Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

38. Υπεράσπιση των Αδυνάτων

Το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου DianaRay1 που της αρέσει τόσο πολύ η ιστορία μου και με στηρίζει, όπως και στις άλλες ιστορίες της σειράς των Μυστικών  ❤

**************************

Η Ανίτα έτρεχε πανικόβλητη στους σκοτεινούς διαδρόμους του καταφυγίου. Είχε χαθεί και αυτοί οι δύο αληταραδες δεν σταματούσαν να την κυνηγούν. Μα πως της ήρθε να πάει στην τουαλέτα μόνη της; Αλλά ποιον να εμπιστευτεί από εκεί μεσα; Κάθε καρυδιάς καρύδι είχε μαζευτεί μετά την πρώτη επίθεση των εξωγήινων. Οι δύο λεχριτες την ακολούθησαν, όπως το περίμενε, και την περίμεναν απ' εξω όταν τελείωσε.

Κατάφερε να τους ξεφύγει, όμως που στο καλό ήταν η έξοδος από τα τούνελ; Το πάτωμα ήταν βρώμικο και υγρό. Βρίσκονταν ακριβώς πίσω της, μπορούσε να ακούσει τις ανάσες τους και να μυρίσει τη βρώμα τους. Κατέληξε σε ένα αδιέξοδο. Την είχαν στριμώξει.

"Έλα εδώ, μικρή. Σε τσακωσαμε. " είπε ο ένας.

"Νόμιζες πως θα μας ξεφύγεις τόσο ευκολα;" συμπλήρωσε ο δεύτερος.

Η Ανίτα άρχισε να κλαίει.

"Όχι, σας παρακαλώ!" Είπε απεγνωσμένα. Εκείνοι την πλησίασαν αργά. Αυτό ήταν! Δεν θα γλίτωνε.

"Βοήθεια! Ας με βοηθήσει κάποιος!" Φώναξε με όση δύναμη της είχε απομείνει. Ο ένας όρμησε πάνω της, την κόλλησε στον τοίχο και έβαλε ένα μαχαίρι στο λαιμό της.

"Έτσι και ξαναφωναξεις, η κάνεις καμία κίνηση σε σκότωσα."

Τι θα της έκαναν αυτά τα σιχαματα τωρα; Μακάρι να ήταν εδώ ο Λεωνίδας... Σίγουρα θα την έσωζε.

"Από που λες να αρχισουμε; Στήθος η μπουτι;" ρώτησε αυτός που την είχε στριμώξει.

"Εγώ θέλω πρώτα λίγο στήθος..." είπε ο άλλος κι έσκισε με ένα χέρι τη μπλούζα της.

"Μη, σας παρακαλώ..." είπε η Ανίτα, κλαίγοντας και τρέμοντας. "Θα σας δώσω λεφτά. Πολλά λεφτά... Ο πατέρας μου είναι ο Αντώνης Λίβανος."

Οι δύο λεχριτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και γέλασαν.

"Α! Είσαι και διασημότητα, δηλαδή..."

"Ρε συ, αυτή δεν είναι η τραγουδιαρα που πηδούσαν όλοι και δεν ξέρει ποιανού είναι το μπάσταρδο της;"