what a wonderful world

•arada derede

08.10.2020

Yine aynı his,
Nereye dönsem bir eminsizlik...
17 yaşımı hüzünle bitiriyorum
Dolduruyorum günlerimi pişmanlıkla
Yapmadıklarımın pişmanlıklarında.
Elimden gelmeyen güzelliklerin
Ve elimde kalan çirkinliklere bakarak.
Sanki tüm kartlarımı oynamışım da
Artık pes ediyor gibiyim.
Halbuki kayboldum ben kartların bolluğunda
Seçemeyeceğim seçeneklerin arasında,
Halledemeyeceğim sorumlulukların altında
Boyun eğmek istemediğim zorunluklukların karşısında
Dimdik durmaya çalışıyor gibiyim.
Gittikçe küçülüyorum
Ufacık oluyorum önemsiz ve değersiz.
Aynaya baktığımda bu ben miyim derken
Herkesi birden anlamaya başlıyorum.
Herkesi anladıkça kendime yabancılaşıyorum.

Daha söylenmemiş sözler beni kırarken
Kendimden sakınıyorum.
Kaçıyorum köşe bucak,
Duramıyorum hiçbir yerde
Bu yerler, bu sokaklar, benim değil; diye!
Benimseyemiyorum her gün geçtiğim sokakları.
O yollar benim değil, bir yabancıyım burada diye!
Yanıyor kalbim
Ellerim kollarım bağlı
Bir ben izliyorum yanışımı.
Batışımı izliyorum, uzaktan
Tek ait olduğum yerin
Bedenimin çöküşünü izliyorum.

&&

Boynum kıldan incedir ama
Hiç veremedim ben böyle kararları.
Bu derece arada derede olduğum zamanlarda
Annem koşup geldi yanıma.
İki seçenek arasında kalırsam ikisi de benim oldu.
Bedeli ne olursa olsun,
Düşünmeye değmez dendi.
Kızmıyorum anneme
Hiç iki defter arasında bırakmadı beni.
Ama şimdi büyüdüm
Ve iki yol var önümde.
Akışına bırakamam ki anne ben öylece.
Ne yapacağım bilmiyorum
Sana söylediğimde de üzülüyorsun
Anlamıyorsun
Tecrübelisin tabi, ama ben kanıyorum iki çift lafa.
Kanma kızım dersin bana
Bilirsin sen doğru yolu.
Doğru olmasına doğru anne
Ama doğru gibi hissettirmiyorsa
O yolu seçmeli miyim anne?

&&

Uykusuz gecelerin uykulu sabahlarındayım.
Ne olduğum belli değil.
Belki bu akşam ben de bir harmanım...