"Hi, Tita Andrea," bati niya sa tiyahin ni Toni. Tita ang tawag niya rito bilang paggalang at respeto.
"May lakad ako. I'm glad nandito ka. Nasa loob si Toni kung siya ang pakay mo," anito, na tila masaya sa kanyang pagdating.
"Hindi po ba nakakahiya, Tita?" tanong niya, nag-aalangan.
"Syempre hindi, ano ka ba? I'm sure matutuwa 'yan pag nakita ka. Pasok ka na lang sa loob. Ako na ang magsasara ng gate."
Katulad ng ina, halos itulak rin siya nito papasok sa gate. Nang maiwan siyang mag-isa sa labas, habang nakaharap sa malaking bahay, inatake na naman siya ng kaba.
"Paano kung ayaw niya akong makita muli?" tanong niya sa sarili.
Humugot siya ng isang napakalalim na hininga bago inihakbang ang mga paa patungo sa pintuan ng bahay. Itinaas niya ang kamay at kumatok sa pinto.
Walang sagot.
Knock.
Knock.
Knock.
Tulog na ba si Toni?
Knock.
Bumukas ang pinto.
"Tita An—"
And there she is.
Twelve years ang nakalipas.
But she can still remember her face. Not the young Antoinette, but more mature and more beautiful than what she remembered from their childhood. She is much taller now, a few inches shorter than her 5'7" height. Her hair is no longer black but blonde, shoulder-length.
Her eyes looked back at her with a gaze that could see right through her.
Her own tears came without warning. She moved forward, stood in front of her, looked down into her eyes, and touched the side of her face.
Naramdaman niya ang malamig na kamay nitong dumapo rin sa pisngi niya. Nakita niya ang pagpatak ng luha mula sa mga mata nito.
Without saying anything, they remained like that.
Ilang minuto lang, pero para bang isang eternity.
She saw Toni's lower lip tremble, unable to say anything. Tulad niya, hindi rin siya makapagsalita.
And then they hugged each other.
Mahigpit.
Puno ng pananabik.
She wouldn't deny now how much she missed Toni. She kissed her forehead and hugged her again, mas mahigpit.
"Oh God, I miss you," aniya, ang boses ay puno ng damdamin.
Only she could feel was Toni's body giving her the same reaction. Mahigpit din ang yakap nito sa kaniya.
She was still crying. Both of them were crying.
"I miss you so much," aniya uli.
"I miss you too, Alex," sagot ni Toni, ang boses ay puno ng emosyon.
Kumalas siya sa pagkakayakap rito at hinawakan ang mukha nito.
Pinahid niya ng daliri ang luhang bumuhos muli. "I'm sorry," anito, ang tono ay puno ng pagsisisi.
She is not mad at all. Ayaw niya lang makita itong umiiyak.
"You can explain to me later. I'm just glad you are back," sagot ni Alex, na may ngiti sa kanyang mga labi. Yumakap ito sa kaniya at napangiti na siya.
Lahat ng hinanakit niya ay naglahong bigla. Tumawa si Toni nang marinig ang pagkulo ng sikmura ni Alex. Natatawa rin siyang kumalas mula rito.
"Hindi pa ako nakapag-dinner," aniya, napapansin ang gutom na nadarama.
BINABASA MO ANG
𝐔𝐍𝐃𝐘𝐈𝐍𝐆 𝐋𝐎𝐕𝐄- 🏳️🌈𝐆𝐱𝐆✔️
Romance𝗟𝗢𝗩𝗘 𝗜𝗦 𝗟𝗢𝗩𝗘 𝗧𝗛𝗘 𝗦𝗘𝗥𝗜𝗘𝗦#𝟭 COMPLETED "You are the girl that i've been dreaming of, ever since i was a little girl." #𝒈𝒙𝒈 🏳️🌈🏳️🌈🏳️🌈