I Met a Guy Whose Name is Lucas

Chapter 30

Chapter 30: We Met

Friday, October 5, 2018, 11:45 PHT

    It was a good morning to start. One week na rin since the last time I saw Javi sa bahay nina Lolo at Lola. I must say that I didn't overthink naman after that short meeting, or should I say glancing? I just feel glad because my attention has been focused on my academic requirements and articles for the publication.

    "Badtrip!" Napalingon kay kuya Aaron na nakasimangot habang nakatitig sa printer. Kaming dalawa lang tao dito sa office; he was writing a resolution for the publication while I was reading last year's magazine issue.

    "Bakit po?" I ask him, kinakatok na kasi niya yung printer.

    "Badtrip kasi nitong printer. Ayaw gumana! Wala na atang ink," he tsk-ed. "Kainis, may klase pa ako maya-mayang 1 PM kaya hindi ako makakapunta sa mall para bumili."

    "Wala na tayong stocks sa cabinet?"

    "Wala na. Naubos noong intramural week," he sighed. "May klase ka ba ngayong hapon?"

    I shake my head. "If you want ako na lang ang pupunta sa mall para bumili," nilahad ko ang kamay ko sa kanya at ngumisi. "Pero bigyan mo ako ng pambili," I chuckled.

    "Mayaman ka naman, paluwalan mo muna!" Biro niya sa akin.

    "Asa! Hindi ako mayaman, akin na pambili saka pamasahe—at pang-lunch," I laugh.

    "Bakit may panglunch? Pamasahe lang!" Binunot niya ang wallet from his front pocket and took 500 peso bill. "Oh ito! Humanap ka pa—"

    "Hi," "Good morning!" Lucas and Ben entered the office. As usual, naka pokerface na naman si Lucas at si Ben naman syempre naka ngiti na akala mo hindi nahihirapan sa acads niya.

    "Hi guys!" Kuya Aaron smiled. "May klase pa kayo this afternoon?"

    "Wala na kuys. Hindi makakapasok 'yung instructor sa last period namin. Bakit?" Si Ben ang sumagot.

    "Have you had your lunch?" I asked Lucas when he stood next to me. Umiling lang siya sa tanong ko. Ayon, parang wala na naman siya sa mood. "Okay ka lang ba? Ngayon lang tayo nagkita tapos nakasimangot ka pa," I told him the obvious tapos tinitigan niya lang ako.

    Sa sobrang busy ko sa academic requirements ko, ang dalang kong nakapunta dito sa office this week. Ngayong Friday lang talaga ako nakapunta ulit dahil inasikaso ko ang isang damakmak na group project meetings for midterm. Akala mo hindi lang kakatapos ng prelim namin.

    "Nagchachat kasi ako sa'yo, hindi ka naman nagrereply," he rolled his eyes at me na ikinatawa ko.

    "Gagi! Nagreply ako—"

    "Twice," he scoffs.

    "Ano! Hindi lang twice yon ha—"

    "Right, twice a day," he corrected himself while nodding his head.

    "See?"

    "Oo, tapos late reply pa," binaba niya ng padabog ang bag niya sa upuan next to me. "D'yan ka na nga. H'wag kang sasabay sa'ming maglunch."

    Aba tinalikuran pa ako!

    "Ay wow! Hinintay ko nga kayo para sabay-sabay tayong maglunch. Hindi mo ba ako namiss?" Natawa ako sa sarili kong tanong sa kanya. His forehead creased bago siya lumingon sa akin at titigan na naman ako.

    Actually, where did I get the courage to ask him that? Oh! I'm just comfortable with Lucas!

    "Seryoso ka ba?"