[Unicode]
လက်တစ်ဖဝါးစာ ပန်းရောင်အရုပ်ကလေးကို
အိတ်ဖြင့်ဆွဲလျက် သီချင်းသံတညည်းညည်းဖြင့်
ထယ်ယောင်းအိမ်ပြန်ရောက်လာပါသည်။
အချိန်ပိုင်းအလုပ်ပြီးအိမ်အပြန်ညနေပိုင်း
ဈေးတန်းတစ်ခုလည်းဝင်ပတ်ရင်း ပိစိလေးအတွက်အရုပ်ဝယ်ပြီးမှအိမ်ပြန်လာရာ ညနေစောင်း ၅ နာရီပင်ရှိပြီ။အိမ်ထဲဝင်တော့ အဘွားတွေ့ရင်အထုပ်ကိုစပ်စပ်စုစုမေးမှာစိုးလို့ အင်္ကျီအောက်ထဲထည့်ဖွက်ပြီးအခန်းထဲ မြန်စွာပြေးဝင်ရသည်။ကံကောင်းတယ်ဆို
ရမလားအိမ်ကြီးအတွင်းမည်သူတစ်ဦးမှမတွေ့
တာမို့အခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်းပင်လေပူတစ်
ချက်မှုတ်ထုတ်ပြီးအသက်ရှူချောင်ရ၏။
"ကလေးလေးရေ သဘောကျလား။
အပြင်ရောက်လာတာနဲ့ ဒီအရုပ်လေးကို
ပထမဦးဆုံးလက်ထဲထည့်ပေးမှာ"
ဂျောက်#
တစ်ယောက်တည်းကြည်နူးမှုတွေနဲ့
ရေရွတ်နေရင်း ရုတ်တရက်အခန်းတံခါးဖွင့်သံ
ကြောင့် အရုပ်ကိုလျင်စွာအိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်
သည်။
"ဖွက်လိုက်တာ ဘာလဲ ပြစမ်း"
အလုပ်ကပြန်ရောက်လာသော ဂျောင်ကုမှာ
ပစ္စည်းထုပ်တွေချပြီးသည်နှင့် ထယ်ယောင်းဆီ
စိတ်ဝင်တစားလှမ်းလျှောက်လာရင်းမေးသည်။
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး ထယ်ရဲ့အဝတ်ထုတ်ပါဆိုမှ
အဝတ်အစားတွေပဲ ရှိတာပေါ့"
ထယ်ယောင်းမှာအပြုံးရေးရေးလေးနဲ့အဖြေပြန်ပေး
လိုက်ပါသော်လည်း သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေသော
ဂျောင်ကုမှာမယုံသင်္ကာနဲ့မျက်မှောင်ကုပ်လာပြီး ဆွဲလုစစ်ဖို့ပြင်သည်။
"ပြစမ်းခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ထည့်လိုက်တာ
ငါမြင်တယ်။မင်းကိုယုံလို့ရတာမဟုတ်ဘူး ငါ့ပစ္စည်းတစ်ခုခုခိုးယူထားရင်ရော"
"ဟအင့် ထယ့်ကိုအဲလိုမပြောနဲ့
ဂျွန်ရဲ့ ပစ္စည်းဘာတစ်ခုမှမထိထားဘူး"
ပြောရက်လိုက်တာကိုယ့်သိက္ခာကိုထိပါးလာတာမို့
ထယ်ယောင်းဝမ်းနည်းမိသည်။သူ့အမြင်မှာ
ကိုယ်ကအကျင့်စာရိတ္တပျက်ပြားနေတဲ့ တန်ဖိုးမဲ့လူတစ်ယောက်လို။
