Young Forever ๛ KNJ

1.BÖLÜM

Başlangıç tarihinizi alalım🤗

Vote-Yorum💜

(Soo Yeon)

Ayak tabanlarım aşırı derecede sızlasa da bu işi artık bulmak istiyordum. Gerçekten İhtiyacım vardı fakat hayat önüme yine engel şeridini çekmişti.

Hava nerdeyse kararmıştı bu sebeple annemi daha fazla merakta bırakmak istemeyip geri yürüyerek evin yolunu tuttum.

Otobüsle daha çabuk ve az yorucu olsa da bugün daha fazla para harcayamazdım.

İki odası olan küçük evimize geldiğimde anahtarı deliğine sokup zoraki açtım. Evin eski olması yetmiyormuş gibi bir de kapısı sorun çıkarmaya başlamıştı.

İçeri bir adımımı atıp ayakkabımı çıkardım. Kenarda serilmiş olan gazete kağıdının üzerine bırakıp içeri geçtim.

Annemin yattığı koltuğun kenarına oturup karnında birleştirmiş olduğu eline uzandım ve avcumun içine yerleştirdim.

" Annem~"

Gözlerini yavaşça aralayıp gücünün yettiğince gülümsediği mimiklerinden anlayabiliyordum.

" Nasılsın?"

" İyiyim, güzel kızım."

" Dur ben hemen yemeğini getiriyim, acıktın değil mi kaç saattir yokum. "

Mutfak odanın içinde olduğu için konuşmaya devam ettim bir yandan da dolapta dünden artan yemekleri ısıtmak için ocağa yerleştirdim.

" Acıkmadım, yedim de gittin zaten. "

Yemeği tek kaseye boşalttım. Çok azını da kendim için ayırdım. Tepsiye kase, kaşık ve çubukları annemin yanına tekrar döndüm.

Tepsiyi masanın üzerine geçici bir süreliğine koydum. Annemi yattığı yerden biraz doğrulttum. Bıraktığım tepsiyi de kucağıma alıp küçük lokmalarla yemeğini yedirmeye başladım.

" İş bulabildin mi?"

İç çekip sıkıntıyla konuştum.

" Hayır."

Mutlu olsun diye gülümseyip heyecanla devam ettim.

" Ama hissediyorum yarın kızın eve iş sahibi olarak dönecek. Ondan sonra avans alacağım ilk önce şu evin kirası öderiz sonra senin tedavine devam ederiz. "

" Olur, güzel olur."

Yemeği bittiğinde ilacını da içirdim. İlaç da almam gerekiyordu en fazla bir hafta yetecek kadar vardı. Anneme belli etmeden gülümseyerek oturduğum yerden doğruldum.

" Sen şimdi güzelce dinlen tamam mı?"

" Yemeğini yemeyi unutma."

" İçerde ben yerim, sen dert etme. "

Güzelce yorganı örtüp yanaklarına kocaman öpücükler kondurdum. Zaten loş olan ışığı biraz daha kısıp rahatça uyuyabilmesi içim ortam oluşturdum.

Mutfaktaki küçük yemek masasına tabağı ve suyu koyup yemeye başladım.

Doymayacağımı biliyordum çünkü sabahtan beri tek lokma koymamıştım ağzıma fakat annemin benden daha çok ihtiyacı varken oturup daha fazlasını kendime ayıramazdım yoksa içim nasıl rahat edecekti.

Birkaç lokmada tabağın sonuna geldim. Üstüne de bolca su içtim biraz olsun midemi şişirir de açlığı hissettirmeden uyurum diye.

Bulaşıkları da sudan geçirip bez dolaptan pijamamı çıkarıp giyindim. Sonra da annemin karşısında yer alan yatağıma kıvrıldım. Hergüne bir öncekinden daha iyi olması için dua ederdim ve bugün yine aynısını yaparak uykuya dalacaktım.