The Art Of Letting Go

Kabanata 21

Kabanata 21

Fantasy

Parang tinakasan ako ng kalasingan dahil sa gulat nang mapagtanto ko na ipinagkanulo ako ng mga kaibigan ko sa kaniya. I felt betrayed! Bakit siya pa ang tinawagan nila? Can't they just make some stupid excuses to their parents for me? Bakit kaya nilang tumakas at gumawa ng rason para sa kalokohan namin, pero kapag aalagaan ako ng lasing ay hindi nila magawa?

Kaibigan ko ba talaga sila?

Hinila ko ang kumot ko at ibinalot ito sa katawan ko. Wala na akong mukhang maiharap sa kaniya. Nanatili siyang nakatayo sa gilid ng kama ko. I can't believe we're inside my room! At kaming dalawa lang. And let's not forget the fact that I'm drunk a while ago. Thank goodness I'm now sober.

"W-what are you still doing here? Umuwi ka na. I'm fine now," humigpit ang hawak ko sa kumot.

"Are you sober now?" He asked and I nodded.

I saw him looking at his wristwatch before looking back to me. Agad akong nag iwas ng tingin para hindi mag tama ang mga paningin namin. "I promised your friends that I'll take care of you tonight. You're my responsibility right now since you don't know how to be responsible."

Doon ako napalingon sa kaniya. "I am responsible!"

He looked at me deadpan. "Really? Is this how you call your actions when drunk responsible?"

Hindi ko maiwasang mainis sa sinabi niya. Aba at may balak pa yata siyang pangaralan ako. "You're not obliged to take care of me! And I have the rights to be drunk!"

"No you don't, you're just sixteen. And like I've said, you're my responsibility tonight and I'm obliged to take care of you."

"Bakit ikaw? Nineteen kana!"

"You're point is?"

"You can get drunk whenever you want, tapos ako hindi? That's unfair!"

"I've never been drunk."

Natigilan ako sa sinabi niya. Talaga ba? Maniniwala ba ako? He looked so damn serious. Hindi ko alam kung nag sisinungaling siya o nag sasabi ng totoo. If ever he's lying, he's doing great! Because he looked like he's telling the truth.

"Still, you can say no to my friends. Hindi mo naman ako kailangan bantayan. Ikaw na rin ang nag sabi, I'm drunk. I don't think it's safe..." nahinto ako sa pagsasalita. Ano bang pinag sasabi ko?

Tumaas ang isang kilay niya. "Safe?"

"Ang ibig kong sabihin ay lalaki ka at babae ako. Lasing pa. Wala ang mga magulang ko and we're technically alone. I don't think it's appropriate."

"Wala akong gagawing masama sayo. Are you suggesting?"

Namilog ang mga mata ko. "Hoy hindi ah! Ang kapal mong kupal ka!"

Saan ko ba nakukuha ang lakas ng loob kong sagutin siya ng gan'on? This must be the alcohol speaking! Tama, pwede kong irason na lasing  ako kaya nasabi ko ang mga ito ngayon.

"Just sleep, Bianna. It's already late," utos niya.

Bumaba ang tingin ko sa aking sarili. I'm still wearing my dress. Hindi pa ako nakakapagpalit ng damit at nilalagkit ako. I should change first before going to bed. I jumped out of bed and walked towards my closet. I can feel his eyes on me. Pero hindi ko iyon pinansin.

Nanguha ako ng damit at dumeretso sa CR para mag palit at maligo. I also brushed my teeth. Halos himatayin ako sa amoy ng hininga ko. Amoy alak. Now, I'm totally sober. Napatitig ako sa repleksyon ko sa salamin. Para akong zombie na bumangon sa hukay. Kahit katatapos kong maligo, para pa rin akong stressed. I have dark circles around my eyes and my lips are pale and dry.