Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

42. Η Αποκάλυψη της Αλήθειας

Ο Λεωνίδας ξύπνησε, λίγο ζαλισμένος γιατί μάλλον τον είχαν κοιμίσει με κάποιο είδος υπνωτικού. Άνοιξε τα μάτια του.

Βρισκόταν σε μια λευκή αίθουσα, με περίεργα μηχανήματα, καθισμένος στο κρύο πάτωμα και κολλημένος σε έναν τοίχο, με τα χέρια του τοποθετημένα σε δυο συσκευές και στερεωμένα στον τοίχο από δεξιά κι αριστερά. Ήταν σχεδόν γυμνός, φορούσε μόνο ένα λευκό ύφασμα γύρω απ' τη μέση του. Ξαφνικά θυμήθηκε τον τρόπο που τον άρπαξαν και κατάλαβε που βρισκόταν.

Όχι... σκέφτηκε.

Το κεφάλι του το ένιωθε βαρύ. Κατάλαβε ότι του είχαν τοποθετήσει μια συσκευή σαν κράνος, σαν εκείνες που του έβαζαν τότε στην κλινική...

«Όχι!» φώναξε και προσπάθησε να κουνηθεί, να ελευθερώσει τα χέρια του απ' τις αλυσίδες, μόλις τα κούνησε όμως, ένιωσε πόνους σαν μικρές σουβλιές και αίμα άρχισε να τρέχει στα μπράτσα του.

«Μην προσπαθείς να ξεφύγεις, Λεωνίδα Νικολάου. Απλά θα πεθάνεις από αιμορραγία.» άκουσε μια φωνή στα αυτιά του.

«Ποιος... Ποιος είσαι;» είπε. «Πού είσαι;! Φανερώσου!» φώναξε.

«Είμαι ο Βασιλιάς του πλανήτη Ζεντ, και συγχρόνως ο θεός του, λίγο κατώτερος από τον Θεό ολόκληρου του Σύμπαντος. Μπορώ να σου μιλάω στη γλώσσα σου μέσω της συσκευής που έχεις στο κεφάλι σου.»

«Τι θες από μένα;! Τι θέλετε από τη Γη και γιατί μας επιτεθήκατε;!» του φώναξε με μίσος ο Λεωνίδας.

«Δεν σας επιτεθήκαμε εμείς. Ο Αντώνης Λιβανός μας κήρυξε πρώτος τον πόλεμο. Άσε με να μπω στο μυαλό σου και να σου δείξω.»

«Τι...;» απόρησε ο Λεωνίδας.

Και τότε, ένιωσε μια δύναμη σαν ηλεκτρισμό στο κεφάλι του και όλα άρχισαν να σβήνουν. Είδε όλη του τη ζωή να περνάει από μπροστά του: να παίζει με τον αδελφό του μικρός, την Έλσα, την Ανίτα, όλα πάλι απ' την αρχή. Το ρεύμα τον διαπερνούσε όπως τότε που του έκαναν ηλεκτροσόκ. Είδε την κάθε σκηνή της ζωής του, με κάθε λεπτομέρεια, μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Μόνο που δεν ήταν μόνος στις αναμνήσεις του. Ένιωθε πως και κάποιος άλλος τις έβλεπε μαζί του. Ένιωθε την ψυχή του γυμνή, εκτεθειμένη σε ένα άγνωστο, ανώτερο ον.

Κι έπειτα, τα πάντα, άσπρισαν.

Πού βρίσκομαι; Αναρωτήθηκε. Όταν το τοπίο άρχισε να ξεθωριάζει, βρέθηκε να πλησιάζει αιωρούμενος σε ένα πολύ τρομακτικό πλάσμα, χωρίς να θέλει, σαν να τον έσπρωχνε μια αόρατη δύναμη.