Zihnimin o karanlık sokaklarda mavi edasıyla dolanıyordum günlerce, çünkü ben Kırık Maviydim. İnsanlardan uzak olan, kendinden uzak olan kırık bir kız.
Evet, o benim. Yok oluyordum usulca, ve bu durum kimsenin umrunda değildi. Ondan başka...
Bana "...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzümde oluşan tatlı gülümsemeyle kapıyı arkamdan kapatıp yatak odama girdim. Bu hisettiğim duygu çok tuaftı uzun zamandır böyle bir duygu hissetmemiştim. Sanki ruhum uzun zamandır bu duyguyu hisettmemi istiyormuş gibiydi. Bu çok garipti iki ay öncesine kadar bana 'Mutlu olabilirmisin?' diğe sorsalar gülüp geçerdim. Hayatım umutsuzluk ve hüzün olan birinin mutlu olması beklenemezdi. Ama nedense şuan kendimi hiç olmadığım kadar mutlu hissediyordum. Bu çok garipti, hiç olmadığı kadar hemde. Komidinin üzerinde unutmuş olduğum telefonu alıp play listemden Nev-Sükut-u Hayal şarkısını açıp tekrardan komidinin üzerine bıraktım. Gardırobuma yönelip üniformamı ve temiz iç çamaşırı çıkartıp duşa yöneldim. Suyu ılık su akması için ayarlayıp üzerimdeki kokmaya yakın olan kıyafetlerimi çıkartıp kirli sepetine attım. Küvetin içini ılık suyla doldurup musluğu kapattım. Genellikle havanın soğuk olması umursamadan soğuk suyla duş alırdım ama bu gün kendimi iyi hissettiğim için ılık su ile duş alacaktım. Bu durumun insanalar tarafından yargılacağını biliyordum ama ben buydum. Kendimi iyi hissetmediğimde soğuk suyla vücuduma ızdırap verip ruhumdaki acıyı biraz dahada olsa dindirmeye çalışırdım. Mutlu olduğum zamansa ılık suyla duş alırdım.
Küvetten çıkıp, vücudumu havluyla sarıp odama geçtim. Temiz siyah iç çamaşırmı giyip üzerine formamı giydim. Hava açık ve güneşliydi. Aralık ayında olmamıza rağmen havaların soğuk olması gerekirken serin olması üzüntü vericidi. Bütün mevsimi kışa çevirmek gibi özel güç verseler hiç düşünmeden kullanırdım. Kış mevsimi beni anlatıyordu. Her zaman ağlayan bulutlar, güneşin bir gün doğacağını bildiği halde ağlamaktan vazgeçmeyen bulutlar. Hayatım gökyüzüydü şuan ağlamaktan bir saniye bile çekinmeyen bulutlar bir gün pes edip güneşin doğuşunu seyredeceklerdi...
Yinede havanın birden soğuyacağını göz önüne alarak siyah kot ceketimi üzerime giydim. Odamdan çıkıp komidinin üzerinde dünden hazırlamış olduğum siyah sırt çantamı omzuma alıp telefonumu cebime koydum. Evi son kez kontrol edip evden koşar adımlarla çıkıp bahçeye ulaştığımda Toprak çoktan arabaya binmiş beni bekliyordu. Olduğum yerde kalıp Toprak'a uzun süre baktım bu durum nedenini bilmediğim bir şekilde beni mutlu etmişti. Toprak hayatıma girmeden önce okula bisikletle gidip sanki özgür bir kuş gibi hissederdim ama şuan özgürlüğüm bisiklet değilde Toprakın içinde bulunduğu arabaydı. Dün kimseye anlatamadığı ruhunu bana anlatmıştı bu kadar zorluk görüp bu kadar güzel ruha sahip olmak çok garipti. Toprakla olan herşey çok garipti.
Nefes verip gülümsedim. Hızlı adımlarla arabaya ulaşıp arabanın kapısını açıp içeriye girip arkamdan kapıyı kapattım.
"Selam!" Dedim heyecanlı ve gülümseyen yüzle.
Toprak gözlüğünü çıkartıp bana tuaf bir şekilde baktı. "Gülümsüyorsun?"
