ចេញពីក្លឹបកំសាន្ដហើយ យ៉ុងហ្គី ក៏បាននាំ ជីមីន មកApartmentផ្ទាល់ខ្លួន ។ ទីនេះមានហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ជា Apartment ដ៏ធំទូលាយនិងស្អាតមានផាសុខភាពមួយ ក្នុងចំណោមផ្ទះជាច្រើននៃអគារដ៏ខ្ពស់ត្រដែត ។ ចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់គេង យ៉ុងហ្គី ដាក់រាងតូចទៅលើគ្រែពូកទន់ល្មើយ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមដោះអាវខាងក្រៅរបស់ខ្លួនក្រវែងទៅក្រោមគ្រែ ទាញខ្សែរក្រវ៉ាត់.កបោះទៅម្ខាង នៅសល់ត្រឹមអាវសឺមីពណ៌សរ ដែលប្រឡះឡេវពីរគ្រាប់ខាងលើបង្ហាញដើមទ្រូងមាំ រួចឱនទៅថើបបបូរមាត់ស៊ីជម្ពូរភ្លាមៗ ។ ជីមីន មានអារម្មណ៍ដូចជាមិនសូវស្រួលឡើយតាំងពីចេញពីក្លឹបកំសាន្ដនោះម្ល៉េះ រាងតូចក៏លើកដៃរុញទ្រូងហាប់ណែន ដើម្បីឃាត់គេ...
" លោកទៅសម្អាតខ្លួនសិនទៅ ខ្ញុំអាចចាំបាន "
ជីមីន និយាយ ញញឹមបែបមិនសូវសម
" រួចរាល់ចាំងូតតាមក្រោយក៏បានដែរ វានឹងមិនខាតពេល " ថាហើយ យ៉ុងហ្គី ក៏ឱនទៅបឺតជញ្ជក់កញ្ចឹង.ករបស់រាងតូចបង្កើតជាស្នាមត្រង់បរិវេណនោះ ជីមីន រមួលខ្លួនព្យាយាមរកនឹកដំណោះស្រាយ ហើយក៏ឃាត់រាងក្រាស់ម្ដងទៀត...
" ឈប់សិន ហិៗ ខ្ញុំចង់ចូលបន្ទប់ទឹកមួយភ្លេតសិន បានទេ? "
" ហ្អើយ! លឿនបន្តិចទៅ "
យ៉ុងហ្គី និយាយគំរោះគំរើយ ក្រោកចេញពីកាយតូច អង្គុយធ្វើទឹកមុខធុញទ្រាន់ ។ ជីមីន ប្រញាប់ក្រោករត់ចូលបន្ទប់ទឹកចាក់គន្លឹះទ្វារជិត ដកដង្ហើមចេញចូលញាប់ៗ ព្រមទាំងលើកដៃស្ទាបទ្រូងខ្លួនឯង ពេលនេះបេះដូងរបស់គេលោតញាប់ខ្លាំងណាស់ ។
" ធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ... "
ជីមីន ដើរទៅដើរមកក្នុងបន្ទប់ទឹក រកនឹកវិធីដោះស្រាយឱ្យរួចខ្លួននិងអាចធ្វើកិច្ចការដែលបងប្រុសខ្លួនពឹងពាក់ ។
ដូចដែលដឹង ជាទូទៅ ជីមីន ធ្វើក្រៅម៉ោងនៅក្លឹបកំសាន្ដនូវថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យ ប៉ុន្តែដោយហេតុ បងប្រុសរបស់ខ្លួនពឹងឱ្យជួយធ្វើភារកិច្ចសំខាន់មួយ ជីមីន ក៏ឆ្លៀតពេលសម្រេចកិច្ចការនោះនៅថ្ងៃដើមសប្ដាហ៍នេះតែម្ដង ។ កាលពីម្សិលមិញ ណាមជុន ឱ្យរបស់មួយមក ជីមីន របស់នោះគឺGPS វាមានទំហំតូចប៉ុនមេដៃពណ៌ខ្មៅ គោលបំណងគឺចង់ឱ្យ ជីមីន ធ្វើយ៉ាងណាដាក់វាជាប់ខ្លួនរបស់ យ៉ុងហ្គី ឱ្យបាន ។ ជីមីន មិនធ្លាប់មានបិសោធន៍ក្នុងការធ្វើរឿងអស់នេះទេ គេមិនដឹងថាត្រូវដាក់ឧបករណ៍នោះនៅកន្លែងណាឡើយ ។ ស្របពេលកំពុងនឹកគិត សម្លេងគ្រលោក៏បន្លឺឡើង...
" រួចឬនៅ?ប្រុងចូលទៅដេកក្នុងបន្ទប់ទឹកនោះឬយ៉ាងម៉េច!? " យ៉ុងហ្គី ជ្រែងចង្កេះស្រែកសួរអ្នកដែលកំពុងសម្ងំខ្លួនក្នុងបន្ទប់ទឹក ប៉ុន្តែ ជីមីន មិនតប គេព្យាយាមគិតហើយគិតទៀតថាត្រូវដាក់នៅត្រង់ណា មួយស្របក់ទើបគិតចេញ ជីមីន ញញឹម មុខកញ្ចក់ ប្រាប់ខ្លួនឯងឱ្យស៊ូ រួចរៀបចំខ្លួនឱ្យត្រឹមមុននឹងបើកទ្វារបន្ទប់ទឹក ។ ជីមីន ដើរយឺតៗសម្ដៅទៅរាងសង្ហារដែលកំពុងអង្គុយចាំខ្លួននៅលើគ្រែទាំងទឹកមុខក្រញូវ គេចាប់ផ្ដើមដោះឡេវអាវចេញម្ដងមួយគ្រាប់ៗ បញ្ចេញសាច់សរម្ឋដខៃដូចបណ្ដូលចេក ដោយភ្ជាប់ជាមួយក្រសែភ្នែកទាក់ទាញ ញញឹមដោះអាវរបស់ខ្លួនចេញបង្ហាញល្វែងខាងលើនៃរាងកាយតូចច្រឡឹង ។ ជីមីន រុញ យ៉ុងហ្គី ឱ្យដេកហើយខ្លួនក៏ឡើងអង្គុយច្រកកៀវពីលើរាងក្រាស់ ឱនមុខសន្សឹមៗទៅជិតផ្ទៃមុខសង្ហារ ប៉ុន្តែនាយក្រោកបង្វិលមាឌតូចមកនៅក្រោមទ្រូងវិញ ។
" រួចរាល់ហើយ កុំបង្ខំពេកអី "
ជីមីន និយាយស្របពេល យ៉ុងហ្គី កំពុងថើបញីញក់រាងកាយរបស់ខ្លួនខ្លាំងៗ រាងក្រាស់ប្រើដៃម្ខាងដោះឡេវខោរបស់ ជីមីន ខណៈនោះដែរ យ៉ុងហ្គី ក៏ប៉ះនឹងរបស់រឹងម្យ៉ាងនៅក្នុងហោប៉ៅខោរបស់ ជីមីន ប៉ុន្តែរាងតូចដឹងខ្លួន រហ័សបង្វែរចំណាប់អារម្មណ៍ យ៉ុងហ្គី មកបឺតមាត់របស់ខ្លួនវិញយ៉ាងលឿន(🤧) ។
ប៉ុន្មាននាទីក្រោយ សម្លៀកបំពាក់ដែលនៅលើខ្លួនអ្នកទាំងពីរ ក៏រសាត់ធ្លាក់រប៉ាត់រប៉ាយពេញបន្ទប់ ។ សម្លេងថ្ងួចថ្ងូរនៃភាពសុខស្រួលបន្លឺឡើងយ៉ាងទ្រហឹង ជីមីន ខ្ញាំស្មាររឹងមាំដើម្បីទប់លំនឹងខ្លួនប្រាណដែលរលាក់ទៅតាមកម្លាំងសម្រុករបស់អ្នកម្ខាងទៀត យ៉ុងហ្គី បង្កើនកម្លាំងចង្កេះអុកមិនថមថយ ព្រោះភ្លើងតណ្ហាកំពុងឆេះសន្ធោសន្ធៅខ្លាំងទៅហើយ ។
" អ្ហឹស!...តិចៗ...អាស៎! " នេះជាលើកទីមួយរបស់ ជីមីន គេមិនដែលដឹងមិនដែលស្គាល់រសជាតិបែបហ្នឹង ។ គេមិននឹកស្មានថា ភារកិច្ចមួយនេះគេត្រូវលះបង់ច្រើនដល់ថ្នាក់នេះអ៊ីចឹងសោះ...
ព្រឹកប្រលឹមថ្ងៃថ្មី ពន្លឺព្រះអាទិត្យបញ្ចេញកាំរស្មីយ៉ាងភ្លឺចញ្ចាចចូលពាសពេញផ្ទៃបន្ទប់ធំមួយនៃ Apartment។ ជីមីន បំរះខ្លួនគេងផ្ងារ ប៉ុន្តែបំរះមិនកើត គេបើកភ្នែកសន្សឹមៗមក ឃើញខ្លួនឯងត្រូវ យ៉ុងហ្គី គេងឱបយ៉ាងណែនចង់បែរខ្លួនទៅខាងណាក៏មិនបាន ។ ជីមីន ដកដង្ហើមធំនឹកឃើញរឿងរ៉ាវកាលពីយប់មិញ ក៏មានអារម្មណ៍មិនល្អឡើងមក គេហាក់បីដូចជាខ្ពើមរអើមខ្លួនឯង ស្អប់ខ្លួនឯងដែលបណ្ដោយឱ្យមានរឿងបែបនេះកើតឡើង ។
" ស្មោគគ្រោគណាស់ "
ជីមីន និយាយតិចៗ ហើយក៏ដោះដៃមាំដែលកំពុងឱបខ្លួនចេញ ចុះពីលើគ្រែទាំងធីងធោង រើសសម្លៀកបំពាក់រាយប៉ាយមកឱប រួចដើរចូលបន្ទប់ទឹកដើម្បីសម្អាតខ្លួន ជីមីន ប្រើសាប៊ូដុសខ្លួនខ្លាំងៗស្ទើរតែរលាត់ស្បែក ក្លិនសិ*កាលពីយប់មិញនៅស្អិតជាប់ខ្លួនប្រាណគេនូវឡើយ ។ មួយស្របក់ ជីមីន ក៏ភ្ញាក់ខ្លួន ភ្លេចថាត្រូវដាក់GPSនៅនឹង យ៉ុងហ្គី គេប្រញាប់ក្រោកចេញពីអាងទឹកហើយជូតខ្លួន រួចប្រញាប់ស្លៀកពាក់ខោអាវដដែល ប៉ុន្តែបែរជាមិនឃើញខោរបស់ខ្លួនមានតែអាវសឺមីមួយ ជីមីន ចាំបានថាឧបករណ៍ GPS នោះនៅនឹងហោប៉ៅខោហ្នឹងហើយ ទើប ជីមីន សម្រេចចិត្តពាក់តែអាវនិងរំកន្សែងពាក់កណ្ដាលចុះក្រោមបើកទ្វារចេញទៅរក ។ ខណៈពេលនោះក៏ឃើញ យ៉ុងហ្គី កំពុងអង្គុយនៅក្បាលគ្រែរំកន្សែងពាក់កណ្ដាលចុះក្រោម ដៃម្ខាងកំពុងបោះរបស់ម្យ៉ាងចុះឡើង ក្រសែភ្នែកកំណាចសម្លឹងមើលមក ជីមីន យ៉ាងគួរឱ្យខ្លាច...
" រករបស់នេះមែនទេ ជីមីន ណាស៊ីស្កូស៍! "
យ៉ុងហ្គី និយាយសង្កត់ឈ្មោះនិងត្រកូលរបស់រាងតូចច្បាស់ៗ ហើយលើកបង្ហាញឧបករណ៍ GPS នោះទៅអ្នកចំពោះមុខមើល ។ ជីមីន ចាប់ផ្ដើមភ័យ ទឹកមុខស្លេកស្លាំងរកនឹកដំណោះស្រាយ គេឡើងទៅលើគ្រែដណ្ដើមរបស់ពី យ៉ុងហ្គី ប៉ុន្តែរាងក្រាស់មិនឱ្យ...
" ឱ្យមកខ្ញុំវិញមក "
" ខ្ញុំនឹងឱ្យ ប៉ុន្តែឯងត្រូវប្រាប់ហេតុផលមកខ្ញុំសិន! "
" គឺ...ខ្ញុំគ្រាន់តែដាក់វានៅតាមខ្លួន ដើម្បីការពារខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ គ្មានហេតុផលផ្សេងទេ " ស្ដាប់ចម្លើយហើយ យ៉ុងហ្គី ក៏សើច...
" ខ្ញុំទុកឱកាសឱ្យឯងនិយាយម្ដងទៀត "
" គឺដូចដែលខ្ញុំប្រាប់លោកមុននេះអ៊ីចឹង អ្ហ៎រ! លោកទៅធ្វើស្អីអាក្រក់ឬ?ទើបត្រូវភ័យខ្លាចនឹងឧបករណ៍សាមញ្ញទាំងនេះ! " និយាយចប់ រាងក្រាស់ក៏ប្រើក្រសែរភ្នែកមុតស្រួចមើលមក ជីមីន ហើយក៏ចាប់ផ្ដួលគេទៅលើពួកម្ដងទៀត សង្កត់ដៃគេផ្អឹបជាប់នឹងពូកទាំងសងខាង ។
" កុំមកធ្វើខ្លួនគ្រាន់បើជាមួយខ្ញុំពេក ឯងស្មានតែខ្ញុំមិនដឹងឯងជាអ្នកណាឬ ខ្ញុំថែមទាំងដឹងពីគោលបំណងដែរឯងមកទីនេះទៀតផង "
ថ្ងៃមុន យ៉ុងហ្គី បានប្រើឱ្យកូនចៅខ្លួនស៊ើបអំពីប្រវត្តិសង្ខេបរបស់ ជីមីន ជាទូទៅមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចូលមកជិតស្និតស្នាលនឹងគេ គឺសុទ្ធតែត្រូវស៊ើបប្រវត្តិទាំងអស់ ជីមីន ក៏ដូចគ្នា ។ ព័ត៌មានដែលបានមក យ៉ុងហ្គី ដឹងទាំងអស់ ជាពិសេសគេដឹងថា ជីមីន ជាប្អូនបង្កើតរបស់ ណាមជុន ប៉ូលិសមុខដែកម្នាក់នោះដែលគេស្អប់ ចំណុចនេះហើយដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់គេ ។ យ៉ុងហ្គី មានការសង្ស័យទៅលើឫកពារប្លែកៗរបស់ ជីមីន តាំងពីដំបូង ប៉ុន្តែឃើញ ជីមីន ឱ្យដៃខ្លួនបែបនេះហើយ គេក៏គិតចង់សាករបស់ថ្មីអារម្មណ៍ថ្មី ហើយអ្វីដែលទទួលបានវាក៏សាកសមសឹងតែលើសពីការគិតទុករបស់គេទៀតផង ។ យ៉ុងហ្គី ដឹងច្បាស់ថា ជីមីន មិនអាចធ្វើអ្វីមកលើខ្លួនបានទេ ទើបបណ្ដោយរឿងរ៉ាវរហូតមកដល់ពេលនេះ ។
" លែងខ្ញុំ! ឈឺណាស់! "
ដោយសារ យ៉ុងហ្គី ចាប់ដៃរបស់ខ្លួនណែនខ្លាំងពេក ជីមីន ក៏ព្យាយាមរើបំរះ តែទោះរើដល់ដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៀតក៏រើមិនរួចដែរ ព្រោះកម្លាំងខុសគ្នាដូចមេឃនិងដី ។ ជីមីន សម្ដីសម្ដៅក្លាហាន ក្បាលរឹង ប៉ុន្តែចិត្តគេទន់ជ្រាយកម្លាំងក៏កាន់តែទន់ជ្រាយថែមទៀត ។
" ទេ! វាមិនងាយដល់ម្លឹងទេ ខ្ញុំនឹងប្រដៅក្មេងក្បាលរឹងដូចជាឯងឱ្យចាស់ដៃម្ដង "
យ៉ុងហ្គី បោះឧបករណ៍ GPS ចោលហើយក៏ឱនទៅបឺតមាត់របស់ ជីមីន ញីញក់ខាំបឺតជញ្ជក់ខ្លាំងៗតាមកំហឹង ។ ជីមីន វាយស្មារមាំក្នុងន័យឱ្យគេឈប់ តែវាមិនដូចការគិតឡើយ មនុស្សដូចជា យ៉ុងហ្គី អានណនូស៍ស្កា ចង់បានអីគឺត្រូវតែបានហ្នឹងដាច់ខាត ។ យ៉ុងហ្គី ទាញកន្សែររបស់ខ្លួននិង ជីមីន ចេញក្រវែងចោលក្រោមគ្រែហើយញេកជើងស្រឡូនទាំងសងខាងចេញពីគ្នា មុននឹងស៊កភាពរឹងមាំចូលទៅក្នុងខ្លួនរាងតូច ដោយមិនបានការពារអ្វីឡើង...
" អ្ហាស៎!...ឈឺ! ឈប់ទៅ "
ជីមីន បង្ហើរសម្លេងថ្ងូរក្បែរត្រចៀកអ្នកម្ខាងទៀត រឹតតែបង្កើនចំណង់សិ*របស់នាយកម្លោះម៉ាហ្វៀរឱ្យកើនកម្ដៅទ្វេរដង ។ យ៉ុងហ្គី ធ្វើចលនាអុកសម្រុកខ្លាំងៗមិនខ្វល់ពីសម្លេងថ្ងូររៀបរាប់ត្អូញត្អែររបស់ក្មេងតូចក្រោមទ្រូងឡើយ ជីមីន កាន់តែហាមគេកាន់តែបង្កើនល្បឿនរហូតដល់គោលដៅបញ្ចូលនូវសារធាតុរាវពណ៌សរខាប់ៗចូលទៅក្នុងច្រកតូចចង្អៀតបានសម្រេច ។
To be continue.......
Comments សាច់រឿងផងណា៎😿❤️
