The Sick Boy

Opakowanie po tabletkach

Wstał kolejny piękny dzień. Sobotni poranek. Meave obudziło słońce próbujące się przebić przez szare rolety. Dziewczyna wstała z łóżka, postawiła nogi na ziemi i otarła oczy. Popatrzyła na różne strony, a następnie wzięła do ręki telefon by odczytać wiadomość od taty.

„Cześć Meave. Tak bardzo się cieszę, że w końcu poznałaś kogoś wartościowego. Być może coś z tego będzie? Pamiętaj, że tata nigdy się nie myli! Kocham cię
Tata"

Słowa taty poruszyły Meave. Uśmiechnęła się, ale jednak brakowało jej uścisku taty. Postanowiła do niego zadzwonić.
- Halo? - Zapytał tata
- Cześć tato. - Powiedziała uśmiechnięta dziewczyna
- Cześć Meave. Co słychać? - Zapytał tata normalnym głosem
- Jest bardzo dobrze. A u ciebie? Jak się trzymasz? - Zapytała zaciekawiona, przemieszczając się po pokoju
- Na razie nie mam żadnych objaw. Chodzę na chemioterapię. Myślę, że odkąd wyjechałaś nic się nie zmieniło. - Powiedział
- A mama? - Zapytała Meave
- Co mama? - Odpowiedział ojciec
- Jak z nią? - Zapytała ponownie
- Z mamą wszystko w porządku, wczoraj byliśmy na kolacji w restauracji. Bardzo smaczny posiłek. - Opowiedział tata
- Rozumiem. Tato, zadzwonię do ciebie wieczorem. Właśnie zaczynam pracę. Miłego dnia, trzymaj się. - Powiedziała, kończąc rozmowę
Meave odłożyła telefon na stolik nocny. Podeszła do szafy i wyciągnęła z niej świeże, czyste ciuchy. Piszą do łazienki, uczesała włosy, umyła zęby. Gdy wyszła z łazienki wyszła z pokoju, zamykając drzwi pokojowe na klucz, a ten schowała do kieszeni. Pierwszym przystankiem nastolatki był pokój Martina. Podeszła do drzwi i lekko zapukała. Drzwi otworzył zaspany Martin.
- Dzień dobry. Wyspałeś się? - Zapytała Meave, spoglądając na stan chłopaka
- Nie do końca. - Odpowiedział marnym głosem chłopak
Dziewczyna popatrzyła na wnętrze pokoju, a dokładnie na stolik na którym stała nieruszona kolacja.
- Nie zjadłeś wczorajszej kolacji. - Powiedziała patrząc chłopakowi w oczy
- Nie byłem głodny. - Powiedział
- Obiadu też nie tknąłeś. - Odpowiedziała
Martin popatrzył na dziewczynę, a potem na sufit.
- Podasz mi talerz, zrobię ci śniadanie. - Powiedziała zaniepokojonym głosem Meave
Chłopak popatrzył przez kilka sekund na Meave, następnie podszedł do stolika, łapiąc za talerz i kubek. Podszedł do Meave i podał jej naczynia. Ona popatrzyła na niego z niepokojem.
- Zaraz przyjdę. - Powiedziała
Chłopak zamknął drzwi. Meave poszła w stronę pokoju pielęgniarek. Otworzyła drzwi nogą, gdyż ręce miała zajęte. W pokoju spotkała koleżanki z pracy.
- Oto nasza Meave. Jak się spało? - Zapytała Estelle
Meave popatrzyła na nią i uśmiechnęła się nieśmiało.
- Bardzo dobrze, nie narzekam. - Odpowiedziała, myjąc naczynia w zlewie
- Jak tam twój podopieczny? - Zapytała roześmiana Selma
Meave lekko rzuciła naczyniami w zlewie, odwróciła się do kobiet.
- Nie mam pojęcia co się dzieje. Nie zjadł wczoraj obiadu i kolacji. A obiad był naprawdę wyśmienity. - Powiedziała zaniepokojona
Pielęgniarki spojrzały na dziewczynę.
- To pewnie ze stresu. Na pewno ze stresu. - Powiedziała Selma
- Albo tak bardzo przejął się nową opiekunką, że przestał jeść. - Powiedziała roześmiana Estelle, rozbawiając przy tym Selmę
- Przestań. To mnie wcale nie śmieszy! - Powiedziała wysokim tonem Meave
Kobiety popatrzyły na nastolatkę z otwartymi oczami.
- Meave, spokojnie. Opiekujesz się nim zaledwie od wczoraj. Nie przejmuj się tak tym. Zachowujesz się jakbyś znała go kilka dobrych lat. - Powiedziała Estelle
Dziewczyna chwilę później zrozumiała, że wybuchał złością.
- Ależ ja się nie przejmuję. Nie przejmuje się. - Powiedziała zaprzeczając słowa Estelle
Pielęgniarka podeszła do dziewczyny, położyła jej rękę na ramię.
- Meave. Nie przywiązuj się do tego chłopca. Jest chory. Nie wiadomo jak się skończy. - Powiedziała pielęgniarka Estelle
- Nie przywiązuje się do niego. Nie potrzebuje tego. Nie gadaj bzdur. - Powiedział, wciąż zaprzeczając
Estelle i Selma popatrzyły na siebie.
- Skoro tak twierdzisz. - Powiedziała Selma
Meave po chwili zrozumiała, że przyszła zrobić śniadanie Marcinowi. Odwróciła się do zlewu, złapała za gąbkę, umyła brudne naczynia i położyła na suszarkę do naczyń, a z szafki wyciągnęła suche i czyste naczynia. Na talerz wyłożyła trzy kromki chleba, które posmarowała masłem, następnie położyła szynkę i ogórka i dodała odrobinę soli. Odłożyła na bok talerz i sięgnęła po czajnik. Nalała wodę, postawiła na kuchence i włączyła gaz. Gdy woda się zagotowała, sięgnęła po herbatę na trawienie i wrzuciła do białego kubka. Zalała gorącą wodą. Gdy przygotowała całe śniadanie, z dolnej szafki wyciągnęła tabletki na odporność. Popatrzyła na pudełko z napisem MARTIN i wyciągnęła jedną żółtą kwadratową tabletkę, której później wrzuciła do kubka z wodą. Po chwili wyciągnęła tacę, a na niej wyłożyła talerz ze śniadaniem, kubek z herbatą i kubek z witaminami. Wychodząc, otworzyła drzwi nogą i udała się w stronę pokoju Martina. Uderzała nogą o drzwi, a po chwili otworzył jej chłopak.
- Śniadanie dla ciebie. Mogę wejść? - Zapytała, ostrożne trzymając tacę z posiłkiem
Martin popatrzył na nią i nie mając innego wyboru jak wpuszczenie dziewczyny do środka, ustąpił.
- Położę ci to tutaj. - Powiedziała wskazując głową na parapet.
Dziewczyna podeszła do parapetu, kładąc tacę blisko ściany. Kiedy popatrzyła w prawy górny róg, zobaczyła małe białe opakowanie. Złapała z opakowanie. Kiedy się odwróciła z chęcią zapytania o dziwne tabletki Martina, ten agresywnie złapał ją za rękę i próbował wyrwać jej tabletki z ręki.
- Zostaw. Chcę przeczytać. - Powiedziała unosząc tabletki do góry, aby chłopak nie złapał za opakowanie
- Nie masz prawa tego czytać! - Krzyknął chłopak
Meave wciąż trzymała rękę w górze. W pewnym momencie chłopak podstawił jej niechcący nogę i razem przewrócili się na ziemie. Tabletki wypadły z ręki Meave. Ich twarze były bardzo blisko siebie. Chłopak był na górze. Nastała chwila ciszy. Pierwszy wstał chłopak, podając rękę dziewczynie.
- Przepraszam. Nic ci nie jest? - Zapytał chłopak
- Nic. A tobie? - Zapytała, otrzepując fartuszek z kurzu
- To dobrze. - Powiedział chłopak, wstydliwe rozglądając się po pokoju.
Meave schyliła się pod łóżko, gdzie wypadły jej tabletki.
- Zabieram to. - Powiedziała dziewczyna stanowczym głosem
Chłopak popatrzył na nią, spuszczając głowę w dół. Nic się nie odezwał. Nastolatka popatrzyła na niego stanowczo i wyszła z pokoju zamykając drzwi. Przyjrzała się tabletkom, a po chwili schowała je do kieszeni, aby żadna z pielęgniarek nie zauważyła podejrzanego opakowania. Minęły trzy godziny. Została godzina do obiadu. Meave wyszła z pokoju i udała się do pokoju Martina. Zapukała. Chłopak otworzył jej drzwi.
- Chciałabym z tobą porozmawiać. - Powiedziała pewnie dziewczyna
Chłopak zaprosił ją do siebie i zaproponował usiąść na łóżku obok. Meave podeszła do łóżka, poprawiła fartuch i usiadła. Z kieszeni wyciągnęła białe opakowanie tabletek, wyciągnęła jeden blister i sprawdziła ilość tabletek. Chwilę później popatrzyła na chłopaka.
- Aż tyle tego połknąłeś? - Powiedziała, trzymając jeden blister a górze
Chłopak popatrzył na nią. Po chwili poleciała mu łza.
- Nie chciałem tego połykać. - Powiedział ocierając łzę, czerwoną bluzą
Meave popatrzyła na niego i zrobiło jej się strasznie go szkoda.
- Te tabletki były na brak apetytu. Nie chciałem jeść bo wiedziałem, że i tak mi to nic dobrego nie przyniesie. Jestem chory. Śmiertelnie chory. - Powiedział podnosząc głowę go góry, ze łzami w oczach
Meave położyła tabletki na łóżku, wstała z łóżka, usiadła na łóżku gdzie siedział chłopak.
- Martin. Wiesz co by było, gdybym to nie ja znalazła te tabletki? - Powiedziała smutnym głosem
- Wiem. - Powiedział chłopak, nie ukrywając więcej łez
- To, że jesteś nieuleczalnie chory, nie znaczy, że musisz zażywać to okropieństwo! Martin. - Powiedziała dziewczyna, kładąc mu na ramieniu rękę
Chłopak popatrzył na nią i nic nie powiedział, ale przez jego smutną twarz przedzierał się uśmiech, który z siebie wydusił.
- Wiesz co teraz zrobię? Musisz mi tylko obiecać, że już nigdy nie połkniesz takiego czegoś. Zgoda? - Zapytała Meave
- Zgoda. - Powiedział chłopak, zgadzając się
Meave otworzyła okno. Podeszła do łóżka na którym leżały tabletki i wzięła je do ręki. Z powrotem podeszła do okna.
- Wyrzucę te tabletki przez okno. - Powiedziała uśmiechając się do chłopaka
Meave odwróciła się do otwartego okna i wyrzuciła paczkę tabletek, które zleciały na sam dół.
- I po krzyku. - Powiedziała dziewczyna
Popatrzyła na niego i usiadła obok niego.
- Powiedz mi coś o sobie. Ile masz lat?- Powiedziała dziewczyna, zapatrując się w oczy Martina, lecz szybko się otrząsnęła
Chłopak spojrzał na nią, uśmiechając się.
- Mam piętnaście lat, niedługo kończę szesnaście. - Powiedział, również wpatrując się w oczy Meave
- Naprawdę? Ja również. Kończę w maju, a ty? - Zapytała dziewczyna
- Kończę w marcu. - Powiedział
- Jestem chory. Siedzę w tym szpitalu już półtora roku. - Powiedział chłopak, smutnym głosem
Meave zrobiło się przykro i żal chłopaka.
- To bardzo przykre. Ale zobacz są też plusy. Masz własną opiekunkę, o ile można to tak nazwać. - Powiedziała roześmiana Meave.
Martin zaśmiał się na słowa dziewczyny. Nagle zadzwonił telefon dziewczyny, ale ona nie odebrała.
- Kto to był? - Zapytał chłopak
- Mój tata. - Odpowiedziała
Nagle nastolatce przypomniała się sytuacja rodzinna w domu i choroba taty. Chciała podnieść chłopaka na duchu i powiedzieć mu, że tylko on jest chory na raka.
- Mój tata też jest chory na nowotwór. - Powiedziała smutnym głosem, ukrywając to
Martin popatrzył na Meave, złapał ją za rękę.
- Dobrze się trzyma? - Zapytał śmiało
- Jest już łysy, ma chemioterapię. - Powiedziała spoglądając na chłopaka
Martin odwrócił głowę w stronę łóżka. Nastała cisza. Chwilę później, Meave wstała z łóżka, otrzepała fartuch.
- Muszę już iść. Niedługo będzie obiad, więc przyniosę ci go za godzinę.
Meave wyszła z pokoju chłopaka, zamykając drzwi. Udała się do swojego pokoju, by napisać SMS-a tacie

„Cześć tato. Przepraszam, że nie odebrałam, musiałam wykonać swoje obowiązki. Oddzwonię do ciebie jutro. Dzisiaj mam jeszcze dużo do zrobienia. Pozdrów mamę. Kocham cię
Meave"