A SILENT RESPONSE

Prologue

[Serene Joy]

"One. Two. Three... Ready? Sing! "

"~Come along with me
And the butterflies ang bees
We can wander through the forest
And do so as we please... "

With my tiny shaking voice and a little bit of crook sound... I sing my favorite theme song from the cartoon network entitled Adventure Time

"~Come along with me
To a cliff under a tre-"

"Stop it! "

With eyes full of hatred and distaste staring at me...

"Vince"- teacher Valerie warned her son.

"Hindi naman maganda boses mo eh" but his eyes are still staring into me

"Nakakarindi. Masakit sa tenga. Wala na bang mas igaganda yan? You're still trying hard to hit those notes, huh"

Those dark intimidating eyes, I knew...

"Anak she's still learning how to sing, can't you see? "-teacher

"But mommy, she looks like a pathetic pig trying hard to sing a song! I don't like it! "

I bowed my head in shame.

"Get out! " - teacher Valerie said.

"Hindi kana nahiya kay Serene. Parati mo nalang siyang sinusumbatan ng ganyan. Anak, please stop...

I was eight years old when I started to love music. But the problem is, I can't sing... Wala akong talento sa pagkanta. Kaya napagdesisyunan ng mga magulang ko na ihanap ako ng tutor. At narito ako ngayon sa bahay ni teacher Valerie, kasama si Vince, ang nag-iisang anak niya.

Should I thank my parents for sending me here? Oo, gusto kong matutong kumanta, pero ang marinig ang mapangkutyang mga salitang nanggagaling sa isa sa hinahangaan kong tao ang nagtutulak sa akin paatras, palayo sa minamahal kong musika.

"Nyenyenye". Ibinaling niya ang buong atensyon sa akin.

Ngunit sa kabilang banda, nagpapasalamat parin ako sa aking mga magulang, hindi dahil sa matututo akong kumanta rito, kundi ang makita si Vince at marinig ang kanyang boses.

Siya ang inspirasyon ko sa pagkanta...

"Remember this day Serene... I. DONT. WANT. TO. HEAR. YOUR. VOICE. AGAIN. EVER!"----he once said

Ngunit sa mga katagang iyon, doon ako natauhan...

Ayaw mo na talagang marinig ang boses ko, Vince?

Biglaang namutla ang aking mukha at sa hindi ko maintindihang dahilan, may biglang bumara sa aking lalamunan na tila isang sumpa ang mga sinabi niya kasabay ng pagtulo ng mumunting butil ng luha sa aking kaliwang mata.

"Im sorry... ma-Maganda naman ang boses ko ah"-- I used to say even if it is obviously ugly.

"Hindi kaya! -

Hindi na ako muli pang nagsalita

He then walked out and slammed the door

I slowly wiped away the teardrops falling down to my cheeks. Assuming that it will lessen the pain. But its not...

***********
;-)