When You Say Nothing At All. . .

Chapter 23

•••***••••

" Matt.. nag-aalala na ako kina nay at tay. Two days na nang huli kong matawagan ang cellphone nila. Hindi na ako mapakali. Baka may nangyari nang masama sa kanila, tss!! Ba't di pa sila nauwi dito?? "

" will you please sit down for a moment? Kanina ka pa pabalik balik . . Please calm down"

" i can't just calm down!"

" we will find them. . "

" paano??"  Nakasimangot na tanong ko dito. Simula kahapon, tinatarayan ko na ito . Nakakakonsensya tuloy, gayunpaman  di ko man lang ito nakitaan nang pagkadismaya o anuman. .

Humugot ito ng malalim na hininga bago nito kinuha ang cellphone sa bulsa nya.

" let's hire someone to look for them.."

" sino naman?"

" ako nang bahala. Get their photos, so i could send them to someone who could help us.. "

" ok.. " tahimik akong umalis sa harapan nito at pumasok ng kwarto ng mga magulang ko. Miss ko na sila. Kailangan ko silang kausapin. Napaupo ako sa gilid ng kama, saka ko kinuha ang frame na nasa side table. It was taken during my college grad. Tuwang tuwa sila dahil nakapagtapos ako ng may karangalan. . Ang saya saya namin sa litratong ito.

... "nay, tay, sana ok lang po kayo. Ba't kasi ang tampuhin nyo! Di nyo man lang po ako binigyan ng chance na makapag explain. Ang daya nyo lang talaga" kausap ko ang litrato. Parang baliw lang! As if naman, maririnig nila ako..

Tumayo na 'ko saka binitbit ang frame. . Paglabas ko ng kwarto, may kausap naman sa cellphone si Matt. His back's facing me.. Tinitigan ko lang ang likod nito, ang gestures nito. Ang paghagod nito sa batok nya, and pagbulsa nito ng kanang kamay nya. . Ito ang lalakeng ipaglalaban ko. Ito ang ipinaglaban ko . . He's been very kind and patient nitong nakaraang araw. Sya ang gumagawa nang lahat para sa akin, .

At ngayon, sya din ang gumagawa ng paraan para hanapin ang mga magulang ko. Sobrang thankful ko ngayon, kasi dumating sya sa buhay ko..

" Matt.. " tawag ko dito. Lumingon naman ito saka lumapit sa akin. "Eto , . " inabot ko ang litrato sa kanya. "Please help me , hanapin natin sila. "

" i promise, i'll do everything.. stop crying now.. " Pinunasan nito ang pisngi ko na basa na nang mga luha saka ako hinila para sa isang mahigpit na yakap. "We'll find them. . Gagawin ko ang lahat para mahanap sila, trust me . . I will find them.."

Hours had passed, pero wala pa din
kaming balita sa kinaroroonan ng mga magulang ko. At gaya pa din nitong nakaraang araw, naka off pa din ang cellphone nila. .

Sinubukan ko na din tawagan si Tet, upang makibalita, ngunit gaya ko, hindi nya rin ito matawagan . .

" anong gagawin ko? paano na lang kung may nangyaring masama sa kanila? Hindi ko yun kakayanin!"

" sshhh ..Walang masamang mangyayari sa kanila. Pinahanap ko na sila. And, i even asked my men to look everwhere, including . .hospitals ." ang hina lang ng pagkakasabi nito sa huling salita . . Ngunit ang lakas ng dinig ko dito, at sobra nitong pinakabog ang puso ko!

Huwag naman sana, dahil hindi kakayanin ng konsensya ko kung sakaling may mangyaring masama sa kanila!

" oh God. .Huwag naman sanang dumating sa ganoong punto . ."

Buong maghapon hinintay lang namin ang reports na galing sa mga taong naghahanap sa mga magulang ko. Mahirap ang mag alala ng ganito. Kahit na gustuhin ko mang tumulong at lumabas, iniisip ko din na kung bumalik sila dito, magkakasalisihan kami, .