JUST Friends?(Ανταγωνιστική αγαπη #2)

❣ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 66❣️

Νεο κεφαλαιο γιατι εχω 2ωρπ κενη!

Ωωω. Γιεπ!

Ερθξα νερο στο πρόσωπο μου και κοιτωντας προσεχτηκα το πρόσωπο μου με τις σταγονες νερου που ετρεχαν αρχισα σιγα-σιγα να αγγίζω την κοιλια μου και την κοιταζα στον καθρέφτη, απο ολες τις οψεις

Πρεπει να το κανω!

Σηκωσα αργα την μπλουζα μου και κοιτουσα με γουρλομενα ματια.

Αγαπη...αληθεια αυτο θες? Αυτο θες να κανεις?

Σου αξιζει? Αξιζει να στο κανω αυτο? Να αφησω ενα παιδι? Το παιδι μου?

Τι θα απογίνω μετα? Αν το μετανιώσω

Φωνες στο κεφαλι μου φωναζαν να μην το κανω, τοσο που αρχισα να ποναω απο πονοκέφαλο

Η καρδια μου χτυπουσε σαν τυμπανο, τοσο δυνατα που την ακουγα... σαν να με προειδοποιούσε οτι ειναι λαθος αυτο

Μα τι κανει αληθεια καποιος οταν ερχεται αντιμέτωπος με Λογικη-Καρδια?

Οταν εκλεισα τα ματια μου, το μονο που διαπερασε απο το μυαλο μου ηταν εικονες γελοιου, εμανα ως μητερα, με ενα υπερ γλυκύτατο μωρο.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!

Δεν θα το κανω.

Δεν θα μου επιτρεψω να κανω αυτο το λαθος. Δεν ειμαι ετσι εγω.

Αμεσως βγηκα εξω, εσκασα ενα χαμογελο στον γιατρο που θα μου εκανε την.... ναι και μου χαμογελασε

Νος: υπεροχή επιλογή, πολυ ωριμη σου ευχομαι τα καλυτερα χρονια με το παιδι.

Αμεσως εφυγα, απο αυτο το μερος και πηγα σπιτι, οπως τον τελευταίο καιρο κλειδώθηκα στο δωματιο μου

Ξερω πως εκανα την σωστη επιλογή , μα μου ειναι ακομη δυσκολο

(....)

Δεν ειναι οτι τις επομενες βδομαδες ειχα κατάθλιψη απλα ημουν πολυ down ψυχολογικά με το ολο θεμα, δεν ηξερα, δεν ξερω πως να το διαχωρίστω και πως να αρχισω να μιλαω στους γονεις μου.

Λιγα δευτερα αργοτερα η μαμα μου κανει θραυση στο μοναχικο δωματιο μου

Π: Αγαπη?

Α: Ναι?

Π: Παλι? Εδω μονη, καλοκαιριάτικα?

Α: Μαμα ξερεις διαβαζω, πρεπει να μπω σε κάποιο κολέγιο

Π: Νομιζω πως το παρακανεις ειπε και καθισε δίπλα μου και εκλεισα αμεσως τον υπολογιστη