Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

37. Καταφύγιο

Αφιερωμένο στην elenapaxi για τη στήριξη της στην ιστορία αυτή. Ελπίζω να σου αρέσει όπως και σε όλους όσους το διαβάσετε. 😘

***************************

Η Έλσα είχε σχεδόν αποκοιμηθεί ανάμεσα στα χαλάσματα, με την Άννα στην αγκαλιά της. Απορούσε κι η ίδια πως μπορούσε και την έπαιρνε ο ύπνος μετά από όλα αυτά που έγιναν. Πόσες μέρες ήταν άραγε παγιδευμένοι στο υπόγειο; Τρεις; Ο Κώστας καθόταν πάνω σε μια πέτρα, ήρεμος αλλά με μεγάλη αγωνία μέσα του. Ξαφνικά, η Αφρουλα μυρίστηκε τον αέρα κι έπειτα άρχισε να γαβγίζει.

Η Έλσα και η Άννα ξύπνησαν για τα καλά και σηκώθηκαν όρθιες.

"Τι συμβαίνει, Αφρουλα; Είναι κάνεις απ' έξω;" είπε ο Κώστας και πήρε το όπλο του.

"Κάποιον μυρίστηκε μάλλον. Ελπίζω να είναι δικοί μας." Είπε η Έλσα. Η Αφρουλα συνέχισε να γαβγίζει στα γκρεμισμένα τσιμέντα και άρχισε να κλαίει μαζί.

"Δεν είναι εχθρικό γάβγισμα. Οι διασώστες πρέπει να είναι! Μας βρήκαν!" Αναφώνησε ο Κώστας.

Η Έλσα δεν μπορούσε να το πιστέψει.

"Θεέ μου..." Είπε. Ο Κώστας έσκυψε και με χάδια έκανε την Αφρουλα να σωπάσει. Προσπάθησε μήπως ακούσει κάτι από πάνω, μια φωνή, οτιδήποτε.

"Ακούω κάτι φωνές!" Είπε. "ΕΔΩ ΚΑΤΩ! ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ!" Φώναξε με όση δύναμη είχε. Η Έλσα συμμετείχε και η Αφρουλα αρχισε να γαυγιζει παλι. Σε λίγη ώρα, τα χαλάσματα άρχισαν να μετακινούνται. Άλλη μια σκυλίσια μύτη φάνηκε, η οποία συγκρούστηκε με εκείνη της Αφρουλας και οσμιστηκαν για λίγο, έπειτα φάνηκε να ξεπροβάλει μέσα από μια τρύπα ένας γερμανικός Ποιμενικός και τότε  ακούστηκε καθαρά μια φωνή από πάνω:

"Με ακούτε;"

"Ναι! Εδώ κάτω!" Φώναξε ο Κώστας.

"Πόσα άτομα είστε;!"

"Είμαστε δύο ενήλικες, ένα παιδί και ένα σκυλί!"

"Είστε ασφαλείς; Έχει τραυματιστεί κάποιος;"

"Όχι, εντάξει είμαστε!"

"Ωραία! Λίγο υπομονή σας παρακαλούμε! Σε λίγο θα σας βγάλουμε!" Η Αφρουλα πέρασε μέσα από το μικρό άνοιγμα και βγήκε πρώτη, ακολουθώντας τον μεγαλύτερο σκύλο- διάσωστη.

Πήρε αρκετή ώρα μέχρι να μετακινήσουν τα χαλάσματα και να ανοιχθεί ένα ασφαλές άνοιγμα, αλλά τελικά φάνηκαν οι διασώστες και τους βοήθησαν να βγουν. Ένας πήρε την Άννα στα χέρια του. Το φως της ημέρας τους τύφλωσε για λίγο...Κι έπειτα αντικρύσαν μπροστά τους ότι είχε απομείνει από το σπίτι του Κώστα. Εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκεται η κουζίνα, είχαν γκρεμιστεί τα πάντα, το ίδιο και στο υπόλοιπο σπίτι όπου είχαν απομείνει μόνο κάποιοι τοίχοι.