тüℓüи Öтєѕι/ нαяяу ρσттєя fαиfι¢тισи

/15/ Rüya

Oy ve Yorumlarınızı heyecanla bekliyorum...

Karanlığın içine düşmüş gibi hissediyordu. Vücudunda hissetmiyordu hayır; Tam beyninde hissetti boşluğu, sahteliği...

"Uyanacak mısın?"

İrkilerek kendini geri çekti yattığı yatağında. Sonucunda ise kafasını ranzanın üstüne çarpmış, aynı zamanda yatağında duran bir dünya kitabın da yere düşmesine neden olmuştu. "Lanet olsun!" diye mırıldandı başını tutarak.

Yüzünü buruşturmuş olan Hermione, eğilip yere dökülen kitapları kollarının arasına alırken, "Bu kadar kısa sürede uyumanı beklemiyordum." dedi.

Natalie kaşlarını çattı, eliyle yanındaki masanın üstünü yoklayıp saatini buldu. Akşam yemeği vaktindeydi. "Ne kadar sürdü ki?" dedi. Saati yerine bırakıp elini tekrar başına yerleştirdi.

"Daha on dakika önce Paige'le altı saat ders yapmaktan yakınıyordun. Sonra ödevinin olduğunu söyleyip odaya çıktın, bende seni uyandırmaya gelmiştim." dedi Hermione. Topladığı kitapları boş bulduğu bir alana bıraktı.

Natalie çatık kaşlarını daha da çattı. "Ama ben..."

Hermione merakla başını kaldırdı. "Sen?"

"Rüya olamazdı." dedi Natalie. O an daha çok değil sadece kendine mırıldanıyordu. "Hissettim." Boştaki elini göz hizasına getirip çevirerek inceledi. Ne aradığını bilmiyordu ama... emindi.

"Natalie, rüya görmüşsün anlaşılan. Seninle en son on dakika önce görüştük. O on dakika da ne olmuş olabilir ki?"

"Sen beni hiç akşam yemeği için çağırmadın mı?"

"Hayır."

"O... o köşede okuduğum birikmiş kitaplar vardı, neredeler?" dedi, parmağıyla odanın boş köşesini işaret ederek.

Hermione omuz silkti ve az önce yataktan düşmüş olan topladığı kitapları işaret etti. "Orada kitap yoktu, hepsi yatağının üstünde seriliydi. Ta ki sen onları düşürene kadar."

"Ama-"

"Natalie yemin ederim kitap almadım o köşeden. Bak rüya olmalı. Bu herkesin başına geliyor, rüya."

"Neyse, haklısın." Kız dağılmış siyah saçlarının içinden geçirdi elini. Ayaklarını yatağın kenarından sarkıtıp ayağa kalktı.

"Ron ve Harry Büyük Salona inmiş olmalılar çoktan. Sen hazırlan, bende başın için bir buz bulayım." deyip giden Hermione arkasından kapıyı kapatarak boş yatakhanede yalnız bıraktı Natalie'yi.

Soğuk bakan gri gözlerini batmış güneşin gökte bıraktığı son renklere dikti kız. Kaşlarını çattı, gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Hatırladığı şeylerin rüya olduğunu kabullendi. Ama kabullendiği kadar da emindi yaşadıklarından.

Başını eğip iki yana salladı. On üç yaşında dertsiz ve derslerinden başka şeyi düşünmemesi gereken biri olmalıydı, her düşüncesi kafasında çığlıklarla yankılanan biri değil. "Daha şurda yaşın kaç ki Natalie? On üç! Çıkar şu saçma şeyleri aklından. Animagus farelerden ya da başka şeylerden sanane?" Sonrasında aklına konuştuğu tek arkadaşları olan Harry, Ron ve Hermione geldi. Şu durumda, birinci sınıfta karanlık ve kötü bir büyücü olan Lord Voldemort'tan felsefe taşını kurtarmaları ve ikinci sınıfta konuşan günlüğü yok edip Sırlar Odasındaki ölümcül Basilisk'i öldüren arkadaşlarını bu konuda örnek almasa daha iyi olacağının farkına vardı.

"Olaylara bulaşma Nat." dedi kendi kendine ve üzerine okul cübbesini geçirip saçlarına çeki düzen verdi. Aynasında kendine uzun uzun baktıktan sonra ise hızla çıktı yatakhaneden.

Merdivenlerden ikişer ikişer atlayarak indiğinde tam şöminenin önünde durdu istemsizce. Beyninin yapmasını istediği şey hiç de mantıklı gelmiyordu kulağa; Ateşe dokun...

Manyaklaşma Nat, diye geçirdi içinden Ortak Salondan da ayrılmak istiyordu ama ayakları bunu inkar edercesine şömineye yaklaştı. Biraz daha ve biraz daha... Ayağının üstüne çöküp elini havaya kaldırdı 'rüya'sındaki gibi. Yavaşça ileri uzattı ve çatırdayan ateşin alevi eline değdiği an bir küfür bağırarak ayağa fırladı. Parmağının ucundaki gerilmiş derisine bakıp acıyla kavrulan elini hızlı hızlı sallamaya başladı. "Lanet olsun senin gibi rüyaya!"

*

"Snape. Snape. Snape. Snape. Snape. Snape. Snape. Snape. Snape."

İksir ödevinin başında, Snape'e küfürler yağdırarak oturuyordu.

Şuan yasak saate yakın bir vakitte, yıkılacakmış gibi duran koca kitap yığınının ardında başını kitaba vura vura ders çalışmasının tek sebebi Severus Snape idi. Bu aptal uzun ödevi veren kanca burunlu öğretmene bir kez daha ve bir kez daha lanet etti.

Yazısında son cümleye ulaşmaya çalışırken sarf ettiği çabayı başka hiçbir işe sarf etmediğini düşünürken 'Fark Edilmeyen Zehirler' adlı ödevinin son cümlesini tamamladı. Derin bir nefes verip sandalyesinde geriye yaslanırken, kolu yanlışlıkla mürekkep şisesine çarpıp devirdi.

Kara mürekkebin ödev kağıdını yavaşça kaplaması üzerine büyük bir kırgınlıkla izledi olayı.
Elleri deli gibi titriyordu. Ödevine uzattı yavaşça. Fakat dokunmadan önce geri çekilip başını kollarına gömmeyi tercih etti.

Başını tekrar kaldırma sebebi ise, alaycı ses tonunda ona laf atan sarışın çocuk yüzündendi. "Bulanık Gryffindor... bir şeyi de düzgün yapmanı görmek isterdim. Sizin gibiler yüzünden okulun kalitesi düştükçe düşüyor."

Birini öldürebilecek kadar sert olan bakışları Safkan Prens Malfoy'a kaydı.

Üzerinde bakışlar hisseden Draco çantasını sandalyesine taktıktan sonra, oturmadan kıza döndü. "Çek o pis bakışlarını üstümden..."

Kız sinirle oturduğu yerden fırlarken berbat olmuş ödevini alma ihtiyacı duymadı bile. Çantasını kendi sandalyesinden çekip alırken Malfoy'un oturduğu masanın önünde durdu. "Ben okulun kalitesini düşünüyorsam sende zeka seviyesinde eksilere acil iniş yapıyorsun, Malfoy."

Sinirden kıpkırmızı kesilen Malfoy da ayağa fırlarken, Natalie kütüphane kapısına yürümeye başlamıştı çoktan.

"Babam bunu duyacak, bulanık!"

Draco'nun bağırışından sonra aldığı tek tepki kütüphane görevlisinin kızgın uyarısıydı.

"O bulanık bunu ödeyecek..."

♡♡♡

Son zamanlarda ne size bölüm var ne de bana ilham. Bir çok tamtlı arkadaşlarımın zorlamaları üzerine böylesine boş bir bölüm yazmış bulunmaktayım...

Saat tam 00:00 da atacağım, çünkü gıcığım ehe

Ben daha fazla boş yapmaya başlamadan önce anlamadığınız kısımları sorabilirsiniz → → →

Ve...

Hepiniz ben tarafından öpüldünüz!
♡♡♡♡♡