Vertrouwenspersoon

XIV (14)

Ik kom langzaam bij, maar mijn lichaam doet onwijs veel pijn. Wat is er ook al weer gebeurd? O ja, wacht ik was ergens in gevallen. Ik voel hoe iemand een plukje haar uit mijn gezicht streelt en ik voel hoe iemand anders weer mijn hand vast pakt.

'Ik had misschien niet zo lelijk tegen haar moeten doen. Het is allemaal mijn schuld.' hoor ik de stem van Michael zeggen. Wacht, ik ben nu weer terug bij de jongens! Nee, nee, nee! Ik wou juist van hun weg.

'Mickey, rustig!' hoor ik de stem van Luke zeggen.

'Leeft ze nog wel?' hoor ik Michael met een bezorgde stem vragen.

'Tuurlijk, ze is alleen voor een tijd buitenwesten.' hoor ik de stem van Ashton zeggen. Ik voel hoe iemand mijn pols beet pakt en zijn duim neer legt op mijn pols.

'Ja, haar hard klopt nog.' hoor ik dan Calum zeggen.

'OMG! Ze heeft geluk!' hoor ik Michael gillen en meteen voel ik hoe mijn hoofd hard begint te bonken. Man, ik ben gebroken! Volgens mij heb ik ook wat gebroken door die val!

'Jongens, volgens mij word ze wakker.' hoor ik Luke zeggen en ik open heel voorzichtig mijn ogen.

'Jo-jongens, i-ik...'

'Het spijt me enorm, Jazzly!!!' gilt Michael en ik voel hoe mijn hoofd nog harder begint te bonken. Hij slaat zijn armen om me heen en sluit me op in zijn armen. Ik kan het niet over mijn hard verdragen om het hem te vergeven! Hij had zo niet mogen doen!

'Jazz, alsjeblieft. vergeef het me alsje- alsje- alsje- alsjeblieieieieft?' smeekt Michael in mijn oor. Ik zucht, maar hou mijn mond en voel dat Michael me los laat.

'Wees nou niet boos op me.' zegt hij en ik kan nu duidelijk zien dat de tranen hem hoog staan. Fijn, gaat hij dalijk huilen! 'Zeg eens wat?'

Ik hou nog steeds mijn mond, maar voel dat de tranen nu ook bij mij op komen. Met al mijn macht hou ik ze tegen, zodat ze niet de vrije loop gaan. Maar het kost me de grote moeite! Bij mij komen nu ook de tranen heel hoog te staan en ik kan me niet meer langer inhouden. Ik heb het gevoel, dat ik nu echt alles moet opbiechten.

'SORRY!!!' schreeuw ik en barst in huilen uit. Ik sla mijn handen voor mijn ogen en voel hoe de tranen de vrije loop gaan. De tranen waren niet meer te houden, dus ze moesten maar eens gaan.

'Het is al goed, Jazzlyn'tje.' zegt Michael en trekt me in een knuffel, waarna ook hij huilen uitbarst. Ik grinnik door mijn tranen heen en voel hoe hij me strak tegen zich aan houdt. 'Ik wil je niet meer kwijt!'

Ik slik de brok in mijn keel weg en knuffel hem ook stevig. Oke, nu moet ik het hem wel vergeven! Dit is zo cute! Misschien iets te cute!

KLIK!

Van schrik laten we elkaar los en zien dat de andere jongens snel iets wegstoppen. We kijken hun nieuwsgierig aan, maar ze schudden allemaal hun hoofd. Oke, weird! Beste woord effer! Ik kijk om me heen en zie dat ik bij de jongens thuis ben.

'Hoe hebben jullie me trouwens uit dat gat gekregen?' vraag ik verwarrend en kijk hun allemaal vragend aan.

'Het was een diep gat, maar we hebben jou er met z'n allen aan een touw eruit gekregen.' vertelt Calum. Ik kijk hem verwarrend aan. Wat, hebben ze mij aan een touw eruit gekregen?

'Wat, ik snap hem niet?'

'Je hoeft het ook niet te snappen. Wees blij dat we jou daar uit wisten te krijgen.' zegt Luke en legt een hand op mijn arm. Mijn buik begint te knorren en de jongens schieten in de lach.

'Je hebt zo te horen honger!' lachen ze en ik knik bescheiden.

'A joh, niet zo bescheiden! Kom, bestellen we samen pizza.' zegt Michael hyper en trekt me van de bank af. Ik kan nog net mijn evenwicht houden en Michael trekt me verder mee, naar de keuken toe. 'Zitten en kiezen!!!'