Isang araw na lang, isang araw na lang na kasama ko siya, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, dahil kapag dumating ang bukas, alam ko na maari na kaming maghiwalay, at bawat araw na nakasama ko siya sa loob ng siyam na araw, naging masaya ako, nakuntento ako, at habang papatapos na ang araw, kaba na ang nararamdaman ko.
I can’t lose her, but I can’t lose Mr. Ching too.
I can’t choose between them, so I set her free to choose the other, napagusapan nanamin yun ni Kea, pumayag siya na umalis ako, sinabi niya sakin na dapat maging masaya ako, dahil matutupad ko na ang pangarap ko. But how can I happy if im not with her?
Pero paulit-ulit niyang sinasabi sakin na, nandun lang siya babatayan niya ako. Diba parang malabo? Ako nasa paris siya nasa pilipinas, paano niya ako babantayan, and I almost forget I had collect 21 feathers in mine, hindi ko alam kung countdown ba yon sa amin ni Kea.
Simula nung mahalin ko siya, lagi ako nakakita ng feathers, I don’t know what the meaning behind those feathers pero isa lang ang alam ko, hindi ko siya kayang iwan. And now kahit magkasama kami, kahit katabi ko siya pakiramdam ko ang layo namin dalawa.
Kahit na she always assured me na, walang iba, na ako padin na hanggang dulo ako padin, pero hindi ko alam kung anong iispin ko, 4 years a fucking 4 years without her. Paano ako magiging masaya sa loob na apat na taon?
Mabubuhay ba ako don? Kung maiiwanan ko yung puso ko? I close my eyes. Hindi ko padin alam kung paano ang gagawin ko. Naramdaman ko yung paghawak ni Kea sa kamay ko.
“Lets get married baby” I said. Umiling siya, nakita kong may tumulo sa luha niya.
“I can’t Clyde” Napabuntong hininga ako, wala na nga siguro akong babalikan pagalis ko papuntang paris.
“Can you wait for me? A little bit baby? Mabilis lang ang four years” I whisper umiling naman siya.
“Why?” Hinawakan niya yung mukha.
“Its my time to say goodbye” Umiling ako, niyakap ko siya ng mahigpit. No god, ayoko.
“Ayoko kea, ayoko” I said, gusto ko ng umiyak, ayoko siya umalis, ayoko siya mawala sa buhay ko.
