" အေဖ "
" ... "
" ဘုရားႀကီးကုန္းေပၚကဆင္းလာၿပီ "
" ..... "
" ေဩာ္ ေရာက္ေနၿပီလား "
" .... "
" အင္းအင္း "
အသံေတြၾကားေတာ့မွ သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ရန္ကုန္ႏွင့္အမ္းသည္ မနက္၈နာရီထြက္လာလ်ွင္ အမ္းသို႔ည၁၁နာရီဆိုေရာက္ၿပီျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ကားဆရာႀကီးက သာမန္ေမာင္းေနက်ျဖစ္ေသာ ပုသိမ္-မံုရြာလမ္းမွ မေမာင္းပဲ ျပည္-ေတာင္ကုတ္လမ္းမွ ေမာင္းလာေလသည္။ ေတာင္ေပၚလမ္းသည္ လံုးဝတူမေန။ က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အေကြ့အေကာကၼ်ားသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနေသာ ကမ္းပါးမ်ားေၾကာင့္ ေျမထိန္းနံရံမ်ားျပန္လုပ္ေနေပသည္။
ရန္ကုန္ကထြက္ကတည္းက ရြာေသာမိုးသည္ လံုးဝမတိတ္ေပ။ ေတာင္ေပၚလမ္းသည္လည္း ေတာင္ခါးပန္းကေန ပတ္ေဖာက္ထား၍ ျမဴကအေတာ္ဆိုင္းသည္။ ညေနေလးကို မီးထြန္းကာတလိမ့္ခ်င္းေမာင္းေနရေပသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ယာဥၠျောမဟုတ္ပဲ ပန္းပန္းတက္လာေသာကားမ်ားကိုလည္း ေရွာင္ရေသးသည္။ သူတို႔ကားသည္ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႔သို႔ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ည၁၁နာရီထိုးသြားေလၿပီ။
တလိမ့္ခ်င္းေမာင္းေနရေသာ ခရီးသည္ အဘယ္မွာတြင္ပါမည္နည္း။ ကားစီးလ်င္ လမ္းေဘးကိုၾကည့္ခ်င္ၾကည့္၊ မၾကည့္ခ်င္အိပ္၊ ထိုႏွစ္ခုမွလြဲ၍ က်န္တာ သူမလုပ္ႏိုင္။ ကားမူး၍ျဖစ္သည္။
ယခုလည္း ည၁၁နာရီႀကီးကို ေခါင္းကရီေဝေဝမူးေန၏။ မေန့ကညကလည္း အိပ္ေရးမဝခဲ့ေပ။ ကားဆရာႀကီးမ်ားေအာက္ဆင္းသြားခ်ိန္သည္ အေတာ္ေလးၾကာ၏။
" ကားပ်က္သြားတယ္ "
ေမေမ့ထံမွထြက္လာေသာ အသံတိုးတိုးသည့္ အိပ္မႈံစံုမႊားျဖစ္ေနေသာသူ႔ကို မ်က္လံုးက်ယ္သြားေစသည္။
" ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ "
" မသိဘူး "
ႏွစ္နာရီနီးပါးၾကားျမင့္ၿပီးေနာကၼွာ ကားက သြားလို႔ရၿပီဟူ၏။ သိပ္အျမန္မေမာင္းေသာကားသည္ မိုးမ်ား၍ ကားလမ္းေပၚေရလ်ွံေနေသာ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႔ေလးကေန ထြက္ခြာလာခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူလည္းျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။
