ΕΡΓΕΝΗΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Ξεκινάμε;

Μισή εβδομάδα αργότερα
Αεροδρόμιο

Αννα

Κοιταω τριγύρω μου και προσπαθώ να χαθω μέσα στις σκέψεις των άλλων έτσι ώστε να σταματήσω να σκέφτομαι αυτό που παω να κάνω.

Άνθρωποι παντού δίπλα μου τρέχουν αγωνιωδως έχοντας χαραγμένο στο πρόσωπο τους τον πανικό.

Κάτι άρχισε ή κάτι τελείωσε και για εκείνους.

Σερνω την βαλίτσα μου με αργό και σταθερό ρυθμό.Επιλέγω να μην πάρω αρκετά πράγματα μαζί μου διότι ξέρω πως ο Άρης θα το έχει τακτοποιήσει.
Απλά θελω να έχω κατι δικό μου έστω και αν αυτό είναι τα ρούχα μου.

"Να προσέχεις" από πίσω μου ακούγεται η βαριά και διαπεραστική φωνή του Στέλιου.

Μια φωνή που έστω και για λίγο αποτέλεσε πηγή δύναμης για εμένα.

"Και εσυ το ίδιο.Είσαι σημαντικός για εμενα και θελω το καλό σου"

Κάνω την κίνηση να τον αγκαλιασω αλλά εκείνος διακριτικά την αρνείται.

Ξεφυσαω

Μάλλον δεν είναι τόσο εύκολο όσο πίστευα

"Στελιο δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.Ασε τις ανοησίες και αγκαλιασε με "

Εκπλησσεται
Απορεί πως τον καταλαβα;
Έχω αποκωδικοποιησει ολες του τις κινήσεις και εκφράσεις

"Τότε γιατί φεύγεις ;"

Παράπονο ακούγεται στην φωνή του

"Δεν σε αφήνω.Θα σε εχω πάντα στην καρδιά μου και θα σε θυμάμαι "

"Σαν τι;"

"Σαν τον άνθρωπο που είναι το προσωπο της αγάπης για εμένα.Είσαι εκείνος που αφέθηκα και άνοιξα την καρδιά μου."

"Αντίο Άννα.Να προσεχεις τον εαυτό σου "

......

Η πτήση ξεκίνησε αν και δεν ειναι μεγάλη νομίζω πως μου φανηκε αιώνας.

Αφήνοντας πισω την όμορφη Θεσσαλονίκη αφήνω πισω μου υπέροχες αναμνήσεις που θα θυμάμαι για πάντα.

Τώρα εχω να αντιμετωπισω αρχικά τους γονείς μου και ύστερα εκείνον

Άραγε είναι ακόμη ο ίδιος η έχει ομορφυνει και άλλο.

Αν γίνεται κατι τέτοιο δηλαδή

Οι γονείς μου δεν έχουν πει κάτι για όλο αυτό αν και ξέρω πως μέσα τους γίνεται χαμός.

Η μητέρα μου μου στάθηκε αρκετά γιατί όπως μου είπε με έχει γεννήσει και ξέρει πως μετριαζω πολύ τις επιλογές που έχω μέχρι να αποφασισω που θα βαδισω.

Από το μεγάφωνο ακούγεται αυτή η συνηθισμένη φωνή που σηματοδοτεί την προσγειωση μας.
.....

Κατεβαινω αργά αργά τις σκάλες του αεροπλάνου και κάνοντας λίγα βήματα τον παρατηρώ ανάμεσα σε χιλιάδες βλέμματα.
Το δικό του είναι διαφορετικό.
Με κοιτάει με προσμονή και πόθο

Με βλέπει και μου χαμογελάει όπως κανείς άλλος.
Και έτσι με σκοτώνει αργά και σταθερά

"Καλώς ηρθες!"  Λέει και μου κάνει μια τυπική χειραψία που κάνουν απλά οι γνωστοί

Τι ειρωνεία
Δυο άνθρωποι που έχουν περάσει στιγμές κόντρας και μίσους και έχουν καταφέρει να το μετατρέψουν σε πάθος χαιρετιουνται με αυτόν τον τρόπο

Δεν απαντώ ,δεν αντέχω να παίζω το δικό του θέατρο

Μπαίνουμε στό αυτοκίνητο και αντί να ξεκινήσει μένουμε στάσιμοι για λίγα λεπτά .

Γυρναω να τον κοιτάξω και με κοιτάει ήδη με αυτό το σπινθιροβολο βλέμμα

"Θέλω να κανουμε μια νέα αρχή "
Λέει και περνάει μια τούφα πισω από το αυτί μου

Και εγώ καίγομαι και φουντωνω μόνο με μια του κίνηση

"Πως....Πως μπορώ να σε εμπιστευτω Άρη;Θα είμαι πάλι το ηλίθιο απόκτημα σου που θα το έχεις μόνο για βιτρίνα και εσυ θα συνεχιζεις την παλιά σου ζωή χωρίς ίχνος ντροπής;"

Ολα μου βγαίνουν τόσο αυθόρμητα .
Αλλά είναι η τρομαχτική αλήθεια...

Δεν είμαι το παιχνίδι του. Όχι πια τουλάχιστον...

"Νόμιζα πώς είχες καταλάβει πως έχω αλλάξει "

Πως ακριβώς δηλαδή νομίζει;Λες και δεν μαθαινα τι έκανε τόσο καιρό.
Ας είναι καλά η Αγγελικουλα

"Θες να μου πεις ότι έχεις μαζευτεί και πως δεν ικανοποιουσες την κάθε λυσσασμένη κότα που σου άνοιγε τα πόδια της;"

Το ύφος μου στάζει ειρωνεία

Το ύφος του αλλάζει.
Γίνεται πιο ερωτικό και το χαμόγελό του είναι στραβό

"Να ξέρεις πως καμία δεν ήταν εσυ "

Να τον πιστεψω;

Στρέφει το βλέμμα του πάνω του και το χέρι του ακουμπάει το μπουτι μου.
Με πλησιάζει στο αυτί και μου ψυθιριζει

"Εσένα σκεφτόμουν για να τελειώσω ...αν αυτό σου λέει τίποτα"

Και μόλις εμεινα

Η καρδιά μου χτυπάει ακανόνιστα
και το στήθος μου κοντευει να ξεριζωθεί

Το μυαλό μου τα χάνει

Με αποσυντωνιζει

"Ξεκιναμε;" ρωτάει έχοντας το ίδιο ύφος με πριν

Ναι ....Το καταλαβε....Καταλαβε πόσο ευάλωτη ειμαι δίπλα του..