Angel

Κεφάλαιο 28

2 εβδομάδες μετά

Violet's POV

Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που έγινε το ατύχημα και επιτέλους θα φύγω απο το νοσοκομείο και θα πάω σπίτι . Αυτές οι δυο εβδομάδες σε αυτούς τους τέσσερις άσπρους τοίχους ήταν οι χειρότερες , νόμιζα πως θα τρελαθώ μέσα στην κλεισούρα που είχα εδώ. Ευτυχώς έμενε μαζί μου ο Alex για να είναι σίγουρος πως είμαι καλά . Ακόμα κατηγορεί τον εαυτό του γι' αυτό που έγινε αλλά προσπαθώ να τον πείσω πως δεν φταίει αυτός , εγώ απλώς έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική σε αυτές τις περιπτώσεις

«Έτοιμη» με ρωτάει μόλις μπαίνει στο δωμάτιο

«Ναι , επιτέλους θα πάω σπίτι» του λέω και γελάει

«Έλα μικρή δεν ήταν και τόσο άσχημα εδώ» με καθοδηγεί προς την έξοδο και με κρατάει σφιχτά . Νομίζει πως ακόμα δε μπορώ να περπατήσω ή πως θέλω βοήθεια για την παραμικρή κίνηση που πάω να κάνω

«Alex το ξέρω πως με αγαπάς και πως θες να είμαι καλά και αλήθεια είμαι δε χρειάζεται να φοβάσαι επειδή κουνάω λίγο το πόδι μου» του εξηγώ. Αλήθεια τον ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων που είναι εδώ μαζί μου απλώς γίνεται λίγο πιεστικό όλο αυτό

«Μα ο γιατρός είπε πως πρέπει να μη κουράζεσαι και ούτε να κάνεις απότομες κινήσεις» Με κοιτάει πολύ έντονα καθώς μου μιλάει και δε μπορώ να διαφωνήσω

«Απλώς δε χρειάζεται να φοβάσαι τόσο εντάξει αγάπη μου;» Τον κοιτάω και εγώ με το ίδιο βλέμμα μέχρι να συμφωνήσει

«Οκ οκ απλώς αν σε ενοχλήσει κάτι , οτιδήποτε θα μου το πεις» αναστενάζει και μου λεει ενώ εγώ γνέφω το κεφάλι μου

«Τώρα παμε σπίτι» ανακοινώνει χαρούμενος και με παει προς το αυτοκίνητο προσεκτικά

Η διαδρομή προς το σπίτι ήταν αρκετά ευχάριστη. Ειδικά όταν έφτασα και μπήκα μέσα στο αρκετά μεγάλο διαμέρισμα μας , ένιωσα τεράστια και απερίγραπτη χαρά

«Επιτέλους ένα ωραίο κρεβάτι» λέω και κατευθείαν πέφτω στο μαλακό στρώμα. Μου έλειψε το σπίτι και το δωματιο μας . Μου έλειψαν οι μέρες που θα ξύπναγα τον Alex για να πάμε σχολείο ή τα Σαββατοκύριακα που θα μου έφτιαχνε πρωινό επειδή ήθελα να κοιμηθώ και να κάτσω παραπάνω στο κρεβάτι . Θα μου λείψουν οι μέρες που θα συνεχίσω να τον ξυπνάω ή τα χαρτάκια που μου πέταγε στο μόνο μάθημα που είχαμε μαζί τώρα που θα τελειώσει εκείνος το σχολείο

Νιώθω το στρώμα να βυθίζεται ελαφρώς και μετά το χέρι του Alex να πιάνει το δικό μου

«Τι σκέφτεσαι;» Με ρωτάει

«Το πόσο θα μου λείψεις του χρόνου» λέω και γελάω σιγά συνειδητοποιώντας  πόσο χαζό ακούγεται όταν το λέω δυνατά . Ξέρω πως θα συνεχίσω να τον βλέπω συνέχεια αλλά φοβάμαι λίγο μήπως τώρα που εκείνος θα γίνει πιο ελεύθερος θα ξεχάσει εμένα . «Εσύ ;» Τον ρωτάω και εγώ ώστε να ξεχάσω τις ανησυχίες μου

«Το ότι με τρόμαξες τόσο πολύ αυτές τις τελευταίες μέρες. Τι θα είχε γίνει αν δε τα είχες καταφέρει . Αν  σε είχε χτυπήσει αλλού . Δεν το άξιζες να το περάσεις αυτό . Το μόνο που σου κάνω είναι κακό και δε μπορώ παρά να σκεφτώ τι θα γινόταν αν έφευγα από τη ζωή σου , από την ζωή όλων» Μου απαντάει και παρά που λέει τόσο σκληρά και σημαντικά λόγια δε μπορώ να τον κοιτάξω όπως και εκείνος εμένα γι' αυτό αρχίζω και λέω ότι σκέφτομαι κοιτώντας τον γκρι ταβάνι του δωματίου μας.«Ναι αυτό που έκανα ήταν ριψοκίνδυνο και μπορεί να μη το σκέφτηκα αλλά ήμουν σίγουρη για αυτό και θα το ξανά έκανα μόνο και μόνο για να ξέρω πως δεν υποφέρεις εσύ ο ίδιος . Δε θέλω να καταπιέζεις τον εαυτό σου και να πιστεύεις πως για όλα φταις εσύ» Δεν άντεξα να πω τα τελευταία λόγια χωρίς να τον κοιτάω γι' αυτό γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά του και εκείνος έκανε το ίδιο καθώς συνέχισα «Γιατί στην πραγματικότητα Alex είσαι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί και παρά που είμαι μικρή και αφελής ξέρω πως ότι και να γίνει δε θα μετανιώσω ποτέ για τις στιγμές που περνάω μαζί σου , γιατί πολύ απλά αυτές οι στιγμές , είναι στιγμές που κάνουν κάποια σαν εμένα να αξίζει να ζει