[Zawgyi]
အခ်စ္ဦးဆိုတာနဲ႔အခ်စ္ဆံုးမျဖစ္ႏိုင္သလို...အခ်စ္ဦးဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေလးနဲ႔ပဲေက်နပ္တတ္ရတာမ်ိဴ းလဲ႐ွိတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္ရပါေသာအခ်စ္ဦး...နာက်င္ရမွန္းသိတာေတာင္ျမတ္ႏိုးစြာဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္မိတဲ့ဆူးေလးတစ္ေခ်ာင္း
♡ ♡ ♡
ႀကီးမားလွေသာ ေက်ာင္းႀကီးေ႐ွ႕တြင္ ေ႐ွာင္းက်န့္ အထဲမဝင္ေသးပဲ ခဏရပ္ေနမိသည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္သည္မို႔ ႐ွိန္ေနရသည့္အထဲ ေက်ာင္းႀကီး၏ထည္ဝါမႈက သူ႔ကို ေၾကာက္ရြံ႔ေစရန္ ေကာင္းစြာ လံုေလာက္ေပသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔နွင့္ရြယ္တူေက်ာင္းသားမ်ားကို သိပ္မေတြ႔ရပဲ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားသာ အုပ္စုလိုက္ေတြ႔ရသည္။ အိမ္မွာဆို စကားမ်ားလြန္းေသာ ၁၂ႏွစ္သားေကာင္ေလးေ႐ွာင္းက်န္႔က အခုမွအေၾကာက္ႀကီးေနေလရဲ႕။
ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔မလို႔လားမသိ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကသည္ဟု ေ႐ွာင္းက်န္႔ထင္သည္။
သူကေတာ ့ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္းမရေသးလို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္ေပ။"သားက်န္႔လာေလ..ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ"
အေတြးမ်ားေနေသာ ေ႐ွာင္းက်န္႔သည္ မား၏ေခၚသံၾကားမွ သတိျပန္ကပ္သည္။
"လာၿပီမား"
မား၏လက္ကို တင္းတင္းဆြဲကာ ေက်ာင္းထဲဝင္လာသည္။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုး မ်က္စိကစားဖို႔ေတာ ့သူမေမ့ေပ။
ေက်ာင္းကိစၥအကုန္ၿပီးေတာ့ မားကျပန္ရန္ျပင္သည္။ တျခားကေလးေတြလို ငိုယိုဖို႔သူ႔မွာအေတြးမ႐ွိ။ ေ႐ွာင္းက်န္႔က ဘယ္သူမို႔လို႔လဲ၊ အသက္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ရင့္က်က္တဲ့သူပဲဟာ။
"သားက်န္႔...မားျပန္ေတာ့မယ္ဆရာမနဲ႔အခန္းထဲလိုက္သြားေတာ့ေနာ္...အျပန္က်ရင္မားလာႀကိဳမယ္ဟုတ္ၿပီလား"