Herkes kelebeklerin ömrünün bir gün olduğunu düşünür.
Tıpkı benim mutlu olduğumu düşündükleri gibi...
Çok fazla üşüyorum,
Kendimi yalnızım hissinden çekip alamıyorum.
Biliyor musun?
İnsanlar mutsuz olduklarında, vücut ısıları düşermiş.
Kalp soğuması olayı gibi.
Bende alevlenen bu sevgi,
Sende çoktan soğudu.
Mutlu olmaya ihtiyacım var.
Yani aslında mutluluktan kastım
Benim sana ihtiyacım var.
Artık tek başıma sahile yürümek istemiyorum,
Göğe birlikte bakmak istiyorum,
Yine birlikte gülmek istiyorum.
Çok mu şey istiyorum inan bana bilmiyorum.
İnsanların her konuda bir fikri oluşu canımı sıkmaya fazlasıyla başladı.
Herkesin her konuda bir fikri var
Ve biliyor musun?
Seni unutmayı çok kolay sanıyorlar.
Çaresizliğimi görmüyorlar.
Günler, haftalar, aylar
Sanki zaman aleyhime işliyor.
Bu durumun ne sen farkındasın ne de onlar.
Konu başkalarından akıl almak değildi
Ama artık mutlu rolü oynamaktan sıkıldım.
Sırf artık bu olay tekrarlanmasın diye kendimi eve hapsettim
Bu daha kötü bir fikir gibiydi.
Şimdi elimde kalemim önümde defterim
Ve her bir sayfasında senden bir kaç iz.
Başarabilirim , seni unutabilirim.
Diye kendimi kandırdığım bir kaç gece...
Yoruldum.
Anla beni, duy sesimi
Önceden olduğu gibi yardım et bana
Ben karanlık olmak istemiyorum
Kurtar beni.
Sana çok ihtiyacım var.
Nerdesin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir KELEBEK Kadar Mutlu Musun?
PoetryBilinen bir gerçek vardır ki yara yarayı tanır. Belki daha önce hiç tanımadığım sizlerin yarasına dokunabilecek belki de biraz olsun hayatınıza yön verebileceğim. Ben buraya yazdığım her bir cümle sizin sesiniz olsun istiyorum. Umarım yaranızı tanı...
