hangimiz; yoonmin

7-"Hamile."

oy ve yorum istiyorum 👉🏼👈🏼

Yoongi'nin Bakış Açısından;

Yorgundum.

Bazı şeyler için çabalamak, imkansız olduğunu bile bile uğraşmak o kadar can yakıyordu ki. Artık hiçbir umudum kalmamış gibi hissediyordum, ruhumu kara bulutlar kaplamıştı, bir okyanusa düşmüştüm ve kurtulamıyordum. Her çırpınışımda daha çok dibe çekiliyormuş gibi hissediyordum. Çaresi yoktu, sorular vardı cevaplar yoktu, mutluluk yoktu, o yoktu.

O sıkı sıkıya tuttuğum, ellerimi kanatmasına rağmen bırakmadığım ipi işte şimdi bırakıyordum.

Sevginin her şeye çözüm olmadığını öğreneli çok olmuştu. Fakat bu kadar da yaralayacağını tahmin etmezdim.

Kafamı yaslandığım koltuktan biraz kaldırıp önümde yeni uyuttuğum bebeklerime diktim gözlerimi. Belki de onlar olmasaydı çoktan kendime zarar vermiştim, fakat bana o kadar çok iyi geliyorlardı ki. Babalarının yokluğunu ancak ikisi doldurabiliyordu.

Onların kokusunu duymadan önce, gözlerine bakmadan önce Jimin'den başka kimseyi bu kadar sevemem sanmıştım fakat, ikisini de gördüğüm gece anlamıştım ki benim artık tek aşkım yoktu.

Flashback

Tir tir titriyordum.

Mecazen değil, gerçekten titriyordum. Benim güzel sevgilimin ben işteyken ansızın sancıları başlamış, beni aradığı gibi evin yolunu tutup onu hastaneye getirmiştim. O kadar korkuyordum ki, hayatımda korku hissini ilk defa bu kadar fazla tatmıştım.

"Hyung, sakin ol bak çok az kaldı,birazdan şu kapıdan Jimin ve iki bebek çıkacak."

Kafamı çevirip Jungkook'a baktım, bana şefkatle bakıp sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Ama çok bağırdı, ya bir şey olursa."

Gülümseyip tamamiyle bana dönmüş ve benim de ona dönmemi sağlamıştı.

"Hyung, senin eşin ilk defa doğuruyor. Kolay mı tek seferde iki çocuk doğurmak Tanrı aşkına? Canı acımıştır, bağıracak tabii ki."

Elimi dizime vurup gözlerimi yerlerde gezdirdim.

"Ulan ya, yaparken gayet eğlenceliydi bu kadar da bağırmamıştı."

Dolu gözleriyle küçük bir kahkaha attı. Ben de gülümseyip gözlerimdeki yaşları sildim.

10 dakikalık bir bekleyişin ardından kapı açılmış, doktor dışarı çıkmıştı. Anında yerimden fırlamış doktorun yanına ilerlemiştim.

"Tebrik ederim, biri kız diğeri erkek iki çocuğunuz oldu, baba da gayet sağlıklı birazdan odaya alacağız."

Mutluluktan kahkaha atarken yere çökmem uzun sürmemişti.

Benim artık bir bebeğim yoktu, üç bebeğim vardı. Ben artık bir babaydım. Mutluluğum kat be kat artarken son kalan gücümle ayağa kalktım ve Jimin'imin kaldığı odaya girdim.

Nefesim, hayat eşim yanında iki bebekle uyuyordu, bu manzara her şeye değerdi, hem de her şeye.
Çocuklarımıza adım adım yaklaşıp yüzlerini inceledim.

İşte tam da o zaman, ilk defa Jimin'den daha güzel iki varlık gördüm.

Flashback

Çocuk bakmaktan anlamazdım önceden, sevmeyi bile beceremezdim. Jimin her zaman çocuklarla benden daha çok ilgilenirdi fakat ayrıldıktan sonra çocuklarıma bakabilmek için çokça şey öğrendim. Çocukları ondan alabilmem için bakmayı öğrenmem gerekiyordu.