LOVEBITES

Chapter 17

Marahas na naitulak palayo ni Caitlin ang kanyang ama, kusa naman itong bumitaw na katulad niya nagulat sa muli nilang pagkikita. Nang tuluyan siyang makaalis sa bisig nito mas lalong nanlamig at namanhid ang buong katawan ng dalaga. Nanglulumo na awtomatikong yumuko ang ulo ni Caitlin habang napako sa kanyang kinatatayuan. Ilang sandali lamang ang lumipas at naramdaman niya ang biglang paglabo ng kanyang paningin at namalayan na lamang niya na nagsi-unahan na ang pagpatak ng kanyang mga luha. Hindi na niya napigilan ang impit na hikbi na kumawala mula sa kanyang bibig.

Nanatili namang tahimik ang nag-iisang dahilan ng kanyang pag-iyak ngunit ramdam niya ang tensiyon nito ng mga sandaling iyon dahil sa kakaibang awra nito. Ramdam din ni Caitlin ang matinding paraan ng pagtitig nito sa kanya. Mariing kinagat niya ang kanyang labi para pigilan ang sarili sa pag-iyak sa harapan nito. Mabilis niyang pinahid ang kanyang luha pagkatapos ay hinanap ang kaibigan. Nang makita niya si Lors animo'y papanawan na ito ng ulirat dahil sa pamumutla ng mukha nito habang nakatingin ito sa kanilang dalawa.

"Lors, let's get out of here" pilit pinatatag ang boses na saad ni Caitlin sa kaibigan. She's thankful that her voice didn't break. Nanlaki naman ang mga mata na tumitig ito sa kanya. It's like Lors is telepathically cursing her while she couldn't properly open her mouth. Makailang ulit na nagbukas at sara ang bibig ng kaibigan ngunit walang namutawi na mga salita mula dito. Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon na lang ang reaksyon nito. Napapailing na lumapit si Caitlin kay Lors at hinila ito palabas ng biglang magsalita ang kanyang ama.

"You're not going anywhere" mahina ngunit madiin na utos nito. Lumipad ang tingin niya dito at matalim itong tinitigan. His father's eyes turned back to the normal shade of violet just like hers but she couldn't help but think that the colour of his eyes was much darker than the last time she'd seen it. He also feels colder and more distant than the last time she'd seen him.

"You don't have a say in anything. Besides, you said so yourself, the next time we meet you won't be my father anymore. If you're not my father, then you're basically a stranger!" hindi na napigilang singhal ni Caitlin.

Gumuhit ang sakit sa mga nito ngunit katulad ng dati agad nitong nakontrol ang ekspresyon ng mukha nito. While looking at him, nothing changed much not his physical appearance or his personality. During her childhood, there are only two things that she's always familiar with his father that is when he smiles to hide what he truly feels and when he smoothens his face into a blank expression when he's trying to shut himself from everything. Just like what he did right now. He looks like a perfectly carved cold expressionless sculpture. Despite his attractive appearance that can seduce just about anyone, in that moment Caitlin feels scared instead because as of that moment, she is slapped by the realization that she doesn't know anything about the real him. It feels like he became a total stranger to her.

Animo'y naeeskandalo na pumagitna si Lors sa pagitan nilang dalawa. Madiing hinawakan ni Lors ang kanyang kamay. "Anong ginagawa mo? Don't be disrespectful like this! You're literally asking for your death, you idiot!" natatakot na pangaral sa kanya ng kaibigan. Nagtatakang tumingin si Caitlin ng biglang yumuko ang kanyang kaibigan sa harapan nito at magalang itong binati.

"My apologies, Lord Delacroix. This servant here doesn't seem to know who you are, please overlook her impertinence"

Nagpanting ang tainga ni Caitlin sa nadinig ngunit nagpatuloy ang kaibigan. "We don't want to disturb you any longer, so we will take our leave"

"Raise your head" sagot nito sa maawtoridad na boses. Dahan dahang sumunod si Lors ngunit nanatiling nakatutuok ang tingin nito sa ibaba.

"You must be one of Cain's witches. You can go but leave Caitlin here"