hangimiz; yoonmin

9-"Önce ben gidemem."

oy?

Yoongi

Duygu karmaşasına girmiştim. Ne söylemem, ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Tek bildiğim çok mutlu olduğumdu.

Jimin'in boynuna son bir öpücük bırakıp geri çekildikten sonra yüzünü incelemeye başladım.

"Yoongi, bunca zaman sana bir şey anlatmadım ana ayrılığımızın asıl sebebini şimdi anlatmak istiyorum. Beni ilk buluştuğumuz yere götürür müsün?"

Kafamı kısaca sallayıp telefonumu çıkarttım. Anneme durumu anlatmak için mesaj attıktan sonra elini tutup ayağa kaldırdım. Hızlı adımlarla kapıya ilerleyip kilidini açtım ve odadan çıktım. Arkamdan gelen Jimin ile birlikte asansöre doğru ilerledim.

"Hâlâ inanamıyorum, bizim bir tane daha çocuğumuz mu var şimdi?"

"Emin ol, ben senden daha çok inanamıyorum Yoongi. Resmen, iki bebeğime bir kardeş daha geliyor."

Ellerim arasında kaybolan küçük ellerine dudaklarımı bastırıp yumuşakça öptüm. Tüm ayrı kaldığım anların özlemiyle dolup taşıyordu içim. Yüreğimdeki daha yeni köz olmuşken yine bir ateş hârlamıştı.

Bir dakika sonra binadan ayrıldığımızda arabamın kapısını açtım ve dikkatlice oturmasına yardım ettim. Önden dolanıp şoför tarafına geçtiğimde kendi kapımı açıp yanına oturdum ve çalıştırdım.

"O kadar çok bekledim ki bu anı, neden olduğunu bilmeden senden ayrı kalmak çok zordu Jimin."

Direksiyondaki elime değen küçük parmaklarla kafamı birkaç saniyeliğine yanımdaki sevdiğim çocuğa çevirdim. O kadar tapılası ve güzel görünüyordu ki.

"Yoongi, tam olarak kavuşabilmiş sayılmayız ama sana anlattıklarımdan sonra her şeyi daha çabuk atlatacağımıza eminim."

Elimin üstündeki zarif eli tutup dudaklarımın arasına götürdüm ve kısa bir öpücük bıraktım.

"Atlatacağız güzelim, inan bana sana kavuşabilmek için yapamayacağım bir şey yok."

Kısa bir yolculuktan sonra hafif tepe olan ormanlık alana geldiğimizde her zaman oturduğumuz o ağacın yanına ilerledik. İlk el ele tutuştuğumuz, dudaklarını hissettiğim ve sarılabildiğim her anı birer birer canlandı aklımda.

Karnında daha küçük de olsa bebeğimiz olduğundan oturmasına yardım edip karşısına oturdum.

"Dinliyorum güzelim."

"Nasıl başlasam bilemiyorum Yoongi. Gerçekten senden ayrı kaldığım birkaç ay o kadar mutsuzdum ki yaşadıklarıma çözüm bulabilmek için kafamı yorsam da başaramadım.
Seninle kavga ettiğimiz o gün. Bana gizli numaradan gelen bir video ve altında yazan; 'kocan potansiyel bir katil, biliyor muydun?' mesajıyla yıkılmıştım. Senin daha gencecik bir çocuğu ayağından vurup sakat bıraktığını öğrendiğimde gerçekten çok sinirlenip üzülmüştüm. Kavga ederken de bunu belirttiğimi biliyorsun. Fakat ayrılmayı düşünmemiştim. Çünkü bir şekilde açıklaman olduğunun farkındaydım, sen karıncayı bile incitebilecek bir adam değildin. Kötü yollara bulaşman beni üzerdi ama sana olan sevgimin azalacağı anlamına gelmezdi. Bana açıklaman olduğunu söylerken ve yalvarırken yumuşamıştım biliyorsun. Kendimi odaya kapattıktan birkaç saat sonra annemden tehdit içerikli bir mesaj geldi. Birkaç saate yanında olmamı yoksa çok kötü şeyler olacağını söylüyordu. Pılımı pırtımı toplayıp evden kaçma sebebim de buydu. Annemin yanına gittiğimde bana gelen videonun aynısının ona da gittiğini gördüm. Annemin senden hoşlanmadığını biliyorsun Yoongi, kendisi paragözün teki olduğu için ayda bir ona para yollaman mutlu ediyordu sadece. Bana videoyu gösterip 'Ya Yoongi'den boşanıp yüklü bir miktar nafaka istersin, ya da bu videoları polise veririm.' dedi. Ne yapacağımı bilemedim, gerçekten. Senin ömrünün hapiste çürümesine izin veremezdim. Hem de iki çocuğumuz vardı, çocuklarımız babasız mı büyüseydi? O gece ağlaya ağlaya boşanmayı kabul ettim. Ertesi gün avukat geldi ve bana kağıtları imzalattı. Gerisini de biliyorsun işte. Yoongi, sana yemin ederim istemedim senden ayrılmak."