យ៉ុងហ្គី ចាប់បឺតបបូរមាត់ស៊ីជម្ពូ អណ្ដាតរុករានពេញក្រអូមមាត់អ្នកខាងក្រោមទ្រូង គេដេញប្រមាញ់អណ្ដាតរាងតូចដែលគេចចេញពីអណ្ដាតរបស់ខ្លួន បបូរមាត់ក្រាស់ចាប់ផ្ដើមដេញឡើងមកថ្ពាល់ ត្រចៀកនិងកញ្ចឹង.កសរខ្ចីរបស់មាឌតូច ។
គេទាញកន្ត្រាក់អាវស្ដើងរហូតឡេវអាវរបូតដាច់ទាំងជួរ មាត់ថើបញីញក់កញ្ចឹង.កនិងអូសចុះមកដើមទ្រូងរាបស្មើររបស់រាងតូច យ៉ាងពុះកញ្ជ្រោលតាមអារម្មណ៍ ។
" លែង! លែងខ្ញុំ! "
ថេយ៉ុង មិនអាចជួយខ្លួនឯងបាន គេដឹងពីវេសនារបស់ខ្លួនថាមិនអាចគេចផុតពីអ្វីដែល យ៉ុងហ្គី កំពុងតែបង្ខំខ្លួនឱ្យទទួលឡើយ ។ ទឹកភ្នែកនៃការឈឺចាប់ក៏ស្រក់ចេញមកតាមកន្ទុយភ្នែក រាងកាយចាប់ផ្ដើមដឹងពីអ្វីដែល យ៉ុងហ្គី កំពុងតែដាស់ ហើយរាងតូចក៏ជិតអស់កម្លាំងនឹងតតាំងទៀតដែរ ។
យ៉ុងហ្គី សើចនៅបំពង់.ក នៅពេលឃើញកាយតូចចាប់ផ្ដើមទន់ទៅតាមការបំបោសអង្អែលរបស់ខ្លួន ។
" ជុងហ្គុក ជួយផង... "
សម្លេងហៅរក ជុងហ្គុក ធ្វើឱ្យ យ៉ុងហ្គី ហាក់ដូចជាត្រូវបានទះកំផ្លៀងម្ដងទៀត គេងើបមុខឡើង ឃើញរាងតូចបិទភ្នែកជិតឈឹង ប៉ុន្តែមាត់នៅតែបញ្ចេញសម្លេងធ្វើឱ្យគេខ្នើសចិត្ត ។
" លោកឯងជាមនុស្សកំសាក ធ្វើបាបមនុស្សដែលគ្មានកម្លាំងតតាំង បើលោកមោទនភាពនឹងទង្វើនេះណាស់ ក៏សូមអញ្ជើញ តែឱ្យដឹងផងទៅថា ខ្ញុំស្អប់លោក ឆ្អើមនឹងលោកជាងអ្វីទៅទៀតនៅលើលោកនេះ "
" អ៊ីចឹងឯងក៏ត្រូវឆ្អើមនឹងខ្លួនឯងដែរទៅ!! "
គេនិយាយតាមជើងធ្មេញ ព្រមទាំងទាញខ្សែរក្រវ៉ាត់របស់ខ្លួនមកចងដៃទាំងពីររបស់មាឌល្អិត ។
យ៉ុងហ្គី ឈ្មុសឈ្មុលដើមទ្រូងរាបស្មើរចុងដោះពណ៌ស៊ីជម្ពូរ មានចេតនាឱ្យកើតជាស្នាម និងមិនខ្វល់ពីសម្លេងស្រែកយំឡើយ រាងក្រាស់ញីញក់ដងខ្លួនតូចច្រឡឹងខ្លាំងៗ តាមចិត្តដែលកំពុងខឹង បណ្ដាលឱ្យមានស្នាមផុសឡើងនៅលើកាយតូច ថេយ៉ុង ក៏ចាប់ផ្ដើមរោលរាលទៅតាមទង្វើររបស់ប្រុសចិត្តអប្រិយ ។
យ៉ុងហ្គី ញញឹម មើលឃើញជ័យជំនះដែលនៅមិនឆ្ងាយ គេគិតថាអ្នកណាក៏មិនខុសពីអ្នកណាដែរ ទោះបីមាត់ថាទេ ប៉ុន្តែរាងកាយបែរជាតបស្នង ថេយ៉ុង ខុសពីមនុស្សស្រីផ្សេងដែលគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ គេដឹងថាចំណុចស្រើបស្រាលរបស់មាឌតូចស្ថិតនៅត្រង់ណា ។
ប៉ុន្តែការគិតរបស់គេក៏ខុស ព្រោះក្មេងប្រុសដែលនៅក្រោមទ្រូងមាំរបស់ខ្លួន បែរជារឹងខ្លួនដូចគល់ឈើ យ៉ុងហ្គី ងើបមុខមើល ក៏ឃើញថា ថេយ៉ុង កំពុងតែខាំដៃរបស់ខ្លួនឯង។
" ឯងធ្វើឆ្កួតឡប់ស្អីហ្នឹង!! "
យ៉ុងហ្គី ឧទានឡើង គេក្រោកច្របាច់មាត់រាងតូចម្ដងទៀត គេច្របាច់ខ្លាំងស្ទើរតែបាក់ថ្គាមទៅហើយ ។
" ឯង! "
គេមើលទៅ ថេយ៉ុង ដោយការប្លែកចិត្ត រាងតូចមានបំណងយកការឈឺចាប់មកទប់ទល់នឹងអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលរបស់រាងកាយ ទឹកមុខមោះមុតរបស់មាឌតូចធ្វើឱ្យរាងក្រាស់កាន់តែចង់ឈ្នះ គេញញឹមកំណាច...
" ឯងជាអ្នកបង្ខំឱ្យខ្ញុំប្រើកម្លាំងដោយខ្លួនឯងទេ! "
យ៉ុងហ្គី ដោះឡេវអាវរបស់ខ្លួន ភ្នែកមើលទៅក្មេងប្រុសដែលអាក្រាតផ្នែកខាងលើ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមដោះឡេវខោ...
ផាំង!!
ឡេវខោកាប៊យដោះមិនទាន់អស់ផង ទ្វារក៏បើកយ៉ាងខ្លាំង យ៉ុងហ្គី រមៀលខ្លួនចុះពីលើគ្រែ ប្រុងស្ទុះទៅយកកាំភ្លើងដែលនៅលើតុ ប៉ុន្តែយឺតជាងអ្នកដែលទើបមកដល់ កាំភ្លើងភ្ជង់មកត្រង់សៀតផ្ការបស់គេរួចទៅហើយ ។
យ៉ុងហ្គី ក្រោកឈរលើកដៃទាំងពីរឡើង ភ្នែករបស់គេមើលទៅទ្វារ ក៏ឃើញ ហ៊ូមីន តម្រង់កាំភ្លើងមកគេម្នាក់ទៀត ទោះបី យ៉ុងហ្គី ដកកាំភ្លើងរហ័សប៉ុណ្ណា ក៏គេចមិនទាន់ពីគ្រាប់កាំភ្លើងដែលស្ថិតនៅក្នុងចម្ងាយដែលជិតនេះបានដែរ ។ គេខាំមាត់នៅពេលដែលដឹងខ្លួនអស់ផ្លូវតតាំង ។
" ជុងហ្គុក! " ថេយ៉ុង ដង្ហើយហៅមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ខ្សាវៗ...
យ៉ុងហ្គី ដឹងថាអ្នកដែលកំពុងភ្ជង់កាំភ្លើងនៅសៀតផ្ការបស់គេគឺ ជុងហ្គុក ។
" ឯងអាក្រក់ជូរជាតិណាស់ យ៉ុងហ្គី "
ជុងហ្គុក និយាយរួចក៏វាយ យ៉ុងហ្គី មួយស្វៃកាំភ្លើងចំមុខរបស់នាយសង្ហារដួលទៅតាមកម្លាំងរបស់ ជុងហ្គុក នាយកម្លោះមិនទាន់បានតាំងជំហរផង កណ្ដាប់ដៃដ៏ធ្ងន់របស់ ជុងហ្គុក ក៏ដាល់មកលើគេមិនឈប់ ។
ក្រោយឃើញ យ៉ុងហ្គី ដួលដេកនឹងដីជិតសន្លប់ហើយនោះ ជុងហ្គុក ក៏ងាកមើលទៅគ្រែដោយទឹកមុខឈឺចាប់ ។ ថេយ៉ុង ដេកចំកោងខ្លួន មានត្រឹមតែខោក្នុងបិទបាំងរាងកាយ ដៃទាំងពីរជាប់ចំណង ។
" ថេយ៉ុង! "
ជុងហ្គុក ស្ទុះទៅឱបមាឌតូចជាប់នឹងដើមទ្រូង ស្រាយខ្សែរក្រវ៉ាត់ដែលចងរឹតដៃតូចស្រឡូនចេញ ថេយ៉ុង យំឱបខ្លួនដូចកូនក្មេង ។
" លែងអីហើយ! ខ្ញុំសុំទោសដែលមកយឺតពេល "
ជុងហ្គុក អង្អែលសក់និងខ្នងរបស់រាងតូចយ៉ាងទន់ភ្លន់ ដើម្បីលួងលោម គេទាញភួយមករុំខ្លួនតូចច្រមិច មុននឹងលើកបីត្រកងក្នុងរង្វង់ដៃ ។
" ថ្ងៃក្រោយ! បើឯងហ៊ានប៉ះពាល់ប្រពន្ធរបស់យើង សូម្បីប៉ុនចុងក្រចក យើងនឹងសម្លាប់ឯងនឹងដៃរបស់យើងតែម្ដង "
ទឹកមុខនិងសម្លេងមុតមាំរបស់គេ មិនមែនជាការគំរាម ប៉ុន្តែគឺជាការដាស់តឿន យ៉ុងហ្គី ក្រោកឈរឡើងសន្សឹមៗ គេជូតឈាមចេញពីមាត់ ឈរពេញកម្ពស់ញញឹមកំណាច ភ្នែកសម្លឹងមើលទៅ ជុងហ្គុក ដែលបី ថេយ៉ុង ចេញទៅ ។
" ប្រពន្ធរបស់ឯងយើងមិនប៉ះពាល់ទេ តែយើងនឹងដណ្ដើមមកធ្វើជាប្រពន្ធរបស់យើងតែម្ដង " យ៉ុងហ្គី និយាយទាំងជឿរជាក់ ។
