hangimiz; yoonmin

18- "Bu Oyunu Ben Bitirdim."

Yorum ve oy istiyorum :(

Jimin

Hayatım boyunca ailemi çok seven bir çocuk olmamıştım. Tamam, onları gururlandırmıştım fakat bir erkekle evlenmem bile bana olan nefretlerinin nüksetmesine yeterli olmuştu.

Fakat bu son yaptıkları: Taehyung ile birlik olup sırf servetlerine servet katmak için beni, torunlarını düşünmeden evliliğime göz koymaları akıl alır gibi değildi.

Karma, eninde sonunda onları bulacaktı.

Üzerimdeki elbiseye son bir kez bakıp kenarda duran ince uzun bardaktaki şaraptan bir yudum aldım.

Bugün benim doğum günümdü.

Aileme ve tüm cemiyete vereceğim o güzel haberden sonra Yoongi ile benim yeniden doğuşumuzun yıl dönümü olacaktı.

Hayatımda ilk defa, içimdeki sürtüğü dışarı çıkartmıştım. Bugün kötü bir oğlan olacaktım, ve bundan da gayet memnundum.

Parmaklarımın arasındaki bardağı kenara bırakıp dudaklarımı yaladım ve topuklularımın çıkarttığı sese aldırmadan yavaş adımlarla odadan çıktım. Bebeklerimin odasına girdiğimde ikisinin de alınlarından öpüp onları rüyalarıyla baş başa bıraktım.

Karnımdaki şişliğe bakıp gülümsedim. Şarap aşkımdan vazgeçemediğim için çok fazla araştırma yapmıştım ve sonunda az da olsa içebileceğimi öğrenmiştim.

Yoongi'nin bunu öğrenmemesi gerekiyordu, öğrenseydi biterdim.

Aşeriyordum ama ne yapayım!

Aklımdaki düşünceleri sonraya saklayıp adımlarımı evin kapısına yönelttim. Arkamdaki bakıcıya birkaç önemli uyarıda bulunup anahtarları aldım ve kapıyı açıp dışarı adımladım. Arabama geldiğimde arka koltuğa oturdum. Ayağımdaki topuklularla araba süremezdim herhalde.

Şoför arabayı çalıştırdığında telefonumdan sakin bir şarkı açtım ve cama yapışan yağmur damlalarını izlemeye koyuldum.

Umarım ki bu gece hayatımda gereksiz yer kaplayan her şeyden, herkesten kurtulacağım.

-🌙-

Davetin yapılacağı mekâna vardığımda yavaş adımlarla asansöre ilerledim. Muhtemelen davet ettiğim herkes gelmişti, sanırım biraz geç kalmıştım.

Asansörün düğmesine basıp beklemeye koyuldum. Ortalama 15 saniye sonra açılan kapıyla dudaklarımın titremesine engel olamamıştım. 

Kendimden ödün vermemek için ne kadar heyecanlansam da göz ardı edip yavaş adımlarla asansöre binip yanında durdum.

Birkaç saniyeliğine beni süzdükten sonra yutkunup önüne dönmüştü ve karşıya bakmaya devam etmişti.

Şu an o kadar zor tutuyordum ki kendimi, her şeyi siktir edip kollarına atlamak ve sabaha kadar ağlamak istiyordum. Şimdilik bu isteğimi göz ardı etmem gerekiyordu sanırım.

"Doğum günün kutlu olsun."

Duyduğum derin sesle anlık olarak irkilsem de bozuntuya vermemeye çalışıp gülümsedim ve kafamı salladım.

"Teşekkür ederim."

"Çocuklar, iyi mi?"

Kafamı eski eşim dediğim fakat hâlâ her şeyim olan adama çevirip tekrardan kafamı olumlu anlamda salladım. Giydiği siyah gömleğe ve üzerindeki ceketin bile kapatamadığı geniş omuzlarına dikkat vermemek o an için çok zordu.