OLBERS PARADOKSU (TAMAMLANDI)

O.P | 17

''Nasıl yani?'' diye çemkirdi Ecem birden. ''Siz bizimle dalga geçiyorsunuz sanırım.''

Uzay bizi ev sahibiyle görüşmek üzere, Ayşe Hanım'ın evine götürürken, iki saat önce duyduğumuz heyecandan eser kalmamıştı. Kadın son derece otoriter ve eski kafalıydı ve evine taşınacaksak, bizden uymamızı beklediği birçok kuralı kabul etmemizi bekliyordu. Ecem'se kadının sunduğu şartları kendince fazla bulduğundan bir türlü anlaşamıyorlardı ve orta yol bulmakta zorlanacak gibi görünüyorduk.

''Bakın, tekrar ediyorum. Orası benim evim olacaksa kendi misafirlerime kendim karar vermeliyim hanımefendi. Ne demek eve erkek giremez? Bu çok sığ bir düşünce fakat bu fikrinizi değiştirmek için sizi zorlayamam. Bu nedenle siz de bizi böyle bir konu üzerinden kısıtlamaya çalışmazsanız çok sevinirim.''

''Ben diyeceğimi dedim.''

Kadın oturduğu koltuktan kalkarken gözlerim büyümüştü. Evi kaybetmek üzereydik. Nurgül Abla araya girerken ''Bir saniye.'' dedi ve Ayşe Hanım'ı kolundan tutarak gitmesini engelledi. ''Siz Ayşe Hanım'la bize birkaç dakika izin verin bakalım.'' dediğinde biraz olsun rahatlamıştım. Ecem'e kalsa, Ayşe Hanım'ın suyuna gitmesi gereken yerde bile onunla zıtlaştığından, kadın bize ev vermeyi bırak, evinden kovacaktı.

''İyi bari, belki Nurgül Abla kadını ikna edebilir.'' dedim kapıyı arkamdan sessizce kapatırken.

''İkna olmazsa olmasın. Ben bu kadının kaprislerini çekemem Gece.''

''Ya sen onun söylediklerine bakma. Tamam deyip geçeceğin yerde çenen asla durmadı. Uzay'a da aynı şeyleri söylemiş zamanında ama bak, o gayet rahat ve evinden memnun değil mi?''

Ecem umursamaz bir tavırla omuz silkerken ''Hala böyle insanların etrafta nefes alıyor oluşlarına katlanamıyorum sanırım.'' dedi. Yorum yapmak istemedim o an. Herkesin düşüncesi kendineydi.

#

Nurgül Abla'nın birkaç dakika dediği o kısa olacağını düşündüğümüz konuşma, iki saati aşmıştı ancak kendisi hala yanımıza teşrif etmemişti. Uzay ''Bence sorun çözülmüştür. Senin bakıcın da Ayşe Hanım'la gözü sizin üzerinizde olsun, sizi kontrol etsin gibi konulardan konuşuyordur.'' dedi.
Haklı olabilirdi. Ardından gülümseyerek ''Hem buraya gelip görmesi de iyi oldu ev sahibini. En azından aklı sende kalmayacak ve olur olmadık yerlerde gelmeyecektir bundan sonra.'' diye ekledi. Bu cümlesi, Nurgül Abla gelmeden önce konuştuklarımızı hatırlamama neden olurken gözlerimi kaçırdım. Bu konuyu içimde kapatmaya karar vermeme rağmen kafamı kurcalamaya devam ediyordu.

Uzay'dan uzak durmaya karar vermişken, onun dibinde bir eve taşınma ihtimalim ve onu belki de her gün görmeye devam edecek olmam, aramızdaki bu belirsiz şeyi nereye taşırdı ya da arkadaşlığımızı nasıl etkilerdi, tahmin edemiyordum. Düşünmemeye çalıştığım her saniye daha çok düşünürken buluyordum kendimi bana söylediklerinin ardından.

''Sana diyorum Gece.''

Ecem'in beni dürtüşüyle hayal aleminden kopmayı başarırken kafamı kaldırdım ve Nurgül Abla'nın gülümseyen suratıyla karşılaştım.

''Neler oldu? Sonuç ne?''

Nurgül Abla'nın gülümsemesi biraz daha yüzüne yayılırken ''İkna ettim tabii ki.'' dedi. Cümlesinin ardından Ecem'le aramızda bir sevinç tufanı koparken, Uzay da bıyık altından gülüyordu ancak çaktırmamaya çalışıyordu. ''Sen kadının yanında o kadar uzun kalınca ben olmayacağına inanmaya başlamıştım açıkçası.'' dedim kollarımı bu kez Nurgül Abla'nın boynuna dolayarak. ''Teşekkür ederim.''

''Az kalsın olmayacaktı ama bir şekilde hallettim. Depozitoyu biraz artırınca ikna olmayacak ev sahibi zordur gençler.''

Ecem de teşekkür için Nurgül Abla'ya elini uzatırken ''Çok sağolun. Siz olmasanız, o kadın bana hayatta evini vermezdi.'' dedi.