យ៉ុងហ្គី វៃតុមួយដៃយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់កូនចៅដែលឈរភ្ញាក់ព្រឺតគ្រប់គ្នា...
" ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាឱ្យទុកវាសិន នៅមិនទាន់ដល់ពេលត្រូវសំឡះវាទេ "
" ហេតុការណ៍វាពិតជាចាប់បង្ខំពិតមែនចៅហ្វាយ គីម រ៉ូឌីហ្គេស វាប្រុងក្បត់ពួកយើង បើ ជុងហ្គុក ដឹងរឿងនោះ ចៅហ្វាយធំប្រាកដជាមិនទុកពួកយើងទេ អ៊ីចឹងបានជាខ្ញុំត្រូវបិទមាត់វាមុន "
ជីហ៊ុន រៀបរាប់ប្រាប់មូលហេតុដែលគេត្រូវសម្លាប់ គីម រ៉ូឌីហ្គេស....
" ជុងហ្គុក ឯងនិងខ្ញុំ យើងត្រូវតែស្លាប់ម្ខាងៗហើយ " យ៉ុងហ្គី និយាយដោយការគុំគួន
" ពេលនេះយើងត្រូវពឹងលើពួកនាគខ្មៅហើយចៅហ្វាយ "
" រឿងដែលខ្ញុំឱ្យទៅចាត់ការដល់ណាហើយ? "
សម្លេងរបស់ យ៉ុងហ្គី ស្រទន់ជាងមុន គេមិនខាតពេលជាមួយនឹងការស្លាប់របស់ គីម រ៉ូឌីហ្គេស ទៀតទេ ពេលនេះគេត្រូវរកកូនអុកដើរបន្ត...
" យប់នេះពួកវានឹងផ្ដល់ចម្លើយ " យ៉ុងហ្គី គិតផែនការនៅក្នុងចិត្ត គេត្រូវរកអ្នកដែលមានកម្លាំងច្រើនមកធ្វើបក្សពួក ។
" ថេយ៉ុង! វ៉ុនស៊ូ និយាយថាឯងមិនព្រមញ៊ាំអីសោះតាំងពីព្រឹកមក " ជុងហ្គុក ដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់ព្រមជាមួយនឹងថាសអាហារ ។ គេដាក់ថាសនោះទៅលើតុ មុននឹងដើរចូលមកជិតរាងតូចដែលអង្គុយភ្លឹកមើលចេញទៅក្រៅបង្អួច ។
ជិតពីរអាទិត្យមកហើយ ដែល ថេយ៉ុង ធ្លាក់ក្នុងក្ដីទុកសោកនឹងការស្លាប់របស់ឪពុក ។ មើលទៅសម្លៀកបំពាក់របស់ រាងតូចដែលបានបត់យ៉ាងមានរបៀបដាក់នៅលើគ្រែ ជុងហ្គុក ដឹងថា ថេយ៉ុង ចង់ចេញពីគេ គេមានអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួល ខួរក្បាលបញ្ជាមកថា ត្រូវតែហាមមិនឱ្យរាងតូចទៅ...
" នៅលើពិភពលោកនេះ មិនមែនមានតែឯងទេដែលកំព្រា នៅមានក្មេងៗនិងអ្នកឯទៀតជាច្រើន ខ្ញុំជឿរជាក់ថា យ៉ាងហោចណាស់ អ៊ំម៉ាក របស់ឯងនឹងយករួចខ្លួនបាន ដល់ថ្នាក់ ហាន់យូ និង ហ៊ូមីន នៅអមគេសងខាង គេនៅរត់គេចខ្លួនបាន "
ជុងហ្គុក ព្យាយាមទាញ ថេយ៉ុង ឱ្យមកចាប់អារម្មណ៍នឹង អ៊ំម៉ាក...
" ជុងហ្គុក ខ្ញុំសុំអង្វរ! លោកជួយ អ៊ំម៉ាក ផង ខ្ញុំមិនចង់បាត់បង់អ្នកណាទៀតទេ "
" ខ្ញុំក៏ចង់ជួយគេដូចគ្នា ហេតុនេះឯងត្រូវនៅទីនេះសិន ខ្ញុំជឿរជាក់ថា គេនឹងមករកឯង "
ថេយ៉ុង គិតពីសម្ដីរបស់រាងក្រាស់ អ៊ំម៉ាក ដឹងថាខ្លួននៅទីនេះ ទោះយ៉ាងណាក៏គាត់ត្រូវតែមករកគេដែរ...
" ហ្អឹម! សង្ឃឹមថាលោកមិនធ្វើបាប អ៊ំម៉ាក ទេ "
" ប្រសិនបើសម្ដៅដល់ជីវិត ខ្ញុំមិនត្រូវការជីវិតអ្នកណាទេ តែខ្ញុំមិនដឹងថា នឹងរក្សារជីវិតរបស់គេបានឫក៏អត់ "
" លោកត្រូវតែជួយគាត់! សុំត្រឹមតែ អ៊ំម៉ាក មានសុវត្ថិភាព លោកចង់ឱ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីក៏ខ្ញុំព្រមដែរ "
ម្រាមដៃតូចស្រឡូនប៉ះទៅលើដៃមាំរបស់រាងក្រាស់ក្នុងន័យអង្វរករ ភ្នែកមូលធំមើលទៅ ជុងហ្គុក យ៉ាងគួរឱ្យអាណិត រាងក្រាស់ឈោងដៃប៉ះថ្ពាល់របស់មាឌល្អិត មេដៃអង្អែលថ្នមៗ គេលើកចិញ្ចើម...
" សំណើររបស់ឯងគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍... " ជុងហ្គុក និយាយបញ្ជាក់សំណើរដែលអ្នកម្ខាងទៀតស្នើរ ថេយ៉ុង ចាប់ផ្ដើមមិនច្បាស់ក្នុងចិត្ត នូវអ្វីដែលខ្លួននិយាយចេញទៅហើយ នៅពេលឃើញមុខច្រឡើមរបស់គេ...
" ប្ដូរចិត្តឫ? "
" មិនមែនទេ! ខ្ញុំនឹងធ្វើនូវអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើបានតែប៉ុណ្ណោះ " រាងតូចនិយាយយ៉ាងទន់ភ្លន់រហូត ជុងហ្គុក សើច...
" ខ្ញុំឱ្យឯងកាន់កាំភ្លើងទៅបាញ់អ្នកណាទេ "
" ហើយសម្រេចថាយ៉ាងម៉េចទៅវិញ? "
ជុងហ្គុក គិតរួចក៏ងក់ក្បាល...
" អ៊ីចឹងក៏បាន តែឯងកុំភ្លេចការព្រមព្រៀងរបស់ពួកយើង "
" ពិតមែនហ្អ៎? " ថេយ៉ុង ញញឹមសប្បាយ ជុងហ្គុក ក៏ងក់ក្បាល
" មិនអគុណខ្ញុំបន្តិចទេឫ? "
" អគុណហើយ! ខ្ញុំសុំរំខានលោកមួយរយៈពេលទៀតសិនណា៎! " ថេយ៉ុង ឱនក្បាលអគុណ ប៉ុន្តែរាងសង្ហារងាកមុខចេញ ហើយក្រវីក្បាលមិនទទួល...
" មិនយកបែបហ្នឹងទេ! "
" ហ្អាក៎! " រាងតូចធ្វើមុខឆ្ងល់តិចតួច រួចក៏ក្ដៅមុខភាយៗនៅពេលរាងក្រាស់ចង្អុលមកមាត់របស់គេ ក្នុងន័យចង់បានការអគុណបែបណា មាឌតូចក៏អល់អែកមួយសន្ទុះ...
" ឫក៏ឯងចង់ឱ្យខ្ញុំថើបឯងវិញក៏បាន "
" អត់ទេ! " បើឱ្យគេជាអ្នកថើប ច្បាស់ជាហួសដល់ណាដល់នៃជាមិនខាន...
" លោកបិទភ្នែកសិនទៅ "
ជុងហ្គុក ក៏ធ្វើតាមសម្ដីរាងតូចយ៉ាងងាយ...ថេយ៉ុង ក៏ខិតមាត់ទៅប៉ះនឹងមាត់របស់អ្នកម្ខាងទៀតតិចៗ
" បែបហ្នឹងគេហៅថាម៉ាត់ប៉ះគ្នា បឺតមាត់ទាល់តែអ៊ីចេះ! " មាត់របស់ ជុងហ្គុក ទម្លាក់មកបិទបបូរមាត់របស់មាឌតូច សង្កត់ញីញក់យ៉ាងទន់ភ្លន់ រហូត ថេយ៉ុង ព្រមបើកមាត់ស្វាគមន៍អណ្ដាតក្ដៅសើមឱ្យជ្រៀតចូលរុករានក្រលាស់ បឺតជញ្ជក់យកជាតិផ្អែម...
ថេយ៉ុង បញ្ជេញសម្លេងក្នុងបំពុង.ក នៅពេល ជុងហ្គុក អូសអណ្ដាតចុះមកត្រង់កញ្ចឹង.ក ដេញមកស្មារ ដៃវិញនៅមិនស្ងៀមដូចគ្នា រាងក្រាស់លូកដៃចូលទៅក្នុងអាវស្ដើងស្ទាបអង្អែលរាងកាយទ្រលុកទ្រលន់ ចំណែកឯដៃម្ខាងទៀតលូកចូលទៅផ្នែកខាងក្រោយ បំបោសអង្អែលខ្នងសរម៉ដ្ឋខៃ រួចដេញតាមចង្អូរឆ្អឹងខ្នង ។
ថេយ៉ុង ស្លុងនឹងរសជាតិដែលអ្នកម្ខាងទៀតផ្ដល់ឱ្យ រហូតមិនដឹងថាពេលនេះខ្លួនឯងមកអង្គុយនៅលើភ្លៅរបស់គេដោយរបៀបណា...
" ថេយ៉ុង... ឯងដឹងទេ ថាខ្ញុំចង់ធ្វើបែបនេះជាមួយឯងខ្លាំងប៉ុណ្ណា? " សម្លេងស្អករបស់ ជុងហ្គុក ខ្សឹបប្រាប់ ស្របគ្នាជាមួយនឹងអាវសឺមីពណ៌សរស្ដើងរបស់មាឌតូចត្រូវបានដោះចេញ គេមិនឈប់ត្រឹមហ្នឹងទេ ដៃមាំដេញអូសទៅខាងក្រោមដោះភាពទើសទាលរបស់ ថេយ៉ុង ចេញគ្មានសល់ ។
" ថេយ៉ុង...! "
ជុងហ្គុក បង្ហើរសម្លេងចេញមក គេអស់ការអត់ធ្មត់ទៀតហើយ
ថេយ៉ុង ផ្ទាល់ក៏មិនអាចប្រាប់បានដែរថា ហេតុអីក៏ខ្លួនមិនបញ្ឈប់គេ អារម្មណ៍ស្រៀវស្រើបគឺជាបទពិសោធន៍ថ្មី ដែលទទួលបានជាលើកដំបូងនៅក្នុងជីវិតក្មេងប្រុសដូចជាគេ...
ទោះបីជាក្នុងចេះប្រាប់ឱ្យគេឈប់ ប៉ុន្តែរាងកាយបែរជាចូលចិត្តនិងតបស្នងទៅនឹងទង្វើរបស់អ្នកម្ខាងទៀតយ៉ាងគួរឱ្យខ្មាស់អៀន ។
" ជុង...ជុងហ្គុក " បបូរមាត់បង្ហើបហៅឈ្មោះរាងក្រាស់ដោយសម្លេងញ័រ កែវភ្នែករបស់អ្នកទាំងពីរសម្លឹងគ្នា ចំណង់ទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានបង្ហាញចេញតាមរយៈកែវភ្នែក ។
" ថេយ៉ុង...កុំឃាត់ខ្ញុំអី ខ្ញុំនឹងដាច់ខ្យល់ស្លាប់មិនខាន ប្រសិនបើឯងឱ្យខ្ញុំឈប់ " ពិតជាសម្ដីដែលគេអង្វរករយ៉ាងផ្អែមមែន រហូតរាងតូចមិនអាចបដិសេធបាន ហើយខ្លួនគេផ្ទាល់ក៏ប្រហែលជាដាច់ខ្យល់ដូចគ្នាដែរក៏ថាបាន ។
" ខ្ញុំស្រលាញ់ឯង ថេយ៉ុង ស្រលាញ់គ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់ឯងណា៎ "
ថ្ពាល់ទាំងសងខាងប្រែរជាក្រហមដូចម្ទេសទុំ ថេយ៉ុង មើលទៅកែវភ្នែលពុះកញ្ជ្រោលរបស់អ្នកម្ខាងទៀត គេមិនឆ្លើយ ហើយក៏ទាញ.ករបស់ជុងហ្គុកមកថើបដោយការអៀនប្រៀន ។
ជុងហ្គុក សប្បាយចិត្តឥតឧបមា គេប្រញាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនចេញគ្មានសល់ បង្ហាញឱ្យឃើញសាច់ដុំហាប់ណែន ខណៈពេលនេះរាងកាយរបស់អ្នកទាំងពីរននលគក គេដកដៃស្រឡូនដែលខ្ទប់ផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្លួនចេញ ។
" កុំខ្មាស់អី ថេ ស្អាតហើយគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់ "
" ជុងហ្គុក ខ្ញុំ... "
" កុំខ្លាច... " ជុងហ្គុក និយាយលួងលោមរាងតូចដោយសម្លេងញ័រ គេមើលតៅបបូរមាត់ពណ៌ផ្កាឈូក មុននឹងឱនទៅថើបយ៉ាងជក់ចិត្ត រាងក្រាស់ថើបដេញបែបនេះរហូតដល់ក្បាលពោះរាបស្មើររបស់ ថេយ៉ុង មាឌតូចក៏រមូលខ្លួនស្ទើរតែដាច់ដង្ហើម ។
" ជុងហ្គុក...ហ្អឹម "
ថេយ៉ុង ដង្ហើយហៅឈ្មោះរបស់រាងក្រាស់ ប៉ុន្តែប្រាប់មិនបានដូចគ្នាថាខ្លួនកំពុងត្រូវការអ្វី
ការតបស្នងរបៀបខ្លាចៗរបស់រាងតូច សម្លេងស្រែកហៅអង្រួនអារម្មណ៍ ជុងហ្គុក រហូតអស់ភាពអត់ធ្មត់ គេចាប់ផ្ដើមញែកជើងស្រឡូនទាំងសងខាងចេញពីគ្នា មុននឹងត្បុលខ្លួនចូលទៅចន្លោះជើង រួចក៏ចាប់កាន់ភាពជាបុរសរបស់ខ្លួនដែលកំពុងខឹងបែកសរសៃររវៀម ច្រៀតចូលទៅក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតដែលរឹតណែនស្ទើរតែដាច់ខ្យល់។
" អ្ហា៎... "
" អ្ហឹស!...ជុងហ្គុក...ខ្ញុំឈឺ...ហ្អឹក! "
ឋានសួគ៌ដែលចាប់ផ្ដើមមើលឃើញព្រាលៗ ប៊ិះនឹងបាត់ទៅវិញ ដោយសារតែ ថេយ៉ុង ចាប់ផ្ដើមឈឺចាប់នឹងរបស់ដែលចូលទៅក្នុងរាងកាយរបស់ខ្លួន គេព្យាយាមងាកត្រគាកគេចពីការរុករាន...
រាងល្អិតចាប់ផ្ដើមជំទាស់ ទោះបីជាដឹងក៏ដោយ ប៉ុន្តែមិនអាចបញ្ឈប់ខ្លួនឯងបានឡើយ
" ទ្រាំបន្តិចទៅណា៎..."
ជុងហ្គុក និយាយលួងលោម រួចក៏ថើបបបូរមាត់ស៊ីជម្ពូម្ដងទៀត ព្រមទាំងដំណើរការចលនាចង្កេះយ៉ាងសន្សឹមៗ រហូតរាងកាយអ្នកម្ខាងទៀតស៊ាំអាចសម្របខ្លួនបាន ។
" ថេ...ឯងកំពុងសម្លាប់ខ្ញុំហើយ "
រាងក្រាស់ខ្សឹបដោយសម្លេងញ័រឮខ្សាវៗ ។ មិនរង់ចាំយូរ គេក៏ចាប់ផ្ដើមបង្កើនចលនាចង្កេះ អ្នកដែលនៅក្រោមទ្រូងក៏ថ្ងួចថ្ងូរមកដោយក្ដីស្រើបស្រៀវលាយឡំនឹងការឈឺចាប់ព្រោះជាលើកទីមួយរបស់ខ្លួន
" អ្ហាស៎...ជុងហ្គុក...ហ្អឹក...អ្ហឹស៎ " ខ្លួនប្រាណត្រូវបានរលាក់ទៅតាមកម្លាំងអុករបស់រាងក្រាស់ ថេយ៉ុង ចាប់ខ្ញាំជាយខ្នោយដើម្បីទប់លំនឹង ។ ជុងហ្គុក ចំកោងខ្នងលើកជើងស្រឡូនដាក់មកលើស្មារដោយមិនបន្ធូរកម្លាំងសម្រុកនោះឡើយ គេឱនមកបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ដែលខំប្រឹងហើបឡើងថ្ងួចថ្ងូរឥតឈប់ ឯអ្នកខាងក្រោមទ្រូងក៏តបស្នងវិញយ៉ាងរោលរាលដូចគ្នា រួចក៏រំកិលបបូរមាត់ចុះមកផ្នែកដើមទ្រូងលិឍក្រលាស់ចំណុចកំពុងរបស់ចុងដោះពណ៌ផ្កាឈូកទាំងសងខាង បណ្ដាលឱ្យរាងតូចរមួលខ្លួនស្រើបស្រាលថែមមួយកម្រិតទៀត
" ថេ...ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ហ្អឹម... "
គេសរសើរមាឌតូចមិនដាច់ពីមាត់ ព្រោះអ្វីដែលខ្លួនកំពុងទទួលបានវាហាក់បីដូចជាខុសឆ្ងាយស្រឡះពីស្រីៗដែលគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់មកពីមុន ។
" អ្ហឹស៎!! " សម្លេងថ្ងូរចុងក្រោយបន្លឺឡើងតំណាលគ្នា ជុងហ្គុក បញ្ជេញសារធាតុពណ៌សររ៉ាវខាប់ៗ ចូលទៅច្រកតូចចង្អៀត រាងតូចដកដង្ហើមញ៉ាប់ៗ ជុងហ្គុក ក៏ឱនមកថើបបូរមាត់ស្ដើងទន់ល្មើយម្ដងទៀតយ៉ាងរោលរាល...
ជុងហ្គុក ថើបថ្ងាស់របស់មាឌល្អិតរួចក៏ញញឹម គេមានសេចក្ដីសុខទាំងកាយទាំងចិត្ត ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក មិមនឹកស្មានថា ថេយ៉ុង នឹងផ្ដល់នូវសេចក្ដីសុខដល់ខ្លួនច្រើនដល់ថ្នាក់នេះ ហើយថែមទាំងមានរបស់ដែលធ្វើឱ្យគេមានមោទនៈភាពទៀតផង។
" រីករាយជាទីបំផុត ដែលខ្ញុំបានក្លាយជាមនុស្សដំបូងរបស់ ថេ "
ថេយ៉ុង មុខក្រហមស្រវាភួយមកបិទបាំងរាងកាយ...
" មនុស្សឈ្លើយ!! "
" ថេ ជារបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ជារបស់ ថេ តែម្នាក់គត់ "
" ប្រាកដណា៎... កុំក្រឡាសសំដីឱ្យសោះ "
ថេយ៉ុង និយាយក្នុងភួយ ជុងហ្គុក ញញឹមគេទាញភួយចេញសន្សឹមៗ មុននឹងឱបរាងកាយតូចច្រឡឹងពេញដោយក្ដីស្រលាញ់ រាងតូចក៏ឱប ជុងហ្គុក វិញដូចគ្នា បញ្ជាក់ថា... ពេលនេះខ្លួនលង់ស្នេហ៍បុរសម្នាក់នេះហើយ ។
" ខ្ញុំចង់ងូតទឹកហើយ "
ថេយ៉ុង ព្យាយាមរកផ្លូវចុះពីគ្រែ ជុងហ្គុក ក៏ញញឹម...
" ជាគំនិតល្អដែរ តោះ! ពួកយើងងូតជាមួយគ្នា "
" អត់ទេ! ខ្ញុំងូតម្នាក់ឯង "
ថេយ៉ុង ស្រែកប្រាប់តែ ជុងហ្គុក មិនស្ដាប់ គេក៏លើកបីរាងកាយតូចចូលទៅបន្ទប់ទឹកតែម្ដង...
To be continue........
Admin មិនសូវជាប៉ិនវគ្គដាំបាយដាំទឹកអ៊ីចឹងសោះ🤧
