Deanna POV:
Dahan-dahan akong lumapit kay Jema, na nakatingin parin sa aming mga larawan.
Tahimik akong tumabi sa kanya at pinagmasdan din ang larawan na tinitignan niya ngayon.
"Bakit?" She asked, habang nakatingin parin sa larawan.
Naguguluhan naman akong napa- tingin sa kanya.
"Huh?" sambit ko.
"I left you for almost six years, bakit hanggang ngayon nandito pa rin ang ating mga larawan?" tanong niya.
Mapakla naman akong napangiti sa kanya, bitterness is all over me right now, at parang gusto ko na siyang sigawan pero pinilit kong kalmahin ang aking sarili, what the used of arguing kung alam ko namang tatahimik lang siya, at walang sasabihin sa akin.
"Yan nalang ang meron ako, na magpapaalala sa akin na minsan mo na rin akong minahal. Alam kong may mahal ka ng iba, but it didn't stop me loving you" malungkot kong sambit.
Alam kong mahirap tanggapin na hindi niya na ako mahal, and it's pain me.
Sobrang sakit at parang dinudurog ang puso ko.
"I'm sorry" sambit niya, na lalong ikinadurog ng puso ko.
Kung ang paghingi niya lang ng tawad ang magiging solusyon para mawala ang sakit na nararamdaman ko edi sana, okay na ako ngayon.
Pero hindi eh, the more na nagsosorry siya mas lalong nadudurog ang puso ko.
"Why?" I asked her, na ikinatingin niya sa akin at nag magtama ang aming mga mata ay agad siyang napaiwas.
"Bakit hindi ka manlang nag paramdam sa akin, pagdating mo sa France? Bakit kinalimutan mo agad ako?" tanong ko sa kanya.
"May mga bagay na mas magandang hindi mo na malaman" sambit nito at saka ako tinalikuran.
"Hindi malaman" naiinis kong sambit.
"Karapatan ko rin naman sigurong marinig yung mga eksplenasyon mo, para hindi na ako nagmumukhang tanga kakahabol sayo" napakuyom ang aking palad sa sobrang inis ko at halos manikip narin ang aking dibdib.
"Gusto mong ba talagang malaman?" naiinis din sambit nito at humarap siya sa akin.
"Oo, kase karapatan ko iyon" sambit ko sa kanya at halos nagsisigawan na kaming dalawa ngayon.
"Kase di kita mahal Deanna" walang ekspresyon na sambit nito, na ikinatulo ng aking mga luha.
"That's not true" di naniniwalang sambit ko.
"It's true, hindi kita mahal at kahit kailan hindi kita kayang mahalin." sambit nito at walang sabing umalis sa aking harapan.
At ilang minuto lang ang lumipas ng marinig ko ang pagbukas at sara ng pinto.
Nanghihina naman akong napaupo sa sahig habang ang aking mga tuhod ay nangangatog.
hindi kita mahal at kahit kailan hindi kita kayang mahalin.
hindi kita mahal at kahit kailan hindi kita kayang mahalin.
hindi kita mahal at kahit kailan hindi kita kayang mahalin.
Paulit-ulit na nagrereplay sa akin utak ang kanyang sinambit, at parang huminto ang aking puso sa pagtibok nito.
hindi kita mahal at kahit kailan hindi kita kayang mahalin.
Para akong tanga na napatawa at saka ko pinunasan ang aking luha, tumayo ako kahit nanghihina ang aking mga tuhod.
At saka natagpuan ko nalang ang aking sarili na tinatawagan si Maddie.
"What the h*ll" di makapaniwalang sambit ni Maddie ng makita ang mga boteng nagkalat sa sahig ng aking sala.
"What the f*ck, are you doing to your self Deans?" tanong nito ako naman ay mapupugay ang mga matang nakatingin sa kanya.
"She doesn't love me, and she didn't love me, kaya pala madali lang sa kanya na iwan at palitan ako" may hinanakit sa sambit ko at saka tumunga ng alak.
"That's enough" pag awat sa akin ni Maddie at pilit na inaagaw sa akin ang boteng hawak ko.
"Help me to forget her" nahihirapan kong sambit, habang patuloy na umiiyak.
"Ikaw lang ang makakatulong sa sarili mo na kalimutan siya, tanggapin mo wala na talaga kayong pag-asa pa, kase once na tinanggap mo sa sarili mo na wala na talaga, you will be able to forget her, at mapapadali nalang para sayo na kalimutan siya." mahabang lintanya nito.
"What should I do?" nahihirapan kong sambit.
"Make your self busy, go travel at hanapin mo ulit yung sarili mo, mag enjoy ka at huwag mo siyang isipin." narinig ko pang sambit nito, bago ako sakupin ng ka diliman.
"Is this for real??!!!" napatakip ako sa aking dalawang tenga ng biglang nagtitili sa Jaycel.
"Yeah, you will be act as CEO hanggang nasa bakasyon pa si Deans" sagot naman si Maddie.
"Whaaaa, o-mygush nararanasan ko narin maging isang CEO" ani pa nito at lumapit sa akin, saka naglalambitin sa aking leeg.
"Cous, mag enjoy ka sa pupuntahan mo huh, don't worry di ko pababayan itong five star hotel niyo" ngumiti ako sa kanya at saka ginulo ang kanyang buhok na ikinainis nito.
"Arrrgh Cous" inis nitong sambit at lumayo sa akin para ayusin ang kanyang buhok.
Umupo ako sa aking swivel chair at saka pinagmasdan ang office ko, sigurado akong mamimiss ko itong opisina ko, halos ito na kase ang ginawa kong bahay.
"Alagaan mo ang opisina ko Jaycel" paalala ko sa kanya.
Tumayo naman siya at saka sumaludo sa akin.
"Yes, boss" sambit nito.
Napailing nalang ako sa inakto ni Jaycel, ang kulit din nitong pinsan kong ito.
Magsasalita pa sana si Jaycel ng biglang may kumatok sa pintuan ng opisina ko at pumasok doon ang aking sekretarya.
"Ms. Deanna, the stockholders are waiting for you to the conference room" sambit nito.
Tinanguan ko naman siya at saka ko inayos ang aking mga gamit.
Nagpatawag kase ako ng meeting upang malaman nila na nagba
bakasyon muna ako, at ang pinsan ko munang si Jaycel ang papalit sa akin.
"Kinakabahan ako" sambit ni Jaycel na ikinatawa namin ni Maddie.
"Marunong ka palang kabahan?" biro dito ni Maddie.
Agad namang napairap si Jaycel sa tinuran nito, na ikinatawa lang ng isa.
Mahilig talagang mang-asar itong si Maddie kaya kung pikon ka, talo ka.
"Let's go" aya ko sa kanilang dalawa, na ikinaputla ni Jaycel.
Agad akong lumapit sa kanya at saka tinapik ang kanyang balikat.
"Don't be nervous, di ka naman nila kakainin" pagbibiro ko.
"Kahit na kinakaba----" di na tapos ni Jaycel ang sasabihin niya ng bigla siyang hilahin ni Maddie palabas ng aking office.
Napabuntong hininga naman ako ng maalala ko kung ano ang dahilan kung bakit kailangan kong mag bakasyon.
Kailangan kong makalimot.
Kailangan kong hanaping muli ang aking sarili.
~~~~~~~~~
Subscribe Jema and Deanna's YouTube Channel.
BINABASA MO ANG
Back At One (Completed)
Fanfic"Gusto mong ba talagang malaman?" "Oo, kase karapatan ko iyon" sambit ko sa kanya at halos nagsisigawan na kaming dalawa ngayon. "Kase di kita mahal Deanna" walang ekspresyon na sambit nito, na ikinatulo ng aking mga luha. "That's not true" di nani...
