A SILENT RESPONSE

Chapter 17

[Serene Joy]

Nagising ako dahil sa tilaok ng mga manok ng kapitbahay. Nasilaw din ako sa sinag ng araw na tumama sa mukha ko. I feel alive this day kahit hindi halata. I did my daily routine to begin my silent day with those noisy person downstairs.

Kay aga aga, bunganga nanaman nina Rhayn at Isko ang naririnig ko. I wished that the walls of this room should be sound proof. But anyways, thanks to them kase they make my whole boring day special. Kung wala sila, baka magmukhang walang tao sa bahay na 'to.

Suot ko ang white t-shirt and black jeans matapos kong maligo at lumabas ng kwarto. Nabigla ako nang sabay na nagsara ang pinto ko at sa kabilang kwarto. Napabaling ang tingin ko doon at saktong nagtama ang tingin namin ni Vince.

He smiled widely at me. "Good morning, how's your sleep?"

"Fine..." - my usual almost whispering voice.

" Tara, mag-agahan na tayo."

I nodded at him at pinauna niya akong bumaba ng hagdan.

Naabutan namin sina Rhayn at Isko sa sala at parang may pinapanood na pelikula. They seems good together from that view. Nasa armrest ng upuan si Isko habang nasa mismong upuan ni Rhayn.

"Uy! Good morning lovebirds! " - Isko

I felt awkward at that term

"Good morning" -Vince

But he managed to greet them back

Rhayn was still looking at the television. Mukhang masama parin ang loob niya kay Vince. Tumabi naman si Vince sa kaniya at niyakap ito.

"Sorry..."-Vince

"Che!" -Rhayn

"Hahahahha" -Isko

Nakatayo lang ako habang pinagmamasdan silang mag usap. They're sweet... Mula pa noong mga bata kami,ganyan na sila. Kaya nagawang protektahan ni Vince si Rhayn sa akin sa hindi malaman na dahilan. Pero hindi na ngayon.

"Bati na tayo?" -Vince

"Hindi pa" - Rhayn " Hindi na tayo magbabati hanggang hindi mo sinasabi sakin na wala na si Lilac sa utak mo."

Nalukot ang mukha ni Vince sa sinabi ni Rhayn. Kita sa mukha ni Rhayn ang pagka irita.

"Tara sa labas! Mamasyal tayo." - Isko

"Saan naman?" -Rhayn " Gagamitin nanaman ba natin yung mahal na mahal mong kabayo na kamukha mo?"- pang aasar niya kay Isko

Bagsak ang balikat ni Vince na lumapit sa akin at hinila ako papuntang kusina.

"Let's eat first before we go out" - Vince

Hindi ako nakapagsalita at naupo nalang sa upuan kaharap siya. Siya ang naghain ng pagkain at nagsandok sa plato ko. Hindi ko alam at wala akong ideya kung bakit siya umaasta nang ganito salungat sa ginagawa niya noon sa akin.

"Eat"

Marahan akong sumubo ng kanin at lumingon sa kaniya. Bigla siyang ngumiti habang pinapanood akong kumain. Kinakabahan ako sa totoo lang dahil hindi parin talaga ako sanay na kaharap siya.

"Naninibago parin ako sa katahimikan mo, kase dati rati parang armalite yang bunganga mo."- Vince

Tumingin lang ako sa plato ko habang nakikinig sa kanya.

"Serene, I'm sorry 😐" nahiya lalo ako sa harapan niya noong sinabi niya iyon. Hindi ko siya sinisisi sa nangyari sa akin pero sarili niya parin ang sinisisi niya.