Part 17

337 21 2
                                    

"Itsukiကတိုက်ိဳသြားတယ္ဆိုေတာ့ ေနာ္ေလးပ်င္းေနေတာ့မွာပဲ"

မနက္ခင္း ထမင္းဝိုင္းမွာ ထြက္လာတဲ့ေလးေလးရဲ့အသံ။

"ဟုတ္တယ္ ေလးေလး"

အမွန္က ပ်င္းတာမဟုတ္။လြမ္းတာ။

ေလးေလးက ေန့လယ္စာခ်က္ေပးသြားဖို႔ ျပင္ေနေတာ့ မခ်က္ေပးဖို႔ေျပာရေသးသည္။ဒီေန့ေနာ္လည္း ဘယ္မွသြားမွာမဟုတ္ေတာ့ တစ္ေနကုန္အားေနမယ့္တူတူ ေန့လယ္စာေလးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လုပ္စားဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္သည္။

ေလးေလးအလုပ္သြားေတာ မမကိုသတိရလာသည္။ဟိုရက္ေတြကေတာ့ Itsukiနားကပ္ေနရတာနဲ႔ သတိရဖို႔အခ်ိန္ေတာင္မရိွ။မမသာသိရင္ ေဒါသပုန္ထဦးမွာ။ကပ္ရမယ့္လူမရိွမွ သူ႔ကိုသတိရတယ္ဆိုၿပီး။

ေနာ္ မမဆီဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မကိုင္။ဟုတ္သားပဲ... ဒီမွာရွစ္နာရီဆိုေပမယ့္ ဟိုမွာက​ငါးခြဲေလာက္ပဲရိွဦးမွာ။ဖုန္းခ်မယ္လုပ္ေတာ့မမွီလိုက္။

"ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလး ဖုန္းမွားဆက္တာလား"

"မမကလည္းဗ်ာ မွားဆက္စရာလား
မမကို သတိလို႔ဆက္တဲ့ဟာကို"

"ေအးပါ ေအးပါ
လူကိုပစ္တုန္းက ပစ္ထားၿပီး ခုမွခြၽဲေနလိုက္"

"မနက္တည္းက အျပင္ထြက္
ညေရာက္မွ အိမ္ျပန္လာတာနဲ႔ မမကိုဖုန္းမဆက္ျဖစ္တာပါ"

"ေအးပါ ငါလည္းဘာမွမေျပာပါဘူး
ေရာက္တုန္းေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနခဲ့
ေလးေလးနဲ႔ရိွေနေပးဦး နင္ျပန္လာရင္ သူကလြမ္းေနမွာ"

"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"

ေနာ္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေလးေျပာလိုက္သည္။

"ေအး အာ့ဆိုလည္း ငါဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္ ခုမွမ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ရေသးဘူး
တကယ္ပဲ လူကိုမနက္အေစာႀကီး ထရေအာင္လုပ္တယ္"

မမက သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဖုန္းတန္းခ်သြားသည္။ေနာ့္ကို စကားျပန္ေျပာခ်ိန္ေလးေတာင္မေပး။

မမဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ဖုန္းလာတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရသည္။ေနာ့္ဖုန္းကို ဝင္တဲ့အဝင္ေကာလ္ ဆိုသည္မွာလည္း သူ႔နံပါတ္ခ်ည္းသာ။

အခုကစပြီး/အခုကစၿပီး (completed)Where stories live. Discover now