Księżniczka Gangstera |Adrienette

Rozdział 9

Każdy odruch serca winien być kontrolowany rozsądkiem - Jane Austen, Duma i uprzedzenie
__________________________________
Zajęliśmy stolik przy oknie, na drugim piętrze restauracji i czekaliśmy na kelnera, który poda nam menu. Nerwowo miętoliłam materiał czarnej sukienki pomiędzy palcami, utrzymując spojrzenie na swoich kolanach.

-Co będziesz chciała do jedzenia? - zapytał, uniósłam wzrok na niego. Gdybym miała być szczera i nie ponieść żadnych konsekwencji za to, odpowiedziałabym, że nic.

-Jakąś sałatkę. Nie lubię owoców morza, a obecnie jestem na diecie. - Jego wzrok śledził każdy mój najdrobniejszy ruch, próbując cokolwiek z niego odczytać. Starałam się zachowywać jakbym wcale nie kłamała.

-Nie rozumiem po co się odchudzasz, skoro jesteś... - zaczął. Na szczęście chłopak, który tu pracował powstrzymał go od skończenia wypowiedzi, podając nam kartę dań.

-Zaraz wrócę, żeby spisać zamówienie - powiedział z uśmiechem brunet i odszedł. Otworzyłam menu i powoli przejrzałam.

-Mam deficyt kaloroczny - skłamałam. Nie zamierzałam mu mówić prawdy, nie był nikim specjalnym, abym mu się zwierzała.

-Masz problemy z jedzeniem - wtrącił się szybko. Spojrzałam na niego niezrozumiale, a przynajmniej tak on miał to odczuwać. Wiedziałam, że było tak jak powiedział. -Tak mi się wydaję, ale może się mylę.

-Oczywiście, że się mylisz. Dbanie o swoją figurę, tym bardziej w takiej branży, to nic złego - zaprzeczyłam, odkładając kartę. Ułożyłam ręce na udach i czekałam, aż miły chłopak wróci do nas z powrotem.

-Mhm - odmruknął, nie do końca chyba wierząc w to, co mu wmawiałam.

-Co państwu podać? - spytał kelner. Uśmiechnęłam się do niego i postanowiłam odpowiedzieć pierwsza.

-Poproszę sałatkę, ale bez pomidorów i kaparów. - Karmelowe tęczówki wpatrywały się przez dłuższy czas w moje. Blondyn sztucznie kaszlnął, dając mu do zrozumienia, że siedział naprzeciwko.

-Tak, jasne. - Spisał zamówienie i odwrócił się w kierunku Adriena. -A dla Pana?

-Carbonarę i dwa razy tiramisu - odpowiedział, wbijając surowy wzrok we mnie. Poprawiłam włosy, powoli się nudząc.

Chłopak odszedł, a ja znowu zostałam z blondynem sama. Odwracałam uwagę, niechcąc napotkać zimnego spojrzenie Agreste'a. On i jego towarzystwo wzbudzało we mnie lekki strach i niepewność. Skubałam skórę na odsłoniętym udzie, do tego stopnia, że po dłuższej chwili w tamtym miejscu pojawiło się zaczerwienienie i krew. Pociągnęłam materiał sukienki w dół, aby ukryć niewielką ranę.

Siedzieliśmy w ciszy; on przeglądał coś w telefonie, a ja czekałam, aż ktoś przyniesie nam jedzenie, postąpię zgodnie z każdym punktem mojego planu i wrócę do hotelu.

Skoro chciał ze mną spędzić czas to czemu siedział z nosem w telefonie? To bez sensu, mógł przyjść tu sam.

Moją uwagę przykuła lilowa sukienka u jednej z kobiet siedzących parę stolików przed nami. Widziałam już gdzie tę suknię. Mężczyzna po drugiej stronie stołu był mi znajomy. A nawet bardzo. Moi rodzice mieli najwidoczniej randkę w restauracji, w której byliśmy. To był ich spisek czy czysty przypadek?

Natychmiastowo zakryłam twarz rękoma ze wstydu. Kelner podstawił przed nami talerze z wybranymi daniami. Zacisnęłam palce na grzbiecie nosa. Posłałam blondynowi spojrzenie jakbym chciała go co najmniej teraz zabić. Jego wyraz twarzy nie zmienił się. Zignorował to. Zaczął jeść makaron, który zamówił.