Vertrouwenspersoon

XVII (17)

'We zijn er weer!' horen we Luke gillen.

'Oke!' gillen we terug en gaan verder met ons spel.

'Oke, truth or dare aan Michael!'

'Truth.' zegt Michael en ik zucht geïrriteerd.

'Waarom kies je nou de hele tijd truth? Kies eens een keer voor dare!' zeur ik en Michael schud wilt zijn hoofd.

'Hey, mag ik meedoen?' vraagt Luke, die naast mij komt zitten.

'Ja, truth or dare aan Luke?' vraag ik aan Luke.

'Truht.'

'NEEE, zeg nou eens dare!!!!' gil ik zeurend, maar iedereen schud wild met zijn hoofd. Ik sla mijn armen over elkaar heen en pak mijn telefoon van de tafel.

Meteen zie ik dat Olivia heeft geappt, dat ze er is. Ik sta op en wil weg lopen, maar Luke staat vlug ook op en houdt me tegen.

'Luke, ga aan de kant. Olivia is er!' zeg ik geprikkeld en geef hem een klein duwtje.

'Sorry, hoor Jazzy.' zegt Luke tegen me en werpt me een boze blik. Ik negeer zijn blik en ik ren naar de voordeur toe. Olivia zou nu toch wel voor de deur staan? Ik open de voordeur en zie inderdaad Olivia staan.

'Hey Olivia, kom binnen!' zeg ik vrolijk en stap aan de kant, zodat zij naar binnen kan.

'Wow, je woont hier groot!' zegt ze en ik grinnik.

'Hey Jazz, kom je eventjes mee. Je piano staat klaar.' hoor ik Matt zeggen en ik kijk op. Ik zie Matt bij de deur staan en ik knik.

'Ik kom er direct aan.' zeg ik en snel stap ik in mijn schoenen. 'Olivia, ik ben zo terug. Ga maar alvast naar de woonkamer. De jongens zitten daar al.'

Ik stap naar buiten toe en zie een vrachtwagen voor de oprit staan. Meteen voel ik me weer vrolijk worden en ren naar de vrachtwagen toe. Ashton komt naar buiten rennen en komt achter mij staan.

Niet veel later staat de piano op mijn kamer en ik bedank Ashton en Matt voor hun hulp. Ik heb al meer vertrouwen in Matt gekregen. Ook al zie ik hem nauwelijks, toch ben ik hem gaan vertrouwen. Ik geef ze een voor een een knuffel en bedank hun. Dan loop ik samen met hun weer naar beneden en groet Matt, waarna ik door loop naar de woonkamer.

'Zo, daar ben ik weer Olivia!' zeg ik vrolijk en ga naast haar op de bank zitten. Ze kijkt wat ongemakkelijk naar de jongens, die haar terug aanstaren. 'Liv, wil je naar boven toe? Dan heb je geen starende jongens.'

'Ja, dat vind ik een strak plan.' zegt ze en we staan op.

Samen met Olivia loop ik weer terug naar boven toe en leidt haar naar mijn slaapkamer. Ze bewondert alles en zegt de hele tijd dat alles zo groot is. Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht en ik open de deur van mijn slaapkamer.

'En vind je dit ook groot?' vraag ik dan en ze stapt mijn kamer binnen.

'Wow, sowieso! Zo'n mooie kamer heb ik niet hoor.' zegt ze en ik merk meteen op, dat ze zich hier al thuis voelt.

'Hier zou ik eerst logeren, maar nu woon ik hier! Mijn ouders zijn namelijk overleden door een ernstige auto- *snikt* ongeluk.' vertel ik en er rollen wat tranen over mijn wangen. Ik loop naar mijn bed en ga er op zitten. Olivia komt naast me zitten en slaat een arm om me heen.

'Dat wist ik niet. Wou je het zo graag vertellen tegen me?' vraagt ze en ik knik wild met mijn hoofd.

'Het is belangrijk dat je weet wat er in al die tijd is gebeurd, nadat we elkaar hadden ontmoet in de bakkerij.' beantwoord ik haar vraag en ze knikt begrijpend.