When You Say Nothing At All. . .

Chapter 41

•••***•••

" gusto kong malaman ang nangyari sa akin. " pinal kong sabi. Iniwas nito ang tingin saka walang sabing iniwan ako sa labas! "Matteo!" Sigaw ko. Pero pumasok na ito ng bahay! "Matteo! Bumalik ka dito!! Nakakainis! Akala ko ok na kami?? ! "

Talagang iniwan nya ako mag isa !! Argh!!! Ano bang ugali meron ang lalakeng yun??! Napaka weirdo nya talaga!

Sinubukan kong ihakbang muli ang mga paa ko, ngunit gaya lamang nitong nakaraang araw, wala pa din!

Sumigaw ako dahil sa frustrations!! I shouted and shouted until i got tired!! I'm just so tired of everything, of everyone!! Hangga't wala akong nakukuhang matinong sagot mula kay Matteo, di nito makukuha ang tiwala mula sa akin. .

" let's go"

" huh?"  Nagulat pa ako nang bigla ako nitong pinangko. "San mo ko dadalhin?"

" sa magulang mo. "

" really???" Tumango ito at seryoso lang naglakad tungo sa kotse nito. Hindi ako sanay sa katahimikan nito. Ngunit mas nanaig sa akin ang kasabikang makita ang mga magulang ko. .

" it will be a long ride. Sleep if you want" . Seryosong sabi nito. "We'll pass by the hosp para kunin ang ilang gamot mo. And don't listen na lang sa doctor who'll for sure curse and curse later, dahil iuuwi na kita. Ok?"

" ok. . . Hmm , Matt.. " tawag ko dito.

" bakit?"

" thank you. "

" oh don't thank me yet,  . Malayo pa ang byahe natin, baka magbago pa ang isip ko. "

Tumango ako. Saka ko binaling ang tingin sa labas ng bintana..

This , all of this were unplanned! I don't know what he's thinking. Im not even sure, if i should trust him! Ni hindi ko nga sigurado na iuuwi ako nito! Unang beses kong makalabas ng barn nito. Unang beses kong bumyahe . .

But.. do i have any choice?? None! Ang kailangan ko lang ngayon, pagkatiwalaan si Matteo. .

Madilim sa labas. Im not sure kung uulan ba o ano. Pero biglang dumilim. . Lumingon ako kay Matt , na nasa daan lang ang tingin. .

" Matt. . "

" hmmm? Is there something wrong?"

" safe lang ba kung umuwi tayo na ganito ang panahon?"

Tila doon lang natauahan si Matteo.

" Shit!! "

" Matt. . "

" i-im . . " nag slow down ito saka tinabi sa gilid ang sasakyan. . "Im sorry. . "

" ok ka lang?"

" no. I dont want to drive you home yet. . Not yet. Hindi ka pa magaling, totally. And i promised your parents to bring you home, kung. . Kung maayos na ang lahat. . "

" maybe it's better if we go back home? Sa barn? "

" ok lang?" Tanong nito. I bit my lips and nodded. .

" uhm. . Yeah. . Ok . . And im sorry. "

" sorry? San?"

" dun sa inakto ko kanina. Nasigawan kita. Im really sorry. . Hindi ko sinasadya" . Matagal ako nito pinakatitigan bago tumango sabay na sagot..