17 yaşında ki genç kızın İzmirden İstanbula taşınmasıyla hikayemiz başlar.Kızın tek taraflı ilk kez aşık ve sevdiği olduğu kişi ancak, sevdiği kişiden ilgi görmemesi söz konusu, tabi şuda var ki kızı aslında platonik bir şekilde seven biri de vard...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyif alamayacağınız bir bölüm.. ***
Yaklaşık üç gün olmuş ne o arıyordu nede ben, okulada gelmiyordu metelerde bir şey demiyordu sanki o hiç yokmuşçasınaydı şu an..
"Uyansana kızım zil çaldı" homurdanarak kafamı sola yatırdığım da bu sefer dürtmeye çalışmıştı, sinirle Meteye dönüp kaşlarımı çattım bu bakışımdan korkmuş olacak ki ellerimi teslim olurcasına kaldırıp Hilale kaş göz yaptı, gözlerimi devirip saçlarımı önümden çekerek çantamı da sırtıma alarak kalkıp onları beklemeden gittim, hepsinin arkamdan geldiklerini hissedebiliyordun ama umrumda bile değildi.
Mete "Ben korkmaya başlıyorum bu zeynodan"
Defne "Valla Mete sana hiç katılacağımı düşünmüyordum"
"İlk değil Defne"
"Kes ya"
Ozan "Valla ne yalan söyliyim ben de korkmaya başlıyorum"
Arkamdan fısır fısır konuştuklarını duyduğum da duraksayıp arkama döndüm hepsinin ani duruşuyla bakışları bi oraya bi buraya kaydığın da sinirle gözlerimi devirip yürümeye başladım.
Elçin "Ya nolucak bu kızın hali"
Ali "Sen bide bize sor sabah Yamaç bizi dikiyor"
"Ne için"
"Siktir olup gitmemiz için"
Defne "Onda mı kalıyorsunuz?"
Mete "belki bir boklar yapar diye"
Hala sesleri kulağıma kulağıma geldiğin de sinirle arkama döndürüp "Benden önce yürümenize ne dersiniz?" diyerek uyarı bir tavsiye de bulunduğum da hepsi önümden yürümeye başlamıştı. Okulun çıkışına doğru gittiğimiz de tabi ben en arkadaydım tek gitmek istiyordum yalnız başına..
Kapının orda Merti görmemle kollarımı karnım da birleştirip ona bakmadan yanından geçmemle kokusu buram buram burnuma felç etkisi yaratmıştı, gözlerimi kapattığım da ne yaptığımın farkına varıp yüzümü buruşturdum.
Gerizekalı napıyorsun ya
"Zeynep" hilalin seslendiğini duyduğum da o yöne hiç bakmadan duymamazlıktan gelerek yoluma devam ettim, onlarla gelmemi isteyecekti.
Bugün eve gitmeyecektim aklım da bir yer vardı, biraz rahatlamama ihtiyacım vardı..
Taksiye binip gideceğimi yeri söyleyip kafamı cama yasladım, acaba arayacak mıydı? daha doğrusu ayrılmak isteyecek miydi?
Bu düşüncelere kapılırken geldiğimizi görmemle taksiciye parayı verip kapıyı açtım, inmemle gözlerimi kapayıp rüzgardan uçan saçlarımı geriye attım.
Tanıştıkları yer
Uçurum
Denizin verdiği dalga sesiyle gülümseyip kayalıklardan birine oturdum çantamıda yanıma alırken telefonu da sessize alarak ihmal etmedim.
"İhtiyacınız olduğun da gelirsiniz ve birbirinizi görürmüşsünüz" diyerek mırıldandım
"Benim de şu an sana ihtiyacım var Yamaç" ardından devam ettim "Ama yoksun"
Göz yaşlarım yanağımı ıslatırken sanki biri görecekmiş gibi dizlerimi kendime çekip kafamı dizlerime gömüp kollarımla sakladım.
"Neden böyle olmak zorundaydı?" hıçkırarak ağlamaya başladığım da,
"Neden" diyerek bağırdım, ve ayağa kalkarak "Neden" diye bir kez daha denize doğru haykırdım yerden bir taş alıp sinirle fırlattım.
"Söylesene neden ben"
"Neden onu seviyorum"
"B-Ben bilmiyorum napıcağımı bilmiyorum" diyerek göz yaşlarıma aldırmadan devam edip saçlarımı geriye attım.
"Ben artık üzülmek istemiyorum" diyerek yere çömeldiğim de ellerimle yüzümü kapadım. "Ben a-artık ağlamak istemiyorum"
"Neden mi o Mert!" diyerek bu sefer sinirle ayağa kalkarak sanki önümde biri varmış ki ona bağırıyormuşum gibiydi.
Ama o biri
şuan Denizdi.
"Çünkü ben ona aşığım"
"Ona değer veriyorum"
"Ben O-onu seviyorum"
"Ama sen" diyerek duraksadım "S-Sen hepsini değiştiriyorsun"
"Değiştiriyor mu" sesin geldiği tarafa yavaşça döndüğüm de ağzım açık muhtemelen gözlerim ağlamaktan şişmiş bir şekilde Yamaça doğru baktığım da gözlerinde ki hayal kırıklığını görebiliyordum, kalbinde ki kırıklığı da..
Gelmişti...
"Y-Yamaç" diye kekelediğim de bakışları yere kaydı elleri de ceplerin de durmuş önümde bekliyordu, aramız da 5 adım vardı o beş adım da kalbinin kırıklığını hissedebiliyordum. Bakışlarını yerden alıp gözlerime çevirdi o an sadece durup bakmıştı, ben hala şok içinde onun geldiğini görmemle tutulmuş dilim nal olmuştu, diyeceği şeyden o kadar çok korkuyordum ki..
"Özür dilerim" dediğin de anlamsızca kaşlarımı çattım, dudakları aralandığın da durup baktı gözlerimin içine sanki diyeceği şeye kararsızdı.
"Y-Yamaç" diyerek arkasından seslendiğim de duymamazlıktan geldi, arabasına binip çalıştırmadan önce bana bakmadan bakışları direksiyondaydı, ardından arabayı çalıştırıp gitmişti, o an sadece yere çömelip olayı hala anlamamışçasına bekliyordum ne ağlıyordum nede düşünebiliyordum.
Hissizleşmiştim..
Beni bırakmış mıydı şimdi?
"Bitti mi hikayemiz?" diye mırıldandım.
*** Off ilk defa hüzünlü bir bölüm yazdım biraz acemilik olabilir kb
sövebilirsiniz tşk
#FinaleAdımAdım :(
Bu arada bundan sonra ki bölümler kısa olacaktır sebebi bir kez daha söylüyorum FİNALE DOĞRU GİTMEMİZDİR 😢
Bu arada Yb gibi açıklamaları duyuruları İnstagram kitap sayfamızdan yapıyorum takip etmeyi unutmayın bazı duyuruları kaçırabilirsiniz :) (Benimsin.wattpad)
