The Art Of Letting Go

Kabanata 19

Kabanata 19

Free

"What if I am?"

Pinagmasdan ko ng maigi ang kangyang mukha na walang halong pag bibiro. He's dead serious. Hindi pa rin ako makapaniwala. He's jealous? Pero bakit? Bakit siya mag seselos? Isa lang naiisip kong rason ngayon kung bakit siya nag seselos. At hindi ko alam kung maniniwala ako roon.

I tried to catch my breath. Ngayon ko lang napansin na kanina pa pala ako hindi humihinga. What he said caught me off guard. Para akong tinakasan ng hangin. Bahagya ko siyang tinulak ng maalala kong nasa hallway kami ng SHS building. Laking pasasalamat ko ng walang dumaan dito na estudyante. Hindi ko alam ang gagawin ko kapag may nakakita sa amin ng nasa ganoong posisyon.

I tried to calm down and compose myself. Inayos ko rin ang buhok ko. I'm suddenly feeling conscious of standing in front of him.

"A-alis na ako," nauutal na anas ko at tinalikuran siya.

Please, 'wag ka ng mag salita. Huwag mo na akong hahabulin.

Nilalamon na ako ng kahihiyan at hindi ko na alam kung paano ko pa siya haharapin. Gulong-gulo ako sa sinabi niya. He didn't confirmed nor denied it. Nag seselos nga ba siya?

"That's it? You'll leave me after I told you that I'm jealous?" Mas lumalim ang boses niya.

Napahinto ako sa pag lalakad ng mag salita siya mula sa aking likuran. Nag dalawang isip ako kung haharapin ko ba siya. Hindi pa ako gaanong nakakalayo sa kanya. Pero napukaw ang atensyon ko sa sinabi niya.

I turned around. "Are you serious?"

Talagang nagseselos siya?

"I am," nanatili siyang nakatayo roon. Hindi siya gumalaw at diretso parin ang mga tingin sa akin.

Tumaas ang gilid ng labi ko. "Anong gusto mong gawin ko?"

Nakaramdam ako ng tuwa at kaba dahil sa sinabi niya. Tuwa dahil ibig sabihin lamang n'on ay may gusto siya sa'kin. What else could be the reason of his jealousy? Kaba naman dahil hindi ko alam kung hanggang saan kami dadalhin ng mga nararandaman namin sa oras na mag ka-aminan.

Ilang segundo kaming nag titigan hanggang sa bigla siyang nag lakad palapit sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at hinila ako papunta sa likod ng SHS building. Kung bakit, hindi ko alam. Basta sumama na lang ako at hindi na umapila. Nang makarating kami roon ay dahan-dahan niyang binitiwan ang kamay ko.

I can still feel his warm hand on mine.

"Dapat mo bang ulitin ko 'yung tanong ko?"

"No."

"Okay, so what's your answer?"

"You don't have to do anything."

"Okay? Then why did you bring me here?" Naka-taas parin ang kilay ko sa kanya.

He stood in a few meters away from me. Bakit ba roon siya nakatayo? Hindi ba pwedeng dito sa tabi ko? O kahit 'yung mas malapit man lang sana.

"Walls have ears. They might hear our conversation and I don't want that. I'd like to keep this just between the two of us," he answered.

Tumango ako. Okay. I get his point. It's for the sake of our privacy.

Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas ng loob ko para mag lakad papalapit sa kanya. At kapag sinabi kong malapit, malapit talaga. I stopped with only a few inches away from him. Tumingala ako dahil matangkad siya. Hanggang dibdib niya lamang ako.

He's staring at me with curiosity in his eyes. "So..." I paused. Sinadya kong putulin ang kung anumang sasabihin ko.

"Hmm?"