Vertrouwenspersoon

XIII (13)

'MAM! PAP!' schreeuw ik en ren naar hun bed toe. Ik laat me tussen hun bed op de grond zakken en pak hun handen vast.

'Jazzy!' gillen ze blij in koor. Tranen stromen onophoudend over mijn wangen en ik geef ze beide een voor een, een knuffel. Ik vind het echt zo erg, dat ze hier liggen! Ashton komt naast me staan en slaat een arm om me heen.

'Ashton, gaat het goed met haar? Heeft ze al situaties gehad, waar mensen zijn?' vraagt mijn moeder en er ontstaat een glimlach op zijn gezicht.

'Zeker, Jazzlyn heeft al heel veel vertrouwen in de andere jongens thuis. Ze is al mee geweest naar de bakkerij vandaag, maar dat ging bijna goed. Het was veelte veel voor haar, want toen we weer terug gingen lag ze in de auto te slapen.' vertelt Ashton aan hun.

'En nu ook in het ziekenhuis.' zeg ik er nog bij en Ashton geeft me een korte knuffel.

'Dat is super om te horen.' zegt mijn moeder en begint ineens heftig te hoesten.

'Mam, gaat het?' vraag ik bezorgd, maar ze schud met haar hoofd. Ik zie een rode knop boven haar hoofd en druk er per direct op. Niet veel later stormt er een verpleger de kamer binnen en ik ga bij mijn vader zitten.

'Pap, wat heeft mama?' vraag ik, bang dat ik mijn moeder elk moment verlies.

'Dat weet niemand. Lieverd, onze laatste uren zijn geslagen. Doe goed je best en zorg goed voor jezelf.' vertelt mijn vader en voel dan dat zijn grip verslapt.

'PAP! NEE! PAPA!!' schreeuw ik en schud hem heen en weer. Nee, nee , nee!!! Tranen stromen als watervallen over mijn wangen en Ashton trekt me in een knuffel. Ik stop mijn gezicht in zijn t-shirt en voel hoe Ashton me begeleid naar de deur.

'Waar gaan we heen?' vraag ik aan hem.

'We gaan weer terug naar huis.' zegt hij en ik knik maar. Samen met Ashton verlaat ik het ziekenhuis weer. Zijn ze nou dood? Hoe moet ik dan verder met mijn leven? Waar moet ik heen, als ik dalijk klaar ben bij Ashton?

Een uurtje later...

We zitten in de auto op weg terug naar huis. Het is een uurtje geleden dat ik mijn ouders voor het aller laatst heb gesproken. Binnen de kortste keren rollen er weer tranen over mijn wangen, als ik er aan terug denk.

'Jazz, ik euhm.... wil je bij ons komen wonen?' vraagt Ashton voorzichtig, bang dat hij mij kwetst.

'Wil je dat ik bij jullie kom wonen?' vraag ik verbaasd.

'Ja, tuurlijk! Je bent een hartstikke gezellige meid, zeker nu we jou beter leren kennen.' zegt Ashton en we rijden de snelweg af.

'Maar dan moeten al mijn spullen uit mijn oude huis naar jullie huis gebracht worden.' zeg ik verontwaardigt. Ik hoor hem grinniken en kijk hem aan, terwijl hij naar de weg blijft kijken.

'Wat grinnik je, Ash?' vraag ik aan hem.

'Je hebt al je kleren al bij ons. Op je kamer staan al een bed een klerenkast en een bureau.' lacht Ashton en ik rol met mijn ogen.

'Maar mijn piano staat daar nog. Die moet ik hebben, anders verveel ik me.' zeur ik en ik kan nog net zien dat hij grote ogen heeft. Dat had hij vast niet aan zien komen!

Een kwartiertje later...

We rijden de oprit op en stappen daarna snel uit. Al gelijk worden we gefotografeerd door de paparazzi. Ik voel hoe Ashton me bij mijn arm pakt en trekt me snel het huis binnen. Ondertussen ben ik er wel een heel klein beetje aangewend, maar het irriteert me wel heel erg. Vandaag of morgen krijgt er dalijk eentje vliegles van mij!

'Ben je in orde? Ondanks ik jou half over kop mee sleurde.'

'Ja, maar vandaag of morgen krijgen er een paar vliegles van mij!' zeg ik geïrriteerd en Ashton grinnikt om mijn reactie.