ក្រាក...
" Appa!! Oops 🙊 "
ហ្វីរ៉ា ចូលមកដល់ជូនពេលតែម្ដង ជីមីន ភ្ញាក់បើកភ្នែកធំៗប្រឹងប្រើកម្លាំងស្ដួចស្ដើងរបស់ខ្លួនរុញទ្រូងមាំចេញ ប៉ុន្តែ យ៉ុងហ្គី រឹតតែផ្គើនឆ្លៀតឱកាសបានបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ស៊ីជម្ពូរបស់រាងតូច ។ នាងតូច ហ្វីរ៉ា លើកដៃបិទភ្នែករបស់ខ្លួនដើរតិចៗចូលទៅក្នុង...
" អឹស! មនុស្សឆ្លៀតឱកាស អាក្រក់ណាស់ មិនឃើញកូននៅត្រង់នេះទេឬ? " ជីមីន រអ៊ូ ភ្នែកសម្លក់នៅពេល យ៉ុងហ្គី ប្រលែងខ្លួនតូចច្រឡឹងឱ្យមានសេរីភាព ក្នុងចិត្ត ជីមីន គឺខឹងផងខ្មាស់កូនផង ។
" ខ្មាស់អីកូនយើងទេតើ " យ៉ុងហ្គី ញញឹមច្រឡើមហើយក៏លើកពរ ហ្វីរ៉ា មកឈរជិត ជីមីន
" ជុំរាបសួរ Appa ជុំរាបសួរលោកប៉ា! "
ហ្វីរ៉ា ញញឹម ប៉ុន្តែ ជីមីន បែរជាចងចិញ្ចើមមើលមុខឪកូនទាំងពីរទៅវិញ...
" នេះ?អ្នកណាឱ្យកូនហៅគេថាលោកប៉ា? "
យ៉ុងហ្គី ក៏ដាក់កូនស្រីអង្គុយលើគ្រែជាមួយ ជីមីន ។ ហ្វីរ៉ា មិនដឹងឆ្លើយយ៉ាងម៉េចនោះឡើយ នាងក្មេងមិនដឹងត្រូវប្រាប់ Appa របស់ខ្លួនពីចំណុចណាមុន
" រឿងនេះសំខាន់ដែរមែនទេ? "
យ៉ុងហ្គី និយាយដោយសម្លេងស្មើរ ជាមួយនឹងក្រសែរភ្នែកហ្នឹងថ្កល់របស់នាយ ធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតលែងហ៊ានសួរនាំរកហេតុផលម្ដងទៀត ។
" អ្នកណាជូនកូនមក? "
ជីមីន ប្ដូររឿងនិយាយ គេសួរទៅកាន់កូនស្រី
" លោកពូ ប៊ឺណាដ ណា Appa "
" អៅ! ចុះពេលនេះលោកពូនៅឯណា? "
ជីមីន ក្រឡេកមើលទៅទ្វារបន្ទប់រកអ្នកជាមិត្ត យ៉ុងហ្គី ក៏ងាកទៅមើលតាម ។
អ្នកណា ម៉េចក៏ជិតស្និតដល់ថ្នាក់នេះវ៉ើយ!?...
យ៉ុងហ្គី រអ៊ូក្នុងចិត្ត ចង់ឃើញមុខបុរសម្នាក់នោះ
" លោកពូចូលបន្ទប់ទឹកហើយ ហ្វី ក៏ដើរមកមុន "
ស្របពេលកំពុងពិភាគ្សារគ្នា កម្លោះសង្ហារ ប៊ឺណាដ ដើរចូលមកដល់ល្មម គេមើលមុខ យ៉ុងហ្គី ដោយក្រសែរភ្នែកងើងឆ្ងល់ ហើយក៏ដើរទៅជិតគ្រែអ្នកជំងឺម្ខាងទៀត...
" ជីមីន ឯងកើតអីធ្ងន់ធ្ងរឬអត់? "
" មិនអីទេ ធូរខ្លះហើយកុំបាម្ភអី! "
ជីមីន ញញឹមយ៉ាងស្រទន់ទៅកាន់ ប៊ីណាដ ស្នាមញញឹមនេះ យ៉ុងហ្គី មិនធ្លាប់ទទួលបានពីរាងតូចឡើយ យ៉ុងហ្គី បង្រួមភ្នែកមើលរាងតូចនិងនាយកម្លោះសង្ហារ ដែលគេមិនដឹងថាម្នាក់នោះត្រូវជាអ្វីជាមួយនឹង ជីមីន...
" ម៉ោងថ្មើលនេះនៅមិនទាន់ដល់ពេលកូនត្រូវចេញពីសាលារៀនទេ ម៉េចក៏ឆាប់មកម្ល៉េះ? "
យ៉ុងហ្គី មិនបានរាក់ទាក់ ប៊ឺណាដ គេងាកមកនិយាយសួរនាំកូន ហើយហៅ ហ្វីរ៉ា ថាកូន ពេញៗមាត់ ហាក់បីដូចជាចង់បង្ហាញពីសម័្ពន្ធភាពរបស់ខ្លួននិងគ្រួសាររបស់ ជីមីន ឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតដឹងឮ...
" ហ្វី នឹក Appa និងលោកប៉ា បានជាសុំអ្នកគ្រូមកមុន "
កាលបានឮក្មួយសំណព្វចិត្តហៅបុរសមាឌមាំ ថាលោកប៉ាហើយ ប៊ឺណាដ ក៏យល់សាច់ការ...
" លោកត្រូវជា...? "
" ជាប៉ារបស់ ហ្វីរ៉ា ស្វាមី របស់ ជីមីន និងត្រូវជាប្អូនថ្លៃរបស់លោកប៉ូលិស ណាមជុន "
យ៉ុងហ្គី រៀបរាប់ដោយទឹកមុខស្មើរធេងដូចជាខ្សែរទឹក ឯ ជីមីន គ្រាន់តែឮប្រយោគនេះហើយ គាំងស្ញេញតែម្ដង ។ ប៊ឺណាដ មើលមុខ ជីមីន និង យ៉ុងហ្គី ទៅមក រួចរហ័សឱនគោរពគួរសមទៅបុរសមាឌមាំ...
" សុំទោស! មុននេះមិនបានគួរសម លោកឈ្មោះ...?"
" យ៉ុងហ្គី អាននូស៍ស្កា "
" អ្ហ៎រ! បាទសួស្ដីលោក យ៉ុងហ្គី រីករាយដែលបានស្គាល់ ខ្ញុំ ប៊ឺណាដ " នាយកម្លោះញញឹមគួរសម លើដៃម្ខាងឡើង បំណងចង់ចាប់ដៃនឹង យ៉ុងហ្គី រាងក្រាស់ក្រោកឈរស៊កដៃម្ខាងនិងហោប៉ាវខោ និងម្ខាងទៀតចាប់ដៃ ប៊ឺណាដ
" រីករាយដូចគ្នា ហើយលោកត្រូវជាអ្វីនឹង ជីមីន ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំដែរទៅ? " ជីមីន វាយដើមដៃរាងក្រាស់មួយដៃ
" នែ៎! អ្នកណាប្រពន្ធលោកឯង? "
" គឺឯងហ្នឹងហើយ ចេះសួរទៅកើត "
" ចំមែនលោកឯងនេះ! " ជីមីន សម្លក់ឯនាយជាមិត្តឃើញដូចនេះគេក៏សើច...
" ខ្ញុំនិង មីនមីន ជាមិត្តជិតស្និតហ្នឹងគ្នាតាំងពីនៅរៀនមកម្ល៉េះ កុំគិតអីផ្ដេសផ្ដាសណា៎ "
ប៊ឺណាដ និយាយរៀបរាប ហើយសើចញឹមៗ យ៉ុងហ្គី ក៏ងក់ក្បាលទទួលចម្លើយ...
