OLBERS PARADOKSU (TAMAMLANDI)

O.P | Final

Uzay'ın duş sefasının bu denli uzun sürmesi ilk kez işime yaramıştı. Telefonundan abileri Koray ve Eray'ın numaralarını aldıktan sonra mutfağa kapandım ve ilk olarak içlerinden en büyük olanla başlamam gerektiğini düşünerek Eray'ın numarasını tuşladım. Telefon çalarken hitap konusunda ne diyeceğimi düşünüp duruyordum. Uzay'ınkine benzeyen ancak ondan daha tok bir ses ''Efendim?'' diyerek telefonu açtığındaysa ellerim titremeye başlamıştı.

''Merhaba, Eray Bey'le mi görüşüyorum acaba?''

Alnıma bir tane geçirdim cümlemi tamamlarken. Bankadan arayan dolandırıcılar gibi bir giriş yapmasam, daha sağlıklı bir iletişim kurabilirdik belki de.

''Evet, benim.''

Derin bir nefes alarak ''Ben Uzay'ın kız arkadaşı Gece.'' deyiverdim. Uzay beni babasıyla tanıştırmaya götürdüğüne göre, abilerine de bahsetmiş olmalıydı. En azından Koray'ın bundan haberi olduğunu biliyordum ancak Eray bende tam bir muammaydı. Umay gıcığını bile ondan daha çok görmüştüm. Ancak kaygılarımı boşa çıkararak sıcacık bir ses tonuyla ''Efendim Gece'ciğim?'' dediğinde, bu ailede sıkıntılı olan tek kişinin Umay olduğunu bir kez daha kafamda kanıtlamış oldum.

''Ben sizi bir konu hakkında konuşmak için rahatsız etmiştim. Vaktiniz var mı acaba?''

''Tabii güzelim, söyle.''

Uzay için yapmak istediğim sürpriz doğum gününden ve mekan olarak da onların evini kullanma isteğimden kısaca bahsettikten sonra Eray'ın beni son derece istekli bir tavırla cevaplaması, fazlasıyla mutlu olmama neden olmuştu. Anlaşılan o ki, Uzay'ın senelerdir yalnız geçirdiği doğum günlerinden o da rahatsızdı.

''Çok iyi düşünmüşsün, ev uygun olur. Ben babamla konuşurum ancak Koray'ı arayacak ve hazırlık yapacak vaktim ne yazık ki yok. Şu an çalışıyorum. Ancak akşama yetişebilirim.''

''Siz hazırlıkları kafanıza takmayın lütfen. Ecem ve Yağız, ben Uzay'ı oyalarken her şeyi halledecekler. Ben sizden izin almak ve eve gideceğimizi babanıza haber vermeniz için rahatsız etmiştim. Koray Bey'i de arayacağım sizden sonra.''

''Lütfen abi de Gece. Uzay'ın kız arkadaşı, bizim de kız kardeşimizdir. Koray da böylesini ister ve inan bana onu kızdırmak istemezsin.''

Tatlı bir gülüşme, konuşmamızın on saniyesini çalarken utandığımı hissettim. Bana karşı bu denli nazik oluşları, onlara olan saygımı bin kat daha arttırıyordu. Telefonu kapatırken bana adresi vererek Ecem ve Yağız'ın istedikleri zaman eve gidebileceğini, babasını hemen haberdar edeceğini ve durumdan onun da fazlasıyla mutlu olacağını söyledi. Hemen ardından vakit kaybetmeden Uzay'ın diğer abisi olan Koray'ın da numarasını tuşladım. Onunla olan konuşmamız Eray Abi ile olan konuşmamızdan daha kısa sürmüştü çünkü anladığım kadarıyla Koray Abi daha yoğun çalışıyordu. Bu nedenle onu fazla tutmadan Eray Abi ile olan konuşmamdan bahsederek onun da fikrini aldım ve olumlu baktığını öğrenir öğrenmez de teşekkür ederek telefonu kapattım.

İşlem neredeyse tamamdı.

Şimdi geriye Ecem ve Yağız'a adresi ve alınacakları mesaj atarak, sürpriz zamanına kadar Uzay'ı oyalayacak bir şeyler bulmak, sonrasında ise onu babasına götürecek bir sebep yaratmak kalıyordu. Tezgaha dayanmış, aklıma gelen her malzemeyi ve bir doğum günü sürprizinde olmazsa olmaz şeyleri listelemeye başlamışken Uzay banyodan çıkarak yanıma gelmişti. Dibime girene dek onu fark edememiştim bile.

''Ne yapıyorsun sen burada dikilmiş?'' diye sordu aniden. Yerimde sıçramama engel olamazken az kalsın telefonumu yere düşürüyordum. Ancak çevik bir hareketle telefonu dizimin hizasındayken yakaladı ve yanağımı sıkıştırdı parmaklarıyla.