JUST Friends?(Ανταγωνιστική αγαπη #2)

❣ᴄʜᴀᴘᴛᴇʀ 67❣️

Α: ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ?? Θα με αγαπουσες ακομη?? Ειδα την ανακουφίσει που πηρες.

Π: ΦΥΣΙΚΑ! Εισαι το παιδι μου Αγαπη!

Α: Αυτο δεν με κανει καλυτερο άνθρωπο! θα σκότωνα ενα παιδι, το δικο μου παιδι.

Π: ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ! Αυτο ειναι το μονο που εχει σημασια, θα σου ηταν πολυ δυσκολο να το αντιμετωπίσεις.

Α: οχι, οχι δυσκοκο. Οδυνηρό. Δεν μπορεις να ξερεις ποσο ηλιθια νιωθω. Ολα αυτα συμβαίνουν γιατι ειμαι μια ηλιθια, που βγαζει παντα γρηγορα συμπεράσματα και επειδη ειμαι μια δειλή.

Π: Σίγουρα ειχες εναν καλο λογο και μια καλη εξηγηση σε οτι σου εχει συμβει. Δεν μπορουμε να εμαστε διαρκώς, καθημερινα, και παντα τέλειοι.

Α: Μα τι θα κανω μαμα?

Π: Θα κανουμε. Ειμαι παντα μαζι σου και διπλα σου.

Α: Πως μπορω να πω στον μπαμπα η στον Κωστα κατι τετοιο? Πως θα παω πανεπιστήμιο? Πως θα μπορω να φροντισω ενα παιδι ως μητερα και ως πατερας?? Ειναι ολα τοσα δυσκολα.

Π: Θα περιμενουμε λιγο καιρο, θα τους το πουμε σιγα-σιγα.

Α: Η κοιλια μου εχει ηδη αρχιζει να μεγαλώνει!

Π: Δεν το πιστευω οτι το τραβουσες ολο αυτο μονη σου. Επρεπε να μου το πεις!

Α: Δεν ειναι τοσο ευκολο οσο νομιζεις, μαμα πιστεψε με.

Π: Το ξερω...μα, τελος παντων αυτο που μετραει ειναι πως εισαι καλα.

Α: Αληθεια ειμαι? Γιατι δεν το βλεπω.

Π: Σου υποσχομαι ολα θα τακτοποιηθούν, δωσε χρονο στον πονο, καθε πληγη κλείνει, αλλες συντομα, αλλες πιο αργα αλλα παντα κλεινόυν.

Α: Μαμα, σε ευχαριστω. Σε αγαπω.

Π: Και εγω χαζο. Ειπε και μου χαμογελασε και βλεποντας την και το δικο μου χαμογελο εμφανίστηκε στα χείλη μου πριν καν προλάβω να το καταλαβω.

(...)

Βδομαδες αργοτερα η κοιλια μου αρχισε να μεγαλώνει μερα με τη μερα περισσοτερο. Περασα μισο καλοκαιρι κρυβοντας την κοιλια μου με διαφορα απαισια ντυσίματα...ηταν δυσκολο να το κανω, να το πω, ξανα αυτο...

Η αληθεια ειναι ειχα παντα την καλυτερη μαμα και τους καλυτερους φιλους που μεχρι και το τελευταιο λεπτό πριν αποφασισω να το πω στον μπαμπα μου και τον Κωστα ηταν διπλα μου μεχρι και το τελευταιο λεπτο.