The Art Of Letting Go

Kabanata 15

Kabanata 15

Message

Pagkarating namin sa hospital ay pinuntahan namin agad si Lolo sa ICU. Naiwan kami ng kapatid ko sa labas dahil bawal pa kaming pumasok. Our age is not suitable to go inside the ICU. Si Mama lang ang nakapasok sa loob.

We were quiet the whole time. Nakaupo kami at ma-tyaga na nag hihintay sa pag labas ni Mama o Papa.

Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina. He actually hugged me. Gosh. He freaking hugged me! Siguro kung normal na araw ito, kinilig na ako at nagtatalon sa tuwa. Pero hindi. I can't be happy over a hug. Kahit ganoon pa man, para akong nabunutan ng tinik at gumaan ang pakiramdam ko ng yakapin niya ako. My heart felt light and for a moment, I felt safe inside his arms.

Nilabas ko ang aking phone. It was bombarded with calls and texts from my friends.

Kharlah: Uy, nandito lang kami ha? Kapag kailangan ko ng kausap, wag mahihiyang mag tanong~

Hindi ko mapigilan ang mapangiti sa text ni Kharlah. Loka-loka talaga ang babaeng 'to. Nakanta ko ang dulo ng text niya.

Jillian: Babes, kaya mo 'yan! Kahit anong mangyari, hold on! Don't #gotojill yet. 'Di pa handa si satan salubungin ka.

Potek, Jillian! Anong pinagsasabi ng babaeng 'to? Ang lakas ng topak.

Kristen: Hey, sana ayos ka lang. You can borrow my notes for the exams. See you on Monday :*

Ay, oo nga pala. Nakalimutan ko ang tungkol sa exams. Next week na pala iyon at bukas ay walang pasok.

Hindi ko na nabasa lahat ng message nila sa akin ng biglang lumabas ang isang doctor kasabay ni Mama at Papa. Tumayo ako at lumapit sa kanila. Naiwan si Claire sa upuan.

"Ma, anong balita kay Lolo?"

Doon ko lang napansin ang namumulang mga mata ni Mama. She's on the verge of crying. At nang lingunin ko si Papa ay walang pinag bago ang kanyang itsura. But I can see the redness of his eyes, indicating that he cried. I'm sure he did. He loved his father so much.

Wala ang mga Tito ko ngayon. They are outside the country. Pero nang malaman nila ang nangyari kay Lolo, they immediately booked a flight.

"He's having seizures all the time. I'm afraid you won't be able to talk to him anymore. He can no longer speak." Ani ng doctor.

"B-but he can still hear us right?"

Tumingin sa akin ang doctor ng mag salita ako. "This is just his first heart attack. He can survive through this."

Yes, I know he can. Malakas ang Lolo ko. Malalampasan niya ito.

"Yes, this is his first. But based on the results of our laboratory tests, the patient has other illnesses. Malala na ang kanyang diabetes. And from what I see, he's not taking any maintenance. Kaya nakadagdag ito sa paglala ng kondisyon niya ngayon. His body is too weak to fight."

Narinig ko ang pag hikbi ni Mama. Hinagod at niyakap naman siya ni Papa samantalang ako ay natulala sa sinabi ng doctor. He's diabetic? And he's not taking any maintenance?

Pero bakit? Tang ina, bakit?!

Dahil ba sa pera? We can pay for that! My Tito's can pay for that! Bakit kailangan niyang pabayaan ang sarili niyang kalusugan? Every time I see him, nakangiti siya lagi. I didn't know that his enduring something.

I should've known. I should've asked.

"Doc, please. Diretsahin mo na kami." Pag mamaka-awa ko.