Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020

28. Εκπαίδευση- part 2

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Το αεροπλάνο τους περίμενε. Όλοι οι επίλεκτοι στη σειρά, περπατούσαν αργά προς τη σκληρή μοίρα που τους περίμενε. Και καθώς αποχαιρετούσαν πίσω τους την Ελλάδα, ο Λεωνίδας αναρωτιόταν αν θα επέστρεφε ποτέ και πώς θα ήταν τα πράγματα τότε. Ίσως, όταν θα επέστρεφε, όλα αυτά να είχαν καταστραφεί.

Μετά από 12 ώρες πτήσης, έφτασαν επιτέλους στην Αμερική. Τα κτήρια της NASA ήταν διαφορετικά, πολύ πιο εντυπωσιακά και χαώδη από εκείνα της ARAK. Είδαν από μακριά τους πυραύλους και τα τεράστια δορυφορικά πιάτα με τα οποία έπιαναν σήμα από το διάστημα...και τόσα άλλα για τα οποία τους είχαν μιλήσει στην ARAK. Οδηγήθηκαν όλοι σε ένα μεγάλο κτήριο, όπου πέρασαν από εξονυχιστικό έλεγχο και εξετάσεις, γιατί έπρεπε να διαπιστώσουν αν όλοι ήταν υγιείς.

Χορηγήθηκαν κάποια ειδικά σκευάσματα σε όσους είχαν μικροπροβλήματα υγείας, όπως για παράδειγμα στον Αλέξανδρο που είχε έλλειψη βιταμίνης D λόγω του εγκλεισμού του στο υπόγειο και την αποφυγή έκθεσης στον Ήλιο.

"Θα παίρνετε αυτά τα συμπληρώματα για όσο καιρό διαρκέσει η εκπαίδευση σας." του είπαν.

Τα δωμάτια τους ήταν ίδια με εκείνα που είχαν μείνει στην Ελλάδα. Ρούχα θα φορούσαν μόνο ό,τι τους έδιναν εκείνοι: στολές εκπαίδευσης, ρούχα καθημερινά και ρούχα ύπνου.

Η εκπαίδευση ξεκίνησε κατευθείαν την πρώτη μέρα, από νωρίς το πρωί, σκληρή γυμναστική και εκπαίδευση. Μέσα απ' τη λάσπη, σε πολύ δύσκολα εμπόδια που έπρεπε είτε να ανέβουν, είτε να περάσουν από κάτω τους.

Ο Οδυσσέας είχε ξανακάνει πολλές από αυτές τις δοκιμασίες και τα περνούσε όλα πρώτος πανηγυρίζοντας. Οι "θεωρητικοί", όπως τους έλεγαν, οι επιστήμονες δηλαδή της ομάδας που δεν είχαν σχέση με στρατό, δυσκολεύονταν περισσότερο. Η φωνή του εκπαιδευτή αντηχούσε στα αυτιά όλων:

"Πάμε, πάμε, πάμε! Κουνηθείτε!" Ο Αλέξανδρος συχνά σωριαζόταν κάτω ή μέσα στη λάσπη, απογοητευόταν, ο Λεωνίδας όμως ήταν πάντα κάπου εκεί και τον σήκωνε, παρά τη δική του κούραση και ταλαιπωρία.

Το βράδυ ήταν τόσο κουρασμένος, που τον πήρε κατευθείαν ο ύπνος και δεν πρόλαβε να σκεφτεί ούτε την οικογένεια του, ούτε τίποτα από όσα τον βασάνιζαν. Την επόμενη μέρα, πάλι τα ίδια απ' την αρχή. Τις ημέρες που ακολούθησαν, ξεκίνησε συγχρόνως η εκπαίδευση αστροναυτών, όπου οι επίλεκτοι έμπαιναν σε θαλάμους με μειωμένη ή μηδενική βαρύτητα και γυροσκοπικούς αγωγούς, όπου στροβιλίζονταν δεμένοι σε ειδικά καθίσματα με φυγόκεντρο δύναμη.