Bahar geçirdiği kazanın ardından gözlerini bir hastane odasında açmıştı. Ancak onu kötü bir sürpriz bekliyordu. Genç kız maalesef ki orada olma sebebini de hayatıyla alakalı diğer detayları da hatırlayamıyordu. Üzerinden de ne bir kimlik ne de bir t...
Mert'in sözü biter bitmez Bahar'ın yüzünde belli belirsiz bir tebessüm oluşmuştu. Nedenini bilmiyordu ama duyduğu şey bu haliyle kulağına çok tanıdık gelmişti. Sanki daha önceden de duymuş gibi gülümseyerek "Demek adım Bahar" dedi. Mert o anlarda gözlerini kaçırarak ellerini birbirine kenetlemişti.
Bahar da onun her hareketini dikkatle inceliyordu. Çekingen bir adamdı bu Mert. Sürekli gözlerini kaçırması kelimelerini özenle seçip tedirgince konuşması Bahar'da bu izlenimi uyandırıyordu.
Mert'in bu hallerini ilgiyle izlerken "Peki soyadım neydi?" diye sorunca genç adam kısa bir an durup sonra da bakışlarını yavaşça ona doğru çevirdikten sonra çok hoş bir bakışla omzunu silkeleyerek "Bilmiyorum" dedi. Çocukken bunu merak edip öğrenme çabası olmadığı gibi büyüdüğünde de karşılaştığı durumlar sebebiyle öğrenme şansı olmamıştı.
Açıkçası Bahar soyadını bilememesine bir anlam verememişti. Demek ki yakın değillerdi. Akraba olmayı bırakın belli ki bu adam arkadaşı bile değildi. Gözlerini kısarak bakmayı sürdürürken Mert derin bir nefes alıp ayağa kalkarak pencerenin önüne doğru gitti.
Perdenin ucundan dışarıya bakarken çocukluğuna geri dönmüştü sanki. Bacağını kırıp aylarca evden çıkamadığı günlerde sokağı balkonlarından seyrederdi. Bahar'ın annesi de zaman zaman kendi pencerelerinde gözükür "Bahar hadi artık eve gel de dersini çalış!" diye bağırırdı. Mert de adını ilk defa bu sayede öğrenmişti. Bahar'ın beş dakika daha kalabilmek için annesine verdiği muzur cevaplar yüzünden de gülümsemesine engel olamazdı. Aynı şimdi de olduğu gibi.
"Anladığım kadarıyla birbirimizi pek tanımıyoruz"
Mert'in omzunun ucundan kendisine doğru bakarak "Soyadını bilmiyor olmam seni tanımadığım manasına gelmez ama öğrenmek istiyorsan söyleyeyim. Sen beni benim seni tanıdığım kadar iyi tanımıyorsun" demesi Bahar'ı şaşırtmıştı. İyi de neden kendisini gece vakti elinde tanımadığı bir adamın adresiyle yollara atmıştı ki o zaman?
Nedenini hatırlayabilmek için bunu sesli de dile getirip kendisini zorlarken Mert aklına gelen bir düşünceyle "Seneler önce seni görmeye gelmiştim. Kapına bir kitap bıraktım. Belki de onu okuduktan sonra beni bulmaya karar vermişsindir" dedi. Demek evinin nerede olduğunu biliyordu. Bu iyi bir şeydi değil mi?
Bahar söylediği şeyi düşünüyor düşünüyor ama bir türlü bir bağlantı yakalayamıyordu. Gergince alnını ovalayarak "Anlayamıyorum. Nasıl olur da sıradan bir kitap beni tanımadığım birine getirebilir ki?" deyince Mert yanına yaklaşıp gözlerini Bahar'ın gözlerine dikerek "O sıradan bir kitap değildi" dedi. Bahar da ona baktığında gözleri ilk defa buluşmuştu. Bu bakışları onun gerçekten sıradan bir kitap olmadığının belgesi gibiydi. Bu sefer tuhaftır ki gözlerini ilk kaçıran Bahar olmuştu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
