadıkların oluyor.

Ben her zaman annesine hayran bir kadın oldum, annemle büyümek bana çok fazla şey kattı. Annem gibi başarılı bir psikiyatrist olmak çok istiyordum. Umarım başarırdım.

Aniden gözüme çarpan tabelayla duraksadım, İzmir'in en işlek sokaklarından birinde buraya ait olmayan bir dükkan gibi duruyordu. Estetik bir yapısı vardı, tabelasında Tattoos yazması ilgimi çekmişti uzun zamandır dövme yaptırmak istiyordum lakin cesaret edemiyordum.

Dükkandan gülüşerek çıkan iki kızın yanımdan geçmesiyle konuşmaları duydum: "Ya bu ne yakışıklılıktır kardeşim, vergi alınması lazım bundan." diyerek gülüştüler.

O an hatırladım, bu İzmir'in dilinden düşmeyen meşhur dövmecisiydi. Yakışıklı dövmecisi.

Gülümseyerek kafamı iki yana salladım.

Bir dövmeciye de bu kadar düşmezsiniz be kardeşim.
***
Bölüm Sonu.

Veee evet, güzel hikayemizin ilk bölümü sona ermiş bulunmakta.

Âlâ kızım, ne olur fazla büyük konuşma yahu..

Aile güçtür.

Eğlendiğim hesabım:  instagram: tosskaa1

Takiplemeyi unutmayın!