ဗင်ဒါလေးရဲ့မူပိုင်ရှင် [Completed]

Chapter 35 ( Zawgyi)

Bar Club ပိတ္ၿပီတဲ့။ Waiter ၏ စကားအဆုံးမွာ ထိုက္သူစိုးသည္ ရီေဝစင္းက်ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုယ္က အသိစိတ္လုံးလုံး ကင္းလြတ္ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ စီးကရက္ကို ရွိုက္ဖြာေနစဥ္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးေပါ့ပါးၿပီး တိမ္စိုင္ၾကားထဲ လြင့္ေမ်ာေနမိတာ။ Club ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လည္း ယိမ္းယိုင္ခ်င္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းျဖင့္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ေလးလံေနေသာ ေျခေထာက္တို႔သည္ ေခါင္းမာစြာႏွင့္ ကန႔္လန႔္ဆန္စြာ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးျခင္းပင္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေဖေဖ့အပိုင္ ဟိုတယ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာမို႔ ဘယ္ဟိုတယ္မွာပဲ သြားအိပ္အိပ္၊ ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပၿပီးသား။ ျပတ္သားမာေၾကာေသာ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္လည္း ေဖေဖက ဖုန္းဆက္မေခၚမခ်င္း အိမ္မျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ အဲ့ဒီေတာ့ Bar Club ႏွင့္အနီးဆုံးျဖစ္သည့္ Royal Palace ဟိုတယ္ကို ထြက္လာလိုက္သည္။

"ဟာ! အစ္ကိုေလး ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"

"ငါ့အတြက္ အခန္းတစ္ခန္း စီစဥ္ေပး"

"အစ္ကိုေလး အိမ္မျပန္ဘူးလား ခင္ဗ်"

"စကားမရွည္နဲ႕၊ အိမ္မွာမေနခ်င္လို႔ ဟိုတယ္မွာ လာေနတာ"

"ဪ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ အစ္ကိုေလးအတြက္ ဒီမွာ အခန္းေသာ့ပါ"

"တစ္ခါတည္း ေျပာထားမယ္၊ ဖုန္းဆက္မေခၚဘဲနဲ႕ ဘယ္သူမွ မလာနဲ႕၊ Room Service လည္း လာမလုပ္နဲ႕၊ ငါလိုအပ္ရင္ ဖုန္းဆက္ေခၚမယ္"

"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်၊ မွတ္ထားလိုက္ပါမယ္"

တစ္ညတာကုန္ဆုံးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္အေစာတြင္ Royal Palace ဟိုတယ္၏ ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ မည္းနက္ေျပာင္လက္ေနေသာ BMW ကားတစ္စီး ထိုးရပ္လာသည္။ Reception Counter မွာ တာဝန္က်ေသာ ဝန္ထမ္းသည္ ကားကိုျမင္လိုက္တာနဲ႕ ေကာင္တာမွ အျမန္ေျပးထြက္သြားကာ ဟိုတယ္ထဲ ဝင္လာၾကေသာ သူေဌးႀကီးတို႔လင္မယားကို ေခါင္းၫႊတ္ကာ အရိုအေသေပးလိုက္သည္။