အခန္းတံခါးေခါက္သံက အိပ္ယာေပၚအိပ္ေမာက်ေနရာမွ ရုတ္တရက္လန္႔ႏိုးလာသည္။ ဘုရားဝတ္ျပဳသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရသည္မို႔ ဒီအခ်ိန္ ေမေမတစ္ေယာက္ ဘုရားရိွခိုးေနၿပီထင္၏။
ညက အိပ္မေပ်ာ္၍တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္မို႔ ေက်ာေတြလည္း နာလွၿပီ။ Quarantine ၏ ပထမဆံုးညက အေတာ္ေလး ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့သည္။
မ်က္မွန္ကိုလိုက္စမ္းကာ ေက်ာပိုးအိတ္၏ ေရ႔ွဘက္အိတ္ထဲမွ mask အသစ္တစ္ခုယူထုတ္ကာ ထပ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က မနက္၆နာရီေလာက္ရိွမလား။
ထပ္မံထြက္ေပၚလာေသာ အခန္းတံခါးေခါက္သံက သူ၏ေျခလွမ္းတို႔ကိုေတာင္ မွားသြားေစခဲ့သည္။ အခန္းတံခါးကိုအလ်င္အျမန္ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဝတြင္ရိွေနသည္က လက္တြန္းလွည္းတစ္ခုႏွင့္ PPE ဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ လူတစ္ေယာက္။ သူ႔ထက္အရပ္ရွည္သည္မို႔ ေမာ့ကာၾကည့္ေနရျပန္သည္။
" မနက္စာပါ ... ဘာမ်ားလိုအပ္ေသးလဲမသိဘူး "
" အမိႈတ္အိတ္ "
" ခင္ဗ်ာ "
" အမိႈက္အိတ္မရိွဘူး "
" အာ ... ဟုတ္ကဲ့ ... ေန့လည္စာပို႔တဲ့အခါ ယူခဲ့ေပးပါ့မယ္ ... ေနာက္ေရာ ဘာလိုအပ္ေသးလဲဗ် ... ေရေတြေရာရိွရဲ့လား "
" ရိွတယ္ "
အိပ္ခ်င္မူးတူးမို႔ သူ႔ဆံပင္ေတြလည္း ရႈပ္ပြေနပါလိမ့္မည္။ သူ႔ထံကမ္းေပးလာသည့္ မနက္စာေဖာ့ဘူးႏွစ္ဘူး။
" ဟို အစ္ကို ... လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲဟင္ "
" ႏွစ္ေယာက္တည္းပါ "
" အာ ဟုတ္ "
ေနာက္ထပ္ထပ္ထည့္ေပးမည့္ ေဖာ့ဘူးကို လက္အသာျပန္ရုတ္လိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း ေထြေထြထူးထူး မေတြးျဖစ္။ မ်က္မွန္အၾကည္၏ေအာက္က မ်က္ဝန္းညိုညိုတစ္စံုကိုရင္းႏွီးသလို ခံစားရ၍ သူ႔စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာသလိုပင္။
" ဒါနဲ႔ ... "
တြန္းလွည္းကိုတြန္းကာ တစ္ျခားအခန္းဆီ သြားဖို႔ျပင္ေနသည့္ လူအား ထပ္ေမးဖို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့ မေမးေတာ့ဖို႔ သူ၏ ကိုယ္ေစာင့္နတ္က တားျမစ္၏။
