Love Me, Doctor (Doctor Series#3) ✔

Chapter 5

Chapter 5

"How's your new bodyguard?" Tanong ni Papa sa kabilang linya.

Habang hawak ang cellphone sa kabilang tenga ay nagawa ko pang ayusin ang mga libro na nagkalat sa study table ko. Kakauwi ko lang galing school.

I feel so tired and sad at the same time. Pagkatapos ko kasing magbihis sa infirmary ay hindi ko na nakita pa si Matheo. I thought he waited for me outside the infirmary, pero pagbukas ko ng pinto ay sina Chariya at Ava lang ang bumungad sa akin.

"She's jolly... She's talkative... She's so funny..." I rolled my eyes. Chariya is so damn the opposite!

"Oh boy..." Dad's laughter echoed through the phone. "She's not like that, iha."

Napanguso ako at napahinga ng malalim. Dad is still laughing.

"Can I teach her to laugh? Dad?" I said hopeless.

I really want to have a funny kalog kind of bodyguard! Wala bang ganoon? Chariya is so effin serious! Ilang ulit na akong nagtry na patawanin siya pero hilaw na tawa lang ang ibinibigay niya sa akin.

"She won't let you," he chuckled.

Napahinga ako ng malalim at tumayo. Nang mapadaan sa kama ay kumuha ako ng hotdog pillow. I sat near my window and look up the night sky. The full moon and it's stars are so evident.

"Hey... Are you still there? Anak?" Dad asked worriedly.

"Yeah, Dad. How's Mommy?" Wala sa sarili kong tanong. Itinuko ko ang kaliwa kong kamay sa hamba ng bintana at nanatiling nakatitig sa maliwanag na buwan.

I suddenly felt... sadness, whenever I stared at the moon.

"She's fine. She's busy with her social life. You know her naman, iha." He stopped but seconds after he spoked again, with the same worried voice. "Is there something wrong? Jane?"

Nilipad ng malamig na hangin ang buhok ko papunta sa aking likuran. Ang lamig niyon ay yumakap sa balat ko. Ngunit hindi niyon natabunan ang init ng nararamdaman ko ng may naalalang tao. Taong ilang taon akong hindi pinatahimik.

"Dad?" I murmured.

He hummed.

Kung papipiliin ako sa kung sino ang pinakagusto ko sa mga magulang ko, I prefer to say the truth and that is my Dad. I prefer him than my Mom. Mom is so busy with her social life. Since I was just a kid, miminsan ko lang maramdaman ang presensya niya sa akin.

"I... miss you... and Mommy..."

Natahimik sa kabilang linya. May unti-unti akong naramdamang sakit sa puso ko.

Malayo ako sa kanila. Nanatili si Daddy sa Australia para sa business namin while my Mom is in Italy. Mommy is a top Icon, marami rin siyang business doon na pinapamahalaan kaya minsan lang kami magkita. Dad always visit me here in the Philippines, every month, twice or once. It's okay that way. Atleast mas madalas siya kesa kay Mommy.

Sa isa't kalahati kong taong pagtira dito sa pinas at pagtatago ay dalawang beses niya lang akong binisita. It's sad though I prefer to understand her.

Whenever I see my Mom in the TV, magazines and other network sites... I always end up being envious. Why? It's because, mas mahal niya ang kasikatan niya kesa sa pamilya niya.

"Iha? You can be honest to me... What's wrong?"

My Daddy is the best father in the world. Lumaki akong spoiled but well discipline. Lumaki akong mas nakasama siya kesa sa Mommy ko kaya siya ang pinakamalapit sa akin.