Bahar geçirdiği kazanın ardından gözlerini bir hastane odasında açmıştı. Ancak onu kötü bir sürpriz bekliyordu. Genç kız maalesef ki orada olma sebebini de hayatıyla alakalı diğer detayları da hatırlayamıyordu. Üzerinden de ne bir kimlik ne de bir t...
Demek simit almaya çıkmış. Bahar göz ucuyla Mert'in ellerine bakıp ortada simit falan da göremeyince doğal olarak "Simitler nerede peki?" diye sormadan edememişti. Bu soruyu sorarken gülmesine engel olmaya çalıştığı da çok belli oluyordu. Mert ne diyeceğini şaşırdığı için boş gözlerle Bahar'a bakmaya başlamıştı. Buraya gelirken Bahar'ı bulmaya odaklı olduğu için bu sorunun cevabını kendi içinde çalışamamıştı tabii.
Hay aksi! Yalan söylemeyi de beceremiyordu ki. İçten içe telaşlanıp lafı döndüremeyeceğini düşünse de yine de umudunu kaybetmeyip "Dönüşte alırım diye düşünmüştüm" deyiverdi. Ne düşünmüş ne? Bahar'ın gülümseyerek "Nereden dönüşte?" diye sorması da "Pes et Mert! Bu laf buradan asla dönmez" demesine yol açmıştı.
Yakalandığını hissettiği için doğruyu söylemeye karar verip "Tamam itiraf ediyorum. Simit almak gibi bir çabam yoktu" dedikten sonra çekinerek gözlerini kaçırıp "Ben sadece seni merak ettim. Akşam pek iyi değil gibiydin sabah kalktığımda da seni evde göremeyince biraz endişelendim" dedi. Kendisi için endişelenmiş olması Bahar'ın hoşuna gitmişe benziyordu.
İkisi de sessiz kalırken Mert aklına gelen bir düşünceyle sözlerine devam edip "Belki de yalnız kalmanın sana daha iyi geleceğini düşünüyorsundur ama ben tüm bunlarla tek başına yüzleşmeye çalışıp zorlanmanı da üzülmeni de istemiyorum. Tabii yine de git dersen giderim" dedi ve vereceği cevabı meraklı gözlerle beklemeye başladı. Git dersen giderim derken ki naif ve kırılgan ses tonu ne olursa olsun kal demeyi hak ediyordu sanki.
Bahar yüzündeki hoş ifadeyle bir süre Mert'e baktıktan sonra "Hayır gitme. Neden bilmiyorum ama senin yanında daha sakin düşünebiliyormuşum gibi geliyor. Hatta bunu şimdi daha iyi anladım" deyip kaldırıma geri oturdu. Mert duyduğu şeyin mutluluğuyla Bahar'ın yanına oturmuş ve o anki sessizliğe ayak uydurup boş sokağa bakmaya başlamıştı.
"Benim senin yanında olduğumu biliyor mu?"
"Simay mı?"
"Nişanlım"
"Hayır bilmiyor"
"Ona söylemedin mi?"
"Önce seninle konuşmak istedim çünkü böylesi bana daha uygun olacakmış gibi geldi. Onu bir anda karşına çıkarsaydım nasıl bir tepki verirdin emin olamadım. Aslında biraz da bu emrivakiden hoşlanmayabileceğini düşündüm. Bana göre nişanlının yanına onu görmeye hazır olduğunda gitmelisin. Bunun ne zaman olacağına da ben değil sadece sen karar verebilirsin"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Böyle yaptığın için teşekkür ederim. Bir nişanlım olduğunu bilmek bile beni sarsmışken onu bir anda karşımda görseydim ne hissederdim ben bile bilemiyorum"
